Ιούνιος

Μοναξιά.
Eγώ
και
μια πόλη που δεν μ’αγαπάει πια
δεν μ’αντέχει άλλο.
Κι έτσι απλά, με χωρίζει.
Της ζητάω το λόγο. Αδιαφορεί.
Είναι κιόλας αλλού.

Έχω ξεμείνει εδώ πέρα.
Από Φίλους   Λεφτά    Κατανόηση    Αντοχή
Από σένα.
Τα μαζεύω σιγά-σιγά, για να φύγω.
Όμως δες! Είμαι ακόμα εδώ...
Σε κοιτάζω. Γυρνάς το κεφάλι απ’την άλλη.
Αύριο μάλλον θα μ’αγαπάς. Μα, δε θα σε θέλω άλλο.
Φεύγεις; Μα, τι κάνεις ακόμα εδώ;
Να φύγω εγώ;
Δεν με περιμένουν.

Σωροί σκουπιδιών και Δυσωδία.
Καφέδες ποιότητας κακής
που διέλυσαν στομάχια
και νευρώσεις- στο απόγειό τους όλες.

Μέσα στα σκουπίδια
να’σαι κι εσύ.
Και μια μουσική –μονότονη- κονσέρβα
και νύχια σε φλουό πορτοκαλί
και σκισμένα πάνινα παπούτσια
-διόλου αλήτικα, προς θεού-
που περπατήσαν χιλιόμετρα επί ματαίω
αναζητώντας την Ιθάκη
που τους βγήκε Μύκονος- κατιτί πιο φάνκι.

Στο γραπτό αυτό
με μισώ σε πετώ με ρημάζω σε αλλάζω
με κοροιδεύω σ’αγαπάω
δεν μ’αγαπάω.

Το Σεπτέμβρη θα έρθω να σε βρω.
Και ας μην μείνω ίδια.
Και ας μην μείνεις άδειος.

Θ’ανεβώ στην κορυφή σου
και αμά δε σου κάνω
και άμα δε με θες
όπως σε ήθελα εγώ
θα γκρεμιστώ
θα σκοτωθώ.
Στο τελευταίο πλάνο
εσύ θα γελάς.

Αριστούργημα.

Μια κούπα καφές

Εντάξει. Ίσως να μην είναι κούπα.  Ίσως να’ναι κι ένα απλό, πλαστικό ποτήρι. Και μπορεί ο καφές να μην είναι και ζεστός, αλλά παγωμένος. Μικρή σημασία έχει. Σήμερα πάντως ήταν κούπα και ο καφές γαλλικός. Με λίγη ζάχαρη και γάλα. Και οι σκέψεις πολλές.

Λοιπόν, πόσες αποφάσεις δε λαμβάνονται πάνω από ένα φλιτζάνι με καφέ; Πόσες σκέψεις δε γίνονται; Πόσα ξεκαθαρίσματα με τον εαυτό μας; Πόσες συζητήσεις διεξοδικές με άλλους; To λέει κιόλας ξεκάθαρα ένας τύπος, θαρρώ ο καφετζής, στα “Φτηνά Τσιγάρα’’. (hello again- αυτή η ταινία είναι παντού!) Λέει κάτι τέτοιο δηλαδή, πως ο καφές είναι ο καθρέφτης πάνω από τον νιπτήρα κάθε πρωΐ που ξυπνάς και πως πίνουμε αλκοόλ για να ξεχάσουμε, ενώ καφέ για να θυμηθούμε.

Άσε που ξέρω και μια άλλη ταινία που ασχολείται διεξοδικώς με το θέμα, το ‘’Coffee & Cigarettes”. Αυτή, που λες, έχει να κάνει με ιστορίες αυτοτελείς που παρουσιάζουν ανθρώπους να συζητούν κι ενίοτε, να φιλοσοφούν βοηθώντας τους σ’αυτό τα προφανή: ο καφές και τα τσιγάρα.

Βρέθηκα, το λοιπόν, κι εγώ σήμερα να σκέφτομαι διάφορα – αν θες όσα δεν είχα καθίσει να σκεφτώ εδώ και καιρό πάνω από ένα σοκολατάκι και τη κούπα μου με το γαλλικό. (Σημείωση: Δεν είχα καθίσει να τα σκεφτώ για κάποιο λόγο σοβαρό; Μα, όχι! Ήταν απλώς μια διαδικασία που την απέφευγα τεχνιέντως.) Στο φόντο, να παίζουν οι Calexico.

Τι φοβερό συγκρότημα παρεμπιπτόντως!

Διάφοροι, το λοιπόν, προβληματισμοί ταλάνιζαν το καημένο το μυαλό μου. Όχι τίποτα το τρομερό, αλλά να, διάφορα σαχλά της ηλικίας. Ας πούμε...  γιατί δε θέλει να μου μιλήσει ο Σ.;  Τι ζητάω εγώ από τον Β.;
Συν κάτι διαπιστώσεις του στυλ, ότι εγώ φταίω περισσότερο για κάποιες καταστάσεις, αν και νόμιζα αρχικά πως οι ευθύνες έπεφταν κυρίως στην άλλη πλευρά.

Μεταξύ μας, ανέκαθεν είχα λανθασμένες εντυπώσεις για τις ευθύνες που μου αναλογούν σε κάθε περίσταση.

Λύσεις τώρα; Ούτε για αστείο! Δεν προλαβαίνω!

Όχι, σοβαρά σου μιλάω. Έχω μπόλικη δουλίτσα για την ερχόμενη εβδομάδα μα  –για λόγους ανεξήγητους- δεν αγχώνομαι. Όλα θα γίνουν.

Ή έτσι θέλω να πιστεύω.

Πότε θα κάνω μια ραδιοφωνική εκπομπή ρε γαμώτο;
Φοβάμαι μην μείνω με το απωθημένο.


Πες μου. Πες μου πως θα ήμουν αν δεν είχα να μεταφράσω εκείνο το κείμενο του Ψελλού που άκρη δε βγάζω ως την Παρασκευή. Αν δεν είχα να παραδώσω δυο κείμενα ως την επόμενη Δευτέρα. Πες μου λίγο, σε παρακαλώ, πως θα ήμουν αν με κοίταζες ακόμα με τον ίδιο τρόπο, όπως παλιά. Πες μου πως θα ήμουν, αν ήσουν μαζί μου. Πες μου λίγο πως θα ήμασταν αν προσπαθούσα όντως με νύχια και με δόντια να μαζέψω τα ασυμμάζευτα.

...Πάλι δεν μιλάς;


Ίσως η λύση να έρθει στον επόμενο καφέ.
Γιατί όχι δηλαδή;

(Ακούστε το, νομίζω πως είναι υπέροχο) 

Εκείνο το βράδυ

Κάποιο βράδυ - και να, δεν πάει καιρός - ένιωσα πως σε ξέρω περισσότερο από τον καθένα.
Κι ύστερα, είναι και το άλλο. Και την μεταξύ μας σύνδεση την αισθάνθηκα δυνατότερη από ποτέ.

Ενός λεπτού σιγή για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Γιατί ξέρουμε.
Ξέρουμε πως ώρες - ώρες κοιτιόμαστε και σκεφτόμαστε με απορία ''ποιος να'ναι αυτός ο άγνωστος;''. Αλλά τότε δεν ήταν έτσι.

[Μια φορά μου'χες πει πως δεν είμαστε διαφορετικοί "μωρέ".
Είχες πει πως "απλώς'' είσαι ο καταπιεσμένος εαυτός μου κι εγώ ο απελευθερωμένος δικός σου.
Γι'αυτό και "κλειδώνουμε" στα σημεία.]


Ήμασταν σπίτι μου κι ήταν, αν το δούμε ρεαλιστικά, μια νύχτα κακιά. Μα,αν το δούμε πιο καλλιτεχνικά, αν ήτανε δηλαδή η ζωή λιγάκι σινεμά ,θα'τανε μια νύχτα ιδανική. Έβρεχε λυσσασμένα. Γινότανε χαμός. Αλλά εμάς δεν μας ένοιαζε. Θεέ μου, πόσο δεν μας ένοιαζε!

Το σκηνικό ήταν σχεδόν συζυγικό. Όχι όμως με την κακή έννοια, τη ξεφτισμένη, την μέτρια. Θα'λεγα με την όμορφη, τη ρομαντική, την ανόητη. Εγώ να ξεβάφομαι στο αυτοσχέδιο μπουντουάρ μου (εκτός απ'τα μάτια! Δεν μ'αρέσει να με βλέπεις με μάτια αμακιγιάριστα, σου νιώθω σχεδόν εκτεθειμένη) κι εσύ να περιεργάζεσαι τις κρέμες, τα αρώματα και τα καλλυντικά μου.

Να σου ρίχνω κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη και να νιώθω τυχερή που μπορώ και το κάνω, που έχω το δικαίωμα. Να μου κόβεται λιγάκι η ανάσα από την ομορφιά σου. "Έπιασες" τα βλέμματα μου και ξεκίνησες να φοράς τα κολιέ μου και να καμαρώνεις στον καθρέφτη. Πολλά κολιέ μου μαζί. Να τσεκάρεις, έπειτα , τις αντιδράσεις μου.

Δε γέλασα πολύ. Μειδίασα και υποδύθηκα την ατάραχη.
Σε ρώτησα ποια η γνώμη σου για τον Ντοστογιέφσκι.
Έπειτα αναρωτήθηκα -εύλογα- αν είμαι ηλίθια.

Δεν έχεις διαβάσει Ντοστογιέφσκι, είπες.
Μόνο Σαρτρ και γι'αυτό θεωρείς πως μπορείς να σταθείς στο πλάι μου.
Σε κάποια συζήτηση φερ'ειπείν.

Εκείνο το βράδυ είχαμε μπει σε ωραία τροχιά. Υπήρχαμε ο ένας για τον άλλο.
Τουλάχιστον, εγώ υπήρχα για σένα και ξέρεις, εγωισμοί και λοιπές μαλακίες δεν μου επιτρέπουν να υπεισέρχομαι συχνά σε τέτοιες διαδικασίες.

Μιλήσαμε πολύ, κάναμε έρωτα (λεπτολογίες) λες και θέλαμε να ξορκίσουμε όσα μας κρατούσαν/κρατάνε χώρια - τους ίδιους μας τους εαυτούς δηλαδή, σου έκανα την κωμικιά για να σε βλέπω να γελάς και να με βλέπω να σε ερωτεύομαι απ'την αρχή, μου έκανες τον δραματικό για να ψαρώσω και το χάρηκες, βριστήκαμε , τραγουδήσαμε Γιοκαρίνη - θέλω να πω πως το ζήσαμε στα στενά!

Λίγες ώρες πριν το σκηνικό διαφορετικό. Έξω, σε παρέες διαφορετικές, κοινοί γνωστοί υπήρχαν κι εμείς να παριστάνουμε ότι δε γνωριζόμαστε. Έπειτα, στρίμωγμα στις τουαλέτες σαν δεκαεξάχρονα που καπνίζουν κρυφά με μουσική υπόκρουση ένα μελό τραγούδι του Χατζηγιάννη.

Είσαι εδώ στον καπνό που με ζαλίζει - είσαι εδώ στο τραγούδι αυτό που σε θυμίζει και πάει λέγοντας.

"Πες μου ότι νιώθεις την παρακμή που ρέει μέσα μας αυτή τη στιγμή" σε ρώτησα ηδονικά και γελώντας με τη ψυχή μου.

Κάτι γύρισες και είπες για την παράνοιά μας.

Λόγος σε κανέναν. Το μυστικό είναι δικό μας.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Αν ήταν η φάση μεταξύ μας αλλιώς, τι;
Αν δεν ήμουν -έστω- ιδιότροπη κι αν καταδεχόμουν- αν σου'κανα τη χάρη να μπω σε κάτι σταθερό που θα το θεωρούσα κατά τα άλλα μέτριο, θα ήταν όλα εντάξει;
Θα ήμουν λογική; Ώριμη;

Θα σου άρεσα; Θα με ήθελες; Όχι περισσότερο από τώρα, μωρό μου.

Το ξέρω. Το ξέρεις.

Θέλω να πω πως η ζωή είναι ωραία έτσι όπως είναι. Με ό,τι ζήσαμε, με ό,τι ζούμε , με ό,τι θα ζήσουμε-  μαζί ή χώρια.

(Ναι, πάντα θα κλείνω αισιόδοξα, είναι η υπογραφή μου - με αυτό πορεύομαι. )

Θέλω να πω πως τέτοια βράδια- ερωτικά, ασυνήθιστα και ταυτοχρόνως μποέμικα υπάρχουν για να μου θυμίζουν γιατί είσαι εσύ και όχι κάποιος άλλος. Γιατί θα είσαι πάντα (!) εσύ - τρόπον τινά.

Άσε για άλλους τα καλούπια.
Πάντα θα πιστεύω ότι δεν είναι για ανθρώπους σαν και μας.

Καμία αίσθηση ανωτερότητας.
Απλώς, δεν είναι. 

Τέλη του μηνός

Τρελός Σεπτέμβρης ο συγκεκριμένος. Από την μια, ένα πέμπτο έτος που αχνοφαίνεται πλέον απελπιστικά, συμφοιτητές που φεύγουν οριστικά και εγώ μετανιώνω που δεν μπήκα στη διαδικασία να τους μάθω καλύτερα, να δεθώ περισσότερο μαζί τους, τρελά ξενύχτια κι εγώ να νιώθω περισσότερο 18χρονη από ποτέ, φιλίες που συνέχισαν από κει που'χαν σταματήσει και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, που λέει και ο αοιδός, ένας έρωτας σχεδόν κινηματογραφικός και αφιερώσεις τραγουδιών που πάντα ήθελα να μου γίνουν.

Από την άλλη, φίλοι που εμφανέστατα αλλοτριώθηκαν με κάποιους να κοιτάζουν τραγικά την πάρτη τους και να χάνουν πολλή από τη γοητεία της προσωπικότητάς τους κι άλλους να μπλέκουν σε καταστάσεις κατώτερες των δυνατοτήτων τους κι εγώ να νιώθω κακιά που πια δεν καίγομαι για να τους "σώσω" και απλώς, παρακολουθώ τα τεκταινόμενα με ένα σχετικό ενδιαφέρον. Ακόμη, μια εξεταστική που βγήκε με τα χίλια ζόρια (ενώ για άλλη μια φορά υπήρχε plan και το plan ήταν ολότελα διαφορετικό) , χωρισμοί απελπιστικά προσωρινοί σε μια σχέση που δεν υφίσταται βάσει του ό,τι θεωρείται κανονικό, σπαραξικάρδιες δηλώσεις κι υποσχέσεις και το κενό που αφήνει πίσω του ένα όνειρο που εκπληρώθηκε. Αχ, αυτό το κενό.

Στην μέση όλων αυτών, εγώ που αισθάνομαι πως έχω κατακτήσει την απόλυτη ηρεμία χωρίς να αντιλαμβάνομαι κάποια υποβόσκουσα, επερχόμενη τρικυμία - γεγονός που κάπως με ανησυχεί. Εγώ που χορεύω, πίνω, ενίοτε καπνίζω (ελπίζω πως αυτό δεν πρόκειται να συνεχιστεί, μου φαίνεται χαζό να το αρχίσω στα σχεδόν 22) και κυρίως διαλαλώ πως όλα είναι καλά και πως όλα θα πάνε (σίγουρα!) καλά. Ταυτόχρονα, να δαγκώνω τα χείλη μου με ανησυχία. "Σύμπαν, μην με προδώσεις."

Α! Και μια πτυχή του εαυτού μου που μου ψιθυρίζει με αγανάκτηση "Δανάη, δεν σε καταλαβαίνω καθόλου πια." κι ύστερα, εμφανώς πιο ήρεμα, "αλλά θα'μαι μαζί σου". Ηρεμώ και πάλι.

Κι έπειτα, αυτός. Γιατί αυτός είναι πάντοτε γύρω μου τα τελευταία χρόνια σε ό,τι σκεφτώ και σε ό,τι κάνω, όσο και αν νιώθω φερέφωνο των τραγουδιών της Μποφίλιου όποτε γράφω κάτι τέτοια. Κι ώρες-ώρες που παρεκκλίνω από την πορεία μου αυτή, νιώθω τόσο πολύ σαν απολωλώσα κορασίδα. Κι είναι που δε ξέρω αν οι αποκλίσεις μου οι ερωτικές είναι συνειδητές ή είναι απλώς, αντιδράσεις για το τίποτα. Αντιδράσεις για το γαμώτο. Γιατί εγώ είμαι αυτή που έλεγα πως δεν κολλάω για καιρό και ότι οι γκόμενοι έρχονται και παρέρχονται.

Γιατί με αυτόν θέλω-δε θέλω (που βασικά, όντως και θέλω και δε θέλω) τα πράγματα είναι αλλιώς.
Γιατί θέλησε να μου ξεκαθαρίσει εξ αρχής πως με αυτόν δε θα είναι όπως με τους άλλους. Γιατί και μαζί και χώρια - αλληλεπιδρώντας κάνουμε τρελά πράγματα και γινόμαστε ρεζίλι. Γιατί φτάνει να διασταυρωθούν για ένα δευτερόλεπτο τα βλέμματά μας για να καταλάβω πως όλα έχουν το λόγο τους που είναι έτσι. Κι εδώ που βρίσκομαι τώρα, είναι το σωστό.

Γιατί είμαστε γαμάτοι μαζί. Απλά.

Κι όλο ξεκόβουμε κι όλο στα ίδια θε να γυρνάμε.
Α, ναι. Κι όλα καλά (θα) πάνε.

Ήταν ωραίος ο Σεπτέμβρης, τελικά.

"Τέρμα τα ψέματα, πέσανε βλέμματα
ανάψαν αίματα κι ανοίξανε μπουκάλια
Πες το και μη ρωτάς, έπεσε έρωτας
έπεσε έρωτας, μεγάλη ανασφάλεια.

Όλα είναι τέλεια και απ'την εμβέλεια
ήρθε η συντέλεια, βραχήκαν προσκεφάλια
πες το και μη ρωτάς, έπεσε έρωτας
έπεσε έρωτας κι ανοίξανε μπουκάλια..."
(Ξέρεις εσύ)

My bestie

Αριάδνη: η ετυμολογία του ονόματος σημαίνει την πολύ αγνή (Αριάδνη > Αριάγνη > Άρια+Αγνή). Ο λεξάριθμος του είναι 9. Τώρα, το αρχαίο story είναι λίγο-πολύ γνωστό. Ήταν κόρη του Μίνωα, την είδε ο Θησέας και την καψουρεύτηκε, μετά αυτός μπήκε στο λαβύρινθο, αυτή τον βοήθησε με τον περιβόητο μίτο της και τα τοιαύτα.

Αριάδνη λένε την καλύτερη μου φίλη. Βέβαια, ο όρος ''καλύτερη φίλη'' μου φαίνεται πολύ γυμνασιακός. Ακόμη χειρότερα, το ''κολλητή''. Ωστόσο, εντάξει, δε ξέρω πως αλλιώς να το θέσω. Είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου; Meh. Γάμα το. Είναι η καλύτερη μου φίλη.

Γράφω αυτή την ανάρτηση (παρεμπιπτόντως, χάθηκα λίγο λόγω εξεταστικής, ατελείωτων parties και μιας κουλής ερωτικής ιστορία, αλλά , guess what, I'M BAAACK ) με αφορμή τη γιορτή της που πέρασε και που δεν ήξερα καν πως υπήρχε-για να'μαι ειλικρινής. Λοιπόν, καταρχήν και κατά τη γνώμη μου, σαν όνομα το ''Αριάδνη'' είναι υπέροχο και επίσης, νιώθω πως στη συγκεκριμένη κοπέλα ταιριάζει απολύτως. Το δεύτερο όνομά της νομίζω πως δεν υπήρχε καν ποτέ για μένα γιατί δε θεωρώ πως της ταιριάζει και μου φαίνεται και πολύ μικροαστικό για την ύπαρξή της (δεν μπαίνω καν στο κόπο να το αναφέρω) , αλλά το Αριάδνη είναι το κάτι άλλο: ποιητικό, αέρινο, με μία εσάνς νοσταλγίας (έμφαση στη χρήση του ''εσάνς'', παρακαλώ) και συγχρόνως, μπερδεμένο λόγω της ιστορίας με τον μίτο που λέγαμε.

Ντάξει. Τι να πρωτοπώ γι'αυτή την κοπέλα; Έχω πει ήδη πολλά και στην ίδια και στους άλλους. Απλώς, ίσως το πιο βασικό είναι ότι νιώθω πραγματικά, πολύ τυχερή που βρίσκεται στη ζωή μου, με όποιον τρόπο και αν βρίσκεται. Νομίζω ότι την αγαπάω, ότι την εκτιμάω και ότι ώρες-ώρες, την αντιπαθώ όσο ελάχιστους ανθρώπους στην παρούσα φάση. Η συχνότητά της είναι τελείως διαφορετική από τη δικιά μου και πολλές φορές δυσκολεύομαι να την πιάσω, αντιστοίχως κι εκείνη να πιάσει τη δική μου. Αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε εύκολο, αλλά δε θα μπορούσα να πω πως για μένα τουλάχιστον δεν αξίζει και τον κόπο.

Και ok. Ίσως να τη γουστάρω τόσο σαν άτομο γιατί είναι "φευγάτη" με έναν τρόπο αλλιώτικο από το δικό μου. Κι είναι με τις φάσεις της. Πότε προγραμματίζει τη ζωή της με έναν τρόπο απόλυτο και σχεδόν "γερμανικό", θα'λεγα, κι άλλοτε ζει σε απόλυτες χύμα καταστάσεις, σχεδόν συνειδητά. Πότε ξέρει ακριβώς τι θέλει και παλεύει γι'αυτό με θράσος και πότε δείχνει να μη ξέρει τι της γίνεται. Έχει συγκεκριμένες ιδέες και αρχές και πορεύεται βάσει αυτών, γεγονός που το βρίσκω καταπληκτικό. Το ότι είναι ώριμη για την ηλικία της, προσωπικά, δεν μου λέει τίποτα. Το ότι είναι έξυπνη, ταλαντούχα, σαρκαστική και ώρες-ώρες κυνική με κάνουν να την πηγαίνω με χίλια. Κι ίσως να μ'αρέσουν υπερβολικά οι αντιθέσεις της. Οι διπλές της όψεις. Το ότι μία είναι σκύλα και μία, χαζογκόμενα, ας πούμε. Πόσο φιλολογικοί όροι...

Anyway, αντικειμενικά δεν είναι η καλύτερη φίλη που είχα ποτέ. Ξέρω γω, δεν είναι γλυκούλα, δεν μου κάνει κοπλιμέντα συνέχεια, δεν έχουμε βγει μαζί για να χτυπήσουμε γκόμενους, δε διαβάζουμε cosmopolitan, δεν με'χει στηρίξει σε κάθε ασήμαντο γκομενικό ζήτημα, γκρινιάζει συχνά, μου εκφράζει ανοιχτά τα παράπονά της και ώρες-ώρες δεν μ'αντέχει γιατί μιλάω πολύ, γελάω περισσότερο, κάνω χαζογκομενιές , δε ξέρω τι θέλω και είμαι και εγωίστρια. (ωστόσο, έχω ωραίο χαμόγελο)

Παρόλα αυτά ή ίσως και για όλα αυτά είναι η πιο γαμάτη φίλη που είχα ποτέ. Με έχει στηρίξει ουσιαστικά με πολύ όμορφο τρόπο, μου έχει δώσει ώθηση σε κάποια πράγματα και σε μια περίοδο που η ζωή μου ήταν σκατά μου πρόσφερε άπλετο φως παρά το δικό της σκοτάδι. (τόσο ποιητικό που θα με κοροϊδέψει). Βασικά, αυτό κάνει ακόμα, απλώς η ζωή μου δεν είναι και τόσο σκατά, γενικότερα.

Ελπίζω κι εγώ να την έχω κάνει να γελάσει λίγο, να διασκεδάσει και να της έχω σταθεί σε ορισμένα και να μην είμαι τόσο άχρηστο βάρος στη ζωή της όσο με βρίσκω ώρες-ώρες.

Εύχομαι να είναι σε όλη της τη ζωή σκληροπυρηνική φεμινίστρια, ανήσυχη φύση , να μην κρέμεται από τα αρχίδια κανενός, να διατηρήσει το δυναμισμό της και να χαμογελάει περισσότερο.

Απλώς, την αγαπάω πολύ και τη θέλω στη ζωή μου. Αυτό.

Παίζει να θεωρήσει ότι λέω υπερβολές, αλλά βλάκα, δε λέω.

Μήπως τα'χω χαμένα;

Στα "Φτηνά Τσιγάρα" (όχι, δεν είναι η μόνη ταινία που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου - θέλω να το πιστέψετε) υπάρχει η εξής ατάκα η οποία με ακολουθεί εδώ και χρόνια :

"Πλησιάζει μια στιγμή που πρέπει να πάρω μια σημαντική απόφαση.
Και απ'ό,τι ξέρεις τις σημαντικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουμε μόνοι μας."

Λοιπόν, έχω κι εγώ ορισμένους φίλους τους οποίους σέβομαι αληθινά. Θέλω να πω πως βρίσκονται στη ζωή μου συνειδητά και δεν μιλώ για το στάδιο του να'χω μια παρέα να βγαίνω ή ανθρώπους πάνω στους οποίους να εκτονώνω τα ψυχολογικά μου αδιέξοδα . Παρατηρώ πως αυτό το τελευταίο είναι και λίγο της μόδας. Αλλά όχι. Τίποτα τέτοιο.

Οι φίλοι μου είναι άνθρωποι που με στηρίζουν, με συμβουλεύουν , με βοηθούν στο να διατηρώ έναν έλεγχο στη ζωή μου. Όσοι δε με ξέρουν, δεν μπορούν να διανοηθούν πόσο δύσκολη είναι για μένα η διατήρηση της παραμικρής ισορροπίας σε ζητήματα που με αφορούν. Όχι πως είμαι και καμιά παθιάρα δηλαδή. Eίμαι όμως πολύ ανισόρροπη. Με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.

Τέλος πάντων. Στα τελευταία αξιοσημείωτα γεγονότα της ζωής μου και στο τρόπο με τον οποίο εγώ τα χειρίζομαι, η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων μου προβαίνει κατηγορηματικά σε δηλώσεις που ταιριάζουν καταπληκτικά μεταξύ τους. Α! Και βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τη δική μου οπτική.

Ξαφνικά, έγινα αψυχολόγητη και λιγάκι αυτοκαταστροφική. Άσε που σιγουρεύτηκαν οι πάντες πως τελικά είμαι σίγουρα τρελή. Έχουν πλέον την εντύπωση πως είμαι ο τύπος ανθρώπου που μόλις αποκτήσει αυτό που θέλει, "ξενερώνει" και το παρατάει.

Σκέψη: Λες να'μαι τελικά άνθρωπος του ταξιδιού και όχι του προορισμού;

Έλα όμως που εμένα δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Είναι μία απ'τις (πολύ) λίγες φορές στη ζωή μου που με βρίσκω τρομακτικά ψύχραιμη. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι επιφανειακή αυτή η ηρεμία. Εσωτερικά, θεωρώ πως βρίσκομαι σε nirvana. Απλώς, -ένα "απλώς" που δεν απλοποιεί καθόλου τελικά τα πράγματα- αποφεύγω να απαντήσω ξεκάθαρα σε όλα αυτά, γιατί δε ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Γιατί δε ξέρω, προς το παρόν, αν μπορώ να εκφέρω κατανοητά με λέξεις τα όσα σκέφτομαι. Έτσι, σε κάποια κρίση αβάσιμης-αδικαιολόγητης αυτοπεποίθησης, τους έστειλα στίχους απ'το ''Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.'' Μήπως είμαι προκλητικά αδικαιολόγητη;

Και το θέμα είναι άλλο : πως η συνείδησή μου έπειτα από αρκετά χρόνια μου δίνει ένα απολαυστικό "οk". Ότι έχω εγώ το δίκιο σε όλα αυτά. Όχι πως οι φίλοι μου είναι λάθος, απλώς πως δεν μπορούν να με αισθανθούν πλήρως. Άλλωστε, στη συγκεκριμένη φάση, λειτουργώ κυρίως βάσει ενστίκτου και παρατηρητικότητας  παρά εγωισμού ή άλλου ματαιόδοξου συναισθήματος.

Γιατί τα όνειρα είναι όμορφα, "απλώς", κάποια στιγμή ξυπνάμε.
(So deep....)

Σκέψη νο2: Θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία να βαλθώ να πείσω τους πάντες πως δεν είμαι παράλογη, αναίσθητη, ανώριμη, πως δεν είμαι γυναίκα-δηλητήριο. Ποιο το νόημα; Ξέρω ότι δεν είμαι. Πάμε παρακάτω. 

Ο Μιχάλης (όχι που δε θα γινόταν αναφορά σ'αυτόν, είναι viral πια) βρίσκει τις τελευταίες μου πράξεις έντιμες και ηθικές. Ζω, δηλαδή, μεγάλες στιγμές. Βρίσκει πως έχω ψυχή. Η αλήθεια είναι πως ευτυχώς έχω.
(Άλλη μια σκηνή αβάσιμης αυτοπεποίθησης.)

"Δεν είσαι και κανένα κτήνος στο κάτω-κάτω!", μου'πε στη τελική ο φίλος.

Και τότε, εγώ θυμήθηκα μια ατάκα από μία άλλη ταινία του Ρένου Χαλαραμπίδη (διότι είμαι και άνθρωπος της ποικιλίας), την "Καρδιά του κτήνους". Η οποία και έχει ως εξής : "Σε όλων τα στήθη, κάποια στιγμή, θα χτυπήσει η καρδιά του κτήνους. Θα διψά για κέρδος, προδοσία, εκδίκηση. Κάποιοι την ακολουθούν και κάποιοι όχι. Αυτό είναι όλο."

Κι εκείνος (όχι ο Μιχάλης, ο "έτσι")  -γιατί εκείνος ξέρει- μου'πε πως μου αφιερώνει το "Ανθρώπων έργα". Διότι,την είδαμε και κάπως έντεχνοι, τώρα τελευταία.

Δεν είχε και άδικο, πάντως.

Αδιόρθωτα τα μάτια και οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα.
Δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
και αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα. 

Παρ'τε και μια διασκευή του γνωστού τραγουδιού που πολύ μ'αρέσει γιατί θεωρώ ότι έχει μια δυναμική που λείπει από την κλασική version του κομματιού.

Το θέμα είναι πως νιώθω πολύ,
ωστόσο δεν νιώθω όπως ένιωθα. 

Καλημέρα και καλή εβδομάδα! 

*Παροξυσμός

Προεκλογικός πυρετός;

Ούτε καν!

Συζητώ με φίλους, γνωστούς, συμφοιτητές και πρώην γκόμενους τι θα κάνουμε με τις επερχόμενες εκλογές. Δηλαδή, θα κατέβουμε στις πόλεις μας να ψηφίσουμε; ΤΙ θα ψηφίσουμε; Ποιος να μας εκπροσωπήσει;

"Φλου φίλε μου, όλα είναι φλου" απαντώ στους περισσότερους σαν άλλος Μπάμπης.

Ο κύκλος των γνωριμιών μου δεν αποτελείται από άτομα αναίσθητα και αδιάφορα απέναντι στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Θα'λέγα πως οι περισσότεροι είναι πολιτικοποιημένοι και "ακομματίκ". "Τα κομματόσκυλα τα καψουρευτήκαμε", είχε πει κάποτε με προβληματισμό μια γνωστή και είχα συμφωνήσει μαζί της πανηγυρικά.

Φωνή φίλου που ξέρει: "Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις, κακομοίρα;!"

Επιστρέφοντας στο ζήτημα, μια φίλη, να την πούμε Ν., δήλωσε πως δεν πάει να ψηφίσει. Θα πάει να δει το γκόμενο επειγόντως! (σ.σ: γιατί τρέχει από πίσω του σε μια κρίση αποβολής της προσωπικότητας της- συμβαίνουν και αυτά.) Ο φίλος Μιχάλης (γιατί ο Μιχάλης είναι παντού) θα γυρίσει να της πει επάνω στο ξεσπάθωμα "Είσαι βιολογικό ράκος, κοπέλα μου!"

Εγώ, λίγο άσχετη-λίγο σχετική (όπως πάντα) και επηρεασμένη από την μετεφηβεία και τον Manu Chao , γύρισα να πω κάτι του στυλ, ''Ας ψηφίσουμε μία ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έναν Λαφαζάνη και μόλις ψηφίσουν το Μνημόνιο IV  θα έχουμε σαν λιμάνι το ΚΚΕ-ΜΛ. " Παραδόξως, γέλασαν πολύ.

Κατά τα άλλα, εξεταστική. Μια εξεταστική που δεν με αγχώνει καθόλου, ενώ υπό κανονικές (!) συνθήκες θα έπρεπε. Θέλω να πω ότι τυπικά είμαι ακόμη φοιτήτρια ογδόου εξαμήνου, αλλά αυτά είναι μαλακίες. Το "επί πτυχίω" έχει ήδη καβαλήσει σε μεγάλο βαθμό το είναι μου και τη συνείδησή μου. Τα χρωστούμενα είναι τόσα, όσα χρειάζονται για να μην επαναπαύομαι.

Το μόνο και πλέον παρήγορο είναι πως (ντρέπομαι και που το λέω) η φιλολογία μετά απ'όλα αυτά και παρ'όλα αυτά μου αρέσει. Δεν μου αρέσει απλώς, με εξιτάρει. Με προκαλεί. Τη βρίσκω γαμάτη. Λιώνω πάνω από τις σημειώσεις, ορισμένες φορές και ακαταλαβίστικες και παρ΄όλα αυτά γουστάρω. Σκεφτόμουν σήμερα με κάποια περηφάνια και με κάποιο προβληματισμό πως σ'αυτή είναι η θέση μου. Είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Και δε ξέρω αν έχω κάνει πιο ουσιαστική διαπίστωση απ'αυτή ως τώρα. Πέραν όλων αυτών, η ζωή μου θα ήταν ολότελα διαφορετική, αν τελικά δεν ήμουν φοιτήτρια φιλολογίας. Τρομακτικό.

Επίσης, η ζωή μου για άλλη μια φορά (okay, πλέον έχω συνηθίσει) βρίσκεται σε μια σχετική ανισορροπία. Διάβασμα σε ακατάστατες ώρες, ύπνος σε ακόμη πιο ακατάστατες , ξενύχτια στη βεράντα με μουσική (τελευταία κολλήματα: KollektivA, Joy Division - Πασχαλίδης & Chao πάντοτε) , ιστορίες που λέω πως τελειώνουν και τελικά, ανακαλύπτω πως έχει και άλλο ζουμί η υπόθεση, φίλοι που εξελίσσονται (good luck, Αναστασία- ξέρεις εσύ- εξαιρετικά περήφανη για σένα) και άλλοι που πάνε προς τα πίσω, ένας γκόμενος που δεν παραδέχεται την κομματική του ταυτότητα και όλο φεύγει και όλο εδώ γυρίζει.

Ξανά "Φτηνά Τσιγάρα". Σαν ευαγγέλιο, για να την παλέψω. " Έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει. Κι εγώ την εμπιστεύομαι." (Ακούω και τη φωνή του προαναφερθέντος γκόμενου να μου ψιθυρίζει τις ατάκες όλης της σκηνής και είναι σαν να βλέπω σκηνές από ένα όνειρο.)

Τέλος, προσπαθώ να γλιτώσω τον εαυτό μου από διάφορες παγίδες εγωϊσμού και ματαιοδοξίας. Μου επαναλαμβάνω κάθε μέρα πως δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο. Μεταξύ μας, δεν με θεωρώ καν καλή περίπτωση. Δε ξέρω γιατί βάλθηκαν αρκετοί τελευταία να μου αποδείξουν το αντίθετο με λόγια, με πράξεις, με βλέμματα. Συν τοις άλλοις, προσπαθώ να μη γίνομαι μισάνθρωπος. Να δίνω ευκαιρίες σε ανθρώπους που παλαιότερα δεν έδινα, να συζητώ μαζί τους, να κάνω ίσως μια βόλτα με αυτούς, να τους κοιτάζω προσεκτικά στα μάτια, να ακούω τι έχουν να μου πουν. να παρατηρώ. Σαν εγχείρημα είναι εξαιρετικό. Μαθαίνω, ηρεμώ, διασκεδάζω και κυρίως, διδάσκομαι να μην εξαρτώμαι από άτομα, να μην είμαι κολλημένη, να βλέπω και πέρα από τα στενά όρια.

Κομπλέ η ζωή, τελικά.

Καλή εβδομάδα!

Οσονούπω, καλό Φθινόπωρο.