Μια κούπα καφές

Εντάξει. Ίσως να μην είναι κούπα.  Ίσως να’ναι κι ένα απλό, πλαστικό ποτήρι. Και μπορεί ο καφές να μην είναι και ζεστός, αλλά παγωμένος. Μικρή σημασία έχει. Σήμερα πάντως ήταν κούπα και ο καφές γαλλικός. Με λίγη ζάχαρη και γάλα. Και οι σκέψεις πολλές.

Λοιπόν, πόσες αποφάσεις δε λαμβάνονται πάνω από ένα φλιτζάνι με καφέ; Πόσες σκέψεις δε γίνονται; Πόσα ξεκαθαρίσματα με τον εαυτό μας; Πόσες συζητήσεις διεξοδικές με άλλους; To λέει κιόλας ξεκάθαρα ένας τύπος, θαρρώ ο καφετζής, στα “Φτηνά Τσιγάρα’’. (hello again- αυτή η ταινία είναι παντού!) Λέει κάτι τέτοιο δηλαδή, πως ο καφές είναι ο καθρέφτης πάνω από τον νιπτήρα κάθε πρωΐ που ξυπνάς και πως πίνουμε αλκοόλ για να ξεχάσουμε, ενώ καφέ για να θυμηθούμε.

Άσε που ξέρω και μια άλλη ταινία που ασχολείται διεξοδικώς με το θέμα, το ‘’Coffee & Cigarettes”. Αυτή, που λες, έχει να κάνει με ιστορίες αυτοτελείς που παρουσιάζουν ανθρώπους να συζητούν κι ενίοτε, να φιλοσοφούν βοηθώντας τους σ’αυτό τα προφανή: ο καφές και τα τσιγάρα.

Βρέθηκα, το λοιπόν, κι εγώ σήμερα να σκέφτομαι διάφορα – αν θες όσα δεν είχα καθίσει να σκεφτώ εδώ και καιρό πάνω από ένα σοκολατάκι και τη κούπα μου με το γαλλικό. (Σημείωση: Δεν είχα καθίσει να τα σκεφτώ για κάποιο λόγο σοβαρό; Μα, όχι! Ήταν απλώς μια διαδικασία που την απέφευγα τεχνιέντως.) Στο φόντο, να παίζουν οι Calexico.

Τι φοβερό συγκρότημα παρεμπιπτόντως!

Διάφοροι, το λοιπόν, προβληματισμοί ταλάνιζαν το καημένο το μυαλό μου. Όχι τίποτα το τρομερό, αλλά να, διάφορα σαχλά της ηλικίας. Ας πούμε...  γιατί δε θέλει να μου μιλήσει ο Σ.;  Τι ζητάω εγώ από τον Β.;
Συν κάτι διαπιστώσεις του στυλ, ότι εγώ φταίω περισσότερο για κάποιες καταστάσεις, αν και νόμιζα αρχικά πως οι ευθύνες έπεφταν κυρίως στην άλλη πλευρά.

Μεταξύ μας, ανέκαθεν είχα λανθασμένες εντυπώσεις για τις ευθύνες που μου αναλογούν σε κάθε περίσταση.

Λύσεις τώρα; Ούτε για αστείο! Δεν προλαβαίνω!

Όχι, σοβαρά σου μιλάω. Έχω μπόλικη δουλίτσα για την ερχόμενη εβδομάδα μα  –για λόγους ανεξήγητους- δεν αγχώνομαι. Όλα θα γίνουν.

Ή έτσι θέλω να πιστεύω.

Πότε θα κάνω μια ραδιοφωνική εκπομπή ρε γαμώτο;
Φοβάμαι μην μείνω με το απωθημένο.


Πες μου. Πες μου πως θα ήμουν αν δεν είχα να μεταφράσω εκείνο το κείμενο του Ψελλού που άκρη δε βγάζω ως την Παρασκευή. Αν δεν είχα να παραδώσω δυο κείμενα ως την επόμενη Δευτέρα. Πες μου λίγο, σε παρακαλώ, πως θα ήμουν αν με κοίταζες ακόμα με τον ίδιο τρόπο, όπως παλιά. Πες μου πως θα ήμουν, αν ήσουν μαζί μου. Πες μου λίγο πως θα ήμασταν αν προσπαθούσα όντως με νύχια και με δόντια να μαζέψω τα ασυμμάζευτα.

...Πάλι δεν μιλάς;


Ίσως η λύση να έρθει στον επόμενο καφέ.
Γιατί όχι δηλαδή;

(Ακούστε το, νομίζω πως είναι υπέροχο) 

Εκείνο το βράδυ

Κάποιο βράδυ - και να, δεν πάει καιρός - ένιωσα πως σε ξέρω περισσότερο από τον καθένα.
Κι ύστερα, είναι και το άλλο. Και την μεταξύ μας σύνδεση την αισθάνθηκα δυνατότερη από ποτέ.

Ενός λεπτού σιγή για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Γιατί ξέρουμε.
Ξέρουμε πως ώρες - ώρες κοιτιόμαστε και σκεφτόμαστε με απορία ''ποιος να'ναι αυτός ο άγνωστος;''. Αλλά τότε δεν ήταν έτσι.

[Μια φορά μου'χες πει πως δεν είμαστε διαφορετικοί "μωρέ".
Είχες πει πως "απλώς'' είσαι ο καταπιεσμένος εαυτός μου κι εγώ ο απελευθερωμένος δικός σου.
Γι'αυτό και "κλειδώνουμε" στα σημεία.]


Ήμασταν σπίτι μου κι ήταν, αν το δούμε ρεαλιστικά, μια νύχτα κακιά. Μα,αν το δούμε πιο καλλιτεχνικά, αν ήτανε δηλαδή η ζωή λιγάκι σινεμά ,θα'τανε μια νύχτα ιδανική. Έβρεχε λυσσασμένα. Γινότανε χαμός. Αλλά εμάς δεν μας ένοιαζε. Θεέ μου, πόσο δεν μας ένοιαζε!

Το σκηνικό ήταν σχεδόν συζυγικό. Όχι όμως με την κακή έννοια, τη ξεφτισμένη, την μέτρια. Θα'λεγα με την όμορφη, τη ρομαντική, την ανόητη. Εγώ να ξεβάφομαι στο αυτοσχέδιο μπουντουάρ μου (εκτός απ'τα μάτια! Δεν μ'αρέσει να με βλέπεις με μάτια αμακιγιάριστα, σου νιώθω σχεδόν εκτεθειμένη) κι εσύ να περιεργάζεσαι τις κρέμες, τα αρώματα και τα καλλυντικά μου.

Να σου ρίχνω κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη και να νιώθω τυχερή που μπορώ και το κάνω, που έχω το δικαίωμα. Να μου κόβεται λιγάκι η ανάσα από την ομορφιά σου. "Έπιασες" τα βλέμματα μου και ξεκίνησες να φοράς τα κολιέ μου και να καμαρώνεις στον καθρέφτη. Πολλά κολιέ μου μαζί. Να τσεκάρεις, έπειτα , τις αντιδράσεις μου.

Δε γέλασα πολύ. Μειδίασα και υποδύθηκα την ατάραχη.
Σε ρώτησα ποια η γνώμη σου για τον Ντοστογιέφσκι.
Έπειτα αναρωτήθηκα -εύλογα- αν είμαι ηλίθια.

Δεν έχεις διαβάσει Ντοστογιέφσκι, είπες.
Μόνο Σαρτρ και γι'αυτό θεωρείς πως μπορείς να σταθείς στο πλάι μου.
Σε κάποια συζήτηση φερ'ειπείν.

Εκείνο το βράδυ είχαμε μπει σε ωραία τροχιά. Υπήρχαμε ο ένας για τον άλλο.
Τουλάχιστον, εγώ υπήρχα για σένα και ξέρεις, εγωισμοί και λοιπές μαλακίες δεν μου επιτρέπουν να υπεισέρχομαι συχνά σε τέτοιες διαδικασίες.

Μιλήσαμε πολύ, κάναμε έρωτα (λεπτολογίες) λες και θέλαμε να ξορκίσουμε όσα μας κρατούσαν/κρατάνε χώρια - τους ίδιους μας τους εαυτούς δηλαδή, σου έκανα την κωμικιά για να σε βλέπω να γελάς και να με βλέπω να σε ερωτεύομαι απ'την αρχή, μου έκανες τον δραματικό για να ψαρώσω και το χάρηκες, βριστήκαμε , τραγουδήσαμε Γιοκαρίνη - θέλω να πω πως το ζήσαμε στα στενά!

Λίγες ώρες πριν το σκηνικό διαφορετικό. Έξω, σε παρέες διαφορετικές, κοινοί γνωστοί υπήρχαν κι εμείς να παριστάνουμε ότι δε γνωριζόμαστε. Έπειτα, στρίμωγμα στις τουαλέτες σαν δεκαεξάχρονα που καπνίζουν κρυφά με μουσική υπόκρουση ένα μελό τραγούδι του Χατζηγιάννη.

Είσαι εδώ στον καπνό που με ζαλίζει - είσαι εδώ στο τραγούδι αυτό που σε θυμίζει και πάει λέγοντας.

"Πες μου ότι νιώθεις την παρακμή που ρέει μέσα μας αυτή τη στιγμή" σε ρώτησα ηδονικά και γελώντας με τη ψυχή μου.

Κάτι γύρισες και είπες για την παράνοιά μας.

Λόγος σε κανέναν. Το μυστικό είναι δικό μας.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Αν ήταν η φάση μεταξύ μας αλλιώς, τι;
Αν δεν ήμουν -έστω- ιδιότροπη κι αν καταδεχόμουν- αν σου'κανα τη χάρη να μπω σε κάτι σταθερό που θα το θεωρούσα κατά τα άλλα μέτριο, θα ήταν όλα εντάξει;
Θα ήμουν λογική; Ώριμη;

Θα σου άρεσα; Θα με ήθελες; Όχι περισσότερο από τώρα, μωρό μου.

Το ξέρω. Το ξέρεις.

Θέλω να πω πως η ζωή είναι ωραία έτσι όπως είναι. Με ό,τι ζήσαμε, με ό,τι ζούμε , με ό,τι θα ζήσουμε-  μαζί ή χώρια.

(Ναι, πάντα θα κλείνω αισιόδοξα, είναι η υπογραφή μου - με αυτό πορεύομαι. )

Θέλω να πω πως τέτοια βράδια- ερωτικά, ασυνήθιστα και ταυτοχρόνως μποέμικα υπάρχουν για να μου θυμίζουν γιατί είσαι εσύ και όχι κάποιος άλλος. Γιατί θα είσαι πάντα (!) εσύ - τρόπον τινά.

Άσε για άλλους τα καλούπια.
Πάντα θα πιστεύω ότι δεν είναι για ανθρώπους σαν και μας.

Καμία αίσθηση ανωτερότητας.
Απλώς, δεν είναι. 

Τέλη του μηνός

Τρελός Σεπτέμβρης ο συγκεκριμένος. Από την μια, ένα πέμπτο έτος που αχνοφαίνεται πλέον απελπιστικά, συμφοιτητές που φεύγουν οριστικά και εγώ μετανιώνω που δεν μπήκα στη διαδικασία να τους μάθω καλύτερα, να δεθώ περισσότερο μαζί τους, τρελά ξενύχτια κι εγώ να νιώθω περισσότερο 18χρονη από ποτέ, φιλίες που συνέχισαν από κει που'χαν σταματήσει και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, που λέει και ο αοιδός, ένας έρωτας σχεδόν κινηματογραφικός και αφιερώσεις τραγουδιών που πάντα ήθελα να μου γίνουν.

Από την άλλη, φίλοι που εμφανέστατα αλλοτριώθηκαν με κάποιους να κοιτάζουν τραγικά την πάρτη τους και να χάνουν πολλή από τη γοητεία της προσωπικότητάς τους κι άλλους να μπλέκουν σε καταστάσεις κατώτερες των δυνατοτήτων τους κι εγώ να νιώθω κακιά που πια δεν καίγομαι για να τους "σώσω" και απλώς, παρακολουθώ τα τεκταινόμενα με ένα σχετικό ενδιαφέρον. Ακόμη, μια εξεταστική που βγήκε με τα χίλια ζόρια (ενώ για άλλη μια φορά υπήρχε plan και το plan ήταν ολότελα διαφορετικό) , χωρισμοί απελπιστικά προσωρινοί σε μια σχέση που δεν υφίσταται βάσει του ό,τι θεωρείται κανονικό, σπαραξικάρδιες δηλώσεις κι υποσχέσεις και το κενό που αφήνει πίσω του ένα όνειρο που εκπληρώθηκε. Αχ, αυτό το κενό.

Στην μέση όλων αυτών, εγώ που αισθάνομαι πως έχω κατακτήσει την απόλυτη ηρεμία χωρίς να αντιλαμβάνομαι κάποια υποβόσκουσα, επερχόμενη τρικυμία - γεγονός που κάπως με ανησυχεί. Εγώ που χορεύω, πίνω, ενίοτε καπνίζω (ελπίζω πως αυτό δεν πρόκειται να συνεχιστεί, μου φαίνεται χαζό να το αρχίσω στα σχεδόν 22) και κυρίως διαλαλώ πως όλα είναι καλά και πως όλα θα πάνε (σίγουρα!) καλά. Ταυτόχρονα, να δαγκώνω τα χείλη μου με ανησυχία. "Σύμπαν, μην με προδώσεις."

Α! Και μια πτυχή του εαυτού μου που μου ψιθυρίζει με αγανάκτηση "Δανάη, δεν σε καταλαβαίνω καθόλου πια." κι ύστερα, εμφανώς πιο ήρεμα, "αλλά θα'μαι μαζί σου". Ηρεμώ και πάλι.

Κι έπειτα, αυτός. Γιατί αυτός είναι πάντοτε γύρω μου τα τελευταία χρόνια σε ό,τι σκεφτώ και σε ό,τι κάνω, όσο και αν νιώθω φερέφωνο των τραγουδιών της Μποφίλιου όποτε γράφω κάτι τέτοια. Κι ώρες-ώρες που παρεκκλίνω από την πορεία μου αυτή, νιώθω τόσο πολύ σαν απολωλώσα κορασίδα. Κι είναι που δε ξέρω αν οι αποκλίσεις μου οι ερωτικές είναι συνειδητές ή είναι απλώς, αντιδράσεις για το τίποτα. Αντιδράσεις για το γαμώτο. Γιατί εγώ είμαι αυτή που έλεγα πως δεν κολλάω για καιρό και ότι οι γκόμενοι έρχονται και παρέρχονται.

Γιατί με αυτόν θέλω-δε θέλω (που βασικά, όντως και θέλω και δε θέλω) τα πράγματα είναι αλλιώς.
Γιατί θέλησε να μου ξεκαθαρίσει εξ αρχής πως με αυτόν δε θα είναι όπως με τους άλλους. Γιατί και μαζί και χώρια - αλληλεπιδρώντας κάνουμε τρελά πράγματα και γινόμαστε ρεζίλι. Γιατί φτάνει να διασταυρωθούν για ένα δευτερόλεπτο τα βλέμματά μας για να καταλάβω πως όλα έχουν το λόγο τους που είναι έτσι. Κι εδώ που βρίσκομαι τώρα, είναι το σωστό.

Γιατί είμαστε γαμάτοι μαζί. Απλά.

Κι όλο ξεκόβουμε κι όλο στα ίδια θε να γυρνάμε.
Α, ναι. Κι όλα καλά (θα) πάνε.

Ήταν ωραίος ο Σεπτέμβρης, τελικά.

"Τέρμα τα ψέματα, πέσανε βλέμματα
ανάψαν αίματα κι ανοίξανε μπουκάλια
Πες το και μη ρωτάς, έπεσε έρωτας
έπεσε έρωτας, μεγάλη ανασφάλεια.

Όλα είναι τέλεια και απ'την εμβέλεια
ήρθε η συντέλεια, βραχήκαν προσκεφάλια
πες το και μη ρωτάς, έπεσε έρωτας
έπεσε έρωτας κι ανοίξανε μπουκάλια..."
(Ξέρεις εσύ)

My bestie

Αριάδνη: η ετυμολογία του ονόματος σημαίνει την πολύ αγνή (Αριάδνη > Αριάγνη > Άρια+Αγνή). Ο λεξάριθμος του είναι 9. Τώρα, το αρχαίο story είναι λίγο-πολύ γνωστό. Ήταν κόρη του Μίνωα, την είδε ο Θησέας και την καψουρεύτηκε, μετά αυτός μπήκε στο λαβύρινθο, αυτή τον βοήθησε με τον περιβόητο μίτο της και τα τοιαύτα.

Αριάδνη λένε την καλύτερη μου φίλη. Βέβαια, ο όρος ''καλύτερη φίλη'' μου φαίνεται πολύ γυμνασιακός. Ακόμη χειρότερα, το ''κολλητή''. Ωστόσο, εντάξει, δε ξέρω πως αλλιώς να το θέσω. Είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου; Meh. Γάμα το. Είναι η καλύτερη μου φίλη.

Γράφω αυτή την ανάρτηση (παρεμπιπτόντως, χάθηκα λίγο λόγω εξεταστικής, ατελείωτων parties και μιας κουλής ερωτικής ιστορία, αλλά , guess what, I'M BAAACK ) με αφορμή τη γιορτή της που πέρασε και που δεν ήξερα καν πως υπήρχε-για να'μαι ειλικρινής. Λοιπόν, καταρχήν και κατά τη γνώμη μου, σαν όνομα το ''Αριάδνη'' είναι υπέροχο και επίσης, νιώθω πως στη συγκεκριμένη κοπέλα ταιριάζει απολύτως. Το δεύτερο όνομά της νομίζω πως δεν υπήρχε καν ποτέ για μένα γιατί δε θεωρώ πως της ταιριάζει και μου φαίνεται και πολύ μικροαστικό για την ύπαρξή της (δεν μπαίνω καν στο κόπο να το αναφέρω) , αλλά το Αριάδνη είναι το κάτι άλλο: ποιητικό, αέρινο, με μία εσάνς νοσταλγίας (έμφαση στη χρήση του ''εσάνς'', παρακαλώ) και συγχρόνως, μπερδεμένο λόγω της ιστορίας με τον μίτο που λέγαμε.

Ντάξει. Τι να πρωτοπώ γι'αυτή την κοπέλα; Έχω πει ήδη πολλά και στην ίδια και στους άλλους. Απλώς, ίσως το πιο βασικό είναι ότι νιώθω πραγματικά, πολύ τυχερή που βρίσκεται στη ζωή μου, με όποιον τρόπο και αν βρίσκεται. Νομίζω ότι την αγαπάω, ότι την εκτιμάω και ότι ώρες-ώρες, την αντιπαθώ όσο ελάχιστους ανθρώπους στην παρούσα φάση. Η συχνότητά της είναι τελείως διαφορετική από τη δικιά μου και πολλές φορές δυσκολεύομαι να την πιάσω, αντιστοίχως κι εκείνη να πιάσει τη δική μου. Αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε εύκολο, αλλά δε θα μπορούσα να πω πως για μένα τουλάχιστον δεν αξίζει και τον κόπο.

Και ok. Ίσως να τη γουστάρω τόσο σαν άτομο γιατί είναι "φευγάτη" με έναν τρόπο αλλιώτικο από το δικό μου. Κι είναι με τις φάσεις της. Πότε προγραμματίζει τη ζωή της με έναν τρόπο απόλυτο και σχεδόν "γερμανικό", θα'λεγα, κι άλλοτε ζει σε απόλυτες χύμα καταστάσεις, σχεδόν συνειδητά. Πότε ξέρει ακριβώς τι θέλει και παλεύει γι'αυτό με θράσος και πότε δείχνει να μη ξέρει τι της γίνεται. Έχει συγκεκριμένες ιδέες και αρχές και πορεύεται βάσει αυτών, γεγονός που το βρίσκω καταπληκτικό. Το ότι είναι ώριμη για την ηλικία της, προσωπικά, δεν μου λέει τίποτα. Το ότι είναι έξυπνη, ταλαντούχα, σαρκαστική και ώρες-ώρες κυνική με κάνουν να την πηγαίνω με χίλια. Κι ίσως να μ'αρέσουν υπερβολικά οι αντιθέσεις της. Οι διπλές της όψεις. Το ότι μία είναι σκύλα και μία, χαζογκόμενα, ας πούμε. Πόσο φιλολογικοί όροι...

Anyway, αντικειμενικά δεν είναι η καλύτερη φίλη που είχα ποτέ. Ξέρω γω, δεν είναι γλυκούλα, δεν μου κάνει κοπλιμέντα συνέχεια, δεν έχουμε βγει μαζί για να χτυπήσουμε γκόμενους, δε διαβάζουμε cosmopolitan, δεν με'χει στηρίξει σε κάθε ασήμαντο γκομενικό ζήτημα, γκρινιάζει συχνά, μου εκφράζει ανοιχτά τα παράπονά της και ώρες-ώρες δεν μ'αντέχει γιατί μιλάω πολύ, γελάω περισσότερο, κάνω χαζογκομενιές , δε ξέρω τι θέλω και είμαι και εγωίστρια. (ωστόσο, έχω ωραίο χαμόγελο)

Παρόλα αυτά ή ίσως και για όλα αυτά είναι η πιο γαμάτη φίλη που είχα ποτέ. Με έχει στηρίξει ουσιαστικά με πολύ όμορφο τρόπο, μου έχει δώσει ώθηση σε κάποια πράγματα και σε μια περίοδο που η ζωή μου ήταν σκατά μου πρόσφερε άπλετο φως παρά το δικό της σκοτάδι. (τόσο ποιητικό που θα με κοροϊδέψει). Βασικά, αυτό κάνει ακόμα, απλώς η ζωή μου δεν είναι και τόσο σκατά, γενικότερα.

Ελπίζω κι εγώ να την έχω κάνει να γελάσει λίγο, να διασκεδάσει και να της έχω σταθεί σε ορισμένα και να μην είμαι τόσο άχρηστο βάρος στη ζωή της όσο με βρίσκω ώρες-ώρες.

Εύχομαι να είναι σε όλη της τη ζωή σκληροπυρηνική φεμινίστρια, ανήσυχη φύση , να μην κρέμεται από τα αρχίδια κανενός, να διατηρήσει το δυναμισμό της και να χαμογελάει περισσότερο.

Απλώς, την αγαπάω πολύ και τη θέλω στη ζωή μου. Αυτό.

Παίζει να θεωρήσει ότι λέω υπερβολές, αλλά βλάκα, δε λέω.

Μήπως τα'χω χαμένα;

Στα "Φτηνά Τσιγάρα" (όχι, δεν είναι η μόνη ταινία που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου - θέλω να το πιστέψετε) υπάρχει η εξής ατάκα η οποία με ακολουθεί εδώ και χρόνια :

"Πλησιάζει μια στιγμή που πρέπει να πάρω μια σημαντική απόφαση.
Και απ'ό,τι ξέρεις τις σημαντικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουμε μόνοι μας."

Λοιπόν, έχω κι εγώ ορισμένους φίλους τους οποίους σέβομαι αληθινά. Θέλω να πω πως βρίσκονται στη ζωή μου συνειδητά και δεν μιλώ για το στάδιο του να'χω μια παρέα να βγαίνω ή ανθρώπους πάνω στους οποίους να εκτονώνω τα ψυχολογικά μου αδιέξοδα . Παρατηρώ πως αυτό το τελευταίο είναι και λίγο της μόδας. Αλλά όχι. Τίποτα τέτοιο.

Οι φίλοι μου είναι άνθρωποι που με στηρίζουν, με συμβουλεύουν , με βοηθούν στο να διατηρώ έναν έλεγχο στη ζωή μου. Όσοι δε με ξέρουν, δεν μπορούν να διανοηθούν πόσο δύσκολη είναι για μένα η διατήρηση της παραμικρής ισορροπίας σε ζητήματα που με αφορούν. Όχι πως είμαι και καμιά παθιάρα δηλαδή. Eίμαι όμως πολύ ανισόρροπη. Με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.

Τέλος πάντων. Στα τελευταία αξιοσημείωτα γεγονότα της ζωής μου και στο τρόπο με τον οποίο εγώ τα χειρίζομαι, η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων μου προβαίνει κατηγορηματικά σε δηλώσεις που ταιριάζουν καταπληκτικά μεταξύ τους. Α! Και βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τη δική μου οπτική.

Ξαφνικά, έγινα αψυχολόγητη και λιγάκι αυτοκαταστροφική. Άσε που σιγουρεύτηκαν οι πάντες πως τελικά είμαι σίγουρα τρελή. Έχουν πλέον την εντύπωση πως είμαι ο τύπος ανθρώπου που μόλις αποκτήσει αυτό που θέλει, "ξενερώνει" και το παρατάει.

Σκέψη: Λες να'μαι τελικά άνθρωπος του ταξιδιού και όχι του προορισμού;

Έλα όμως που εμένα δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Είναι μία απ'τις (πολύ) λίγες φορές στη ζωή μου που με βρίσκω τρομακτικά ψύχραιμη. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι επιφανειακή αυτή η ηρεμία. Εσωτερικά, θεωρώ πως βρίσκομαι σε nirvana. Απλώς, -ένα "απλώς" που δεν απλοποιεί καθόλου τελικά τα πράγματα- αποφεύγω να απαντήσω ξεκάθαρα σε όλα αυτά, γιατί δε ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Γιατί δε ξέρω, προς το παρόν, αν μπορώ να εκφέρω κατανοητά με λέξεις τα όσα σκέφτομαι. Έτσι, σε κάποια κρίση αβάσιμης-αδικαιολόγητης αυτοπεποίθησης, τους έστειλα στίχους απ'το ''Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.'' Μήπως είμαι προκλητικά αδικαιολόγητη;

Και το θέμα είναι άλλο : πως η συνείδησή μου έπειτα από αρκετά χρόνια μου δίνει ένα απολαυστικό "οk". Ότι έχω εγώ το δίκιο σε όλα αυτά. Όχι πως οι φίλοι μου είναι λάθος, απλώς πως δεν μπορούν να με αισθανθούν πλήρως. Άλλωστε, στη συγκεκριμένη φάση, λειτουργώ κυρίως βάσει ενστίκτου και παρατηρητικότητας  παρά εγωισμού ή άλλου ματαιόδοξου συναισθήματος.

Γιατί τα όνειρα είναι όμορφα, "απλώς", κάποια στιγμή ξυπνάμε.
(So deep....)

Σκέψη νο2: Θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία να βαλθώ να πείσω τους πάντες πως δεν είμαι παράλογη, αναίσθητη, ανώριμη, πως δεν είμαι γυναίκα-δηλητήριο. Ποιο το νόημα; Ξέρω ότι δεν είμαι. Πάμε παρακάτω. 

Ο Μιχάλης (όχι που δε θα γινόταν αναφορά σ'αυτόν, είναι viral πια) βρίσκει τις τελευταίες μου πράξεις έντιμες και ηθικές. Ζω, δηλαδή, μεγάλες στιγμές. Βρίσκει πως έχω ψυχή. Η αλήθεια είναι πως ευτυχώς έχω.
(Άλλη μια σκηνή αβάσιμης αυτοπεποίθησης.)

"Δεν είσαι και κανένα κτήνος στο κάτω-κάτω!", μου'πε στη τελική ο φίλος.

Και τότε, εγώ θυμήθηκα μια ατάκα από μία άλλη ταινία του Ρένου Χαλαραμπίδη (διότι είμαι και άνθρωπος της ποικιλίας), την "Καρδιά του κτήνους". Η οποία και έχει ως εξής : "Σε όλων τα στήθη, κάποια στιγμή, θα χτυπήσει η καρδιά του κτήνους. Θα διψά για κέρδος, προδοσία, εκδίκηση. Κάποιοι την ακολουθούν και κάποιοι όχι. Αυτό είναι όλο."

Κι εκείνος (όχι ο Μιχάλης, ο "έτσι")  -γιατί εκείνος ξέρει- μου'πε πως μου αφιερώνει το "Ανθρώπων έργα". Διότι,την είδαμε και κάπως έντεχνοι, τώρα τελευταία.

Δεν είχε και άδικο, πάντως.

Αδιόρθωτα τα μάτια και οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα.
Δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
και αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα. 

Παρ'τε και μια διασκευή του γνωστού τραγουδιού που πολύ μ'αρέσει γιατί θεωρώ ότι έχει μια δυναμική που λείπει από την κλασική version του κομματιού.

Το θέμα είναι πως νιώθω πολύ,
ωστόσο δεν νιώθω όπως ένιωθα. 

Καλημέρα και καλή εβδομάδα! 

*Παροξυσμός

Προεκλογικός πυρετός;

Ούτε καν!

Συζητώ με φίλους, γνωστούς, συμφοιτητές και πρώην γκόμενους τι θα κάνουμε με τις επερχόμενες εκλογές. Δηλαδή, θα κατέβουμε στις πόλεις μας να ψηφίσουμε; ΤΙ θα ψηφίσουμε; Ποιος να μας εκπροσωπήσει;

"Φλου φίλε μου, όλα είναι φλου" απαντώ στους περισσότερους σαν άλλος Μπάμπης.

Ο κύκλος των γνωριμιών μου δεν αποτελείται από άτομα αναίσθητα και αδιάφορα απέναντι στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Θα'λέγα πως οι περισσότεροι είναι πολιτικοποιημένοι και "ακομματίκ". "Τα κομματόσκυλα τα καψουρευτήκαμε", είχε πει κάποτε με προβληματισμό μια γνωστή και είχα συμφωνήσει μαζί της πανηγυρικά.

Φωνή φίλου που ξέρει: "Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις, κακομοίρα;!"

Επιστρέφοντας στο ζήτημα, μια φίλη, να την πούμε Ν., δήλωσε πως δεν πάει να ψηφίσει. Θα πάει να δει το γκόμενο επειγόντως! (σ.σ: γιατί τρέχει από πίσω του σε μια κρίση αποβολής της προσωπικότητας της- συμβαίνουν και αυτά.) Ο φίλος Μιχάλης (γιατί ο Μιχάλης είναι παντού) θα γυρίσει να της πει επάνω στο ξεσπάθωμα "Είσαι βιολογικό ράκος, κοπέλα μου!"

Εγώ, λίγο άσχετη-λίγο σχετική (όπως πάντα) και επηρεασμένη από την μετεφηβεία και τον Manu Chao , γύρισα να πω κάτι του στυλ, ''Ας ψηφίσουμε μία ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έναν Λαφαζάνη και μόλις ψηφίσουν το Μνημόνιο IV  θα έχουμε σαν λιμάνι το ΚΚΕ-ΜΛ. " Παραδόξως, γέλασαν πολύ.

Κατά τα άλλα, εξεταστική. Μια εξεταστική που δεν με αγχώνει καθόλου, ενώ υπό κανονικές (!) συνθήκες θα έπρεπε. Θέλω να πω ότι τυπικά είμαι ακόμη φοιτήτρια ογδόου εξαμήνου, αλλά αυτά είναι μαλακίες. Το "επί πτυχίω" έχει ήδη καβαλήσει σε μεγάλο βαθμό το είναι μου και τη συνείδησή μου. Τα χρωστούμενα είναι τόσα, όσα χρειάζονται για να μην επαναπαύομαι.

Το μόνο και πλέον παρήγορο είναι πως (ντρέπομαι και που το λέω) η φιλολογία μετά απ'όλα αυτά και παρ'όλα αυτά μου αρέσει. Δεν μου αρέσει απλώς, με εξιτάρει. Με προκαλεί. Τη βρίσκω γαμάτη. Λιώνω πάνω από τις σημειώσεις, ορισμένες φορές και ακαταλαβίστικες και παρ΄όλα αυτά γουστάρω. Σκεφτόμουν σήμερα με κάποια περηφάνια και με κάποιο προβληματισμό πως σ'αυτή είναι η θέση μου. Είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Και δε ξέρω αν έχω κάνει πιο ουσιαστική διαπίστωση απ'αυτή ως τώρα. Πέραν όλων αυτών, η ζωή μου θα ήταν ολότελα διαφορετική, αν τελικά δεν ήμουν φοιτήτρια φιλολογίας. Τρομακτικό.

Επίσης, η ζωή μου για άλλη μια φορά (okay, πλέον έχω συνηθίσει) βρίσκεται σε μια σχετική ανισορροπία. Διάβασμα σε ακατάστατες ώρες, ύπνος σε ακόμη πιο ακατάστατες , ξενύχτια στη βεράντα με μουσική (τελευταία κολλήματα: KollektivA, Joy Division - Πασχαλίδης & Chao πάντοτε) , ιστορίες που λέω πως τελειώνουν και τελικά, ανακαλύπτω πως έχει και άλλο ζουμί η υπόθεση, φίλοι που εξελίσσονται (good luck, Αναστασία- ξέρεις εσύ- εξαιρετικά περήφανη για σένα) και άλλοι που πάνε προς τα πίσω, ένας γκόμενος που δεν παραδέχεται την κομματική του ταυτότητα και όλο φεύγει και όλο εδώ γυρίζει.

Ξανά "Φτηνά Τσιγάρα". Σαν ευαγγέλιο, για να την παλέψω. " Έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει. Κι εγώ την εμπιστεύομαι." (Ακούω και τη φωνή του προαναφερθέντος γκόμενου να μου ψιθυρίζει τις ατάκες όλης της σκηνής και είναι σαν να βλέπω σκηνές από ένα όνειρο.)

Τέλος, προσπαθώ να γλιτώσω τον εαυτό μου από διάφορες παγίδες εγωϊσμού και ματαιοδοξίας. Μου επαναλαμβάνω κάθε μέρα πως δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο. Μεταξύ μας, δεν με θεωρώ καν καλή περίπτωση. Δε ξέρω γιατί βάλθηκαν αρκετοί τελευταία να μου αποδείξουν το αντίθετο με λόγια, με πράξεις, με βλέμματα. Συν τοις άλλοις, προσπαθώ να μη γίνομαι μισάνθρωπος. Να δίνω ευκαιρίες σε ανθρώπους που παλαιότερα δεν έδινα, να συζητώ μαζί τους, να κάνω ίσως μια βόλτα με αυτούς, να τους κοιτάζω προσεκτικά στα μάτια, να ακούω τι έχουν να μου πουν. να παρατηρώ. Σαν εγχείρημα είναι εξαιρετικό. Μαθαίνω, ηρεμώ, διασκεδάζω και κυρίως, διδάσκομαι να μην εξαρτώμαι από άτομα, να μην είμαι κολλημένη, να βλέπω και πέρα από τα στενά όρια.

Κομπλέ η ζωή, τελικά.

Καλή εβδομάδα!

Οσονούπω, καλό Φθινόπωρο.

Προσωπικό vol2

Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να είμαι αυτό που ήθελες. 

Βασικά, όχι. Ούτε συγγνώμη θα ζητήσω, ούτε πρόκειται να ισχυριστώ ότι λυπάμαι ή κάτι τέτοιο.Οkay. Δεν είμαι αυτή που θες. Απλό. Και μου είναι,σαν γεγονός, κάτι παραπάνω από κατανοητό. Είναι κάτι που το γνώριζα εξ αρχής. Ούτε καν ξαφνιάζομαι.

Παρεμπιπτόντως, θα βάλω να ακούσω και το "Δεν είμαι αυτός που θες" για να βρίσκομαι πλήρως στο κλίμα. Είδα ότι οι Ενδελέχεια σ'άρεσαν πολύ. Το χάρηκα. Ένα πολύτιμο σημείο επαφής.

Παρόλα αυτά (στην ιστορία μας πάντοτε υπήρχε ένα "παρόλα αυτά", αν το προσέξεις) δεν μπορώ να μην παραδεχτώ, πρωτίστως στον εαυτό μου κι έπειτα στους άλλους πως σαν γκόμενος ή ό,τι άλλο (βασικά, δε ξέρω και πως ακριβώς να σε αποκαλέσω) ήσουν καταπληκτικός. Κι εγώ βρέθηκα εύκολα σε μια πολύ καλή εκδοχή του εαυτού μου,αν όχι στην καλύτερη, έπειτα από πολύ καιρό. Θέλω να σου πω δηλαδή πως είναι κάτι που το εκτίμησα.

Okay. Σε πολλά δεν ταιριάζουμε. Για παράδειγμα -καθόλου τυχαίο παράδειγμα, ωστόσο- στις πολιτικές απόψεις. Inside joke να σε κοροϊδεύω για δεξιό κι εσύ εμένα για αριστερή. Inside joke και το να τραγουδάμε ασταμάτητα ένα κάρο τραγούδια που'χει οικειοποιηθεί ο αριστερός χώρος, λες και προετοιμαζόμασταν για το "Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή"- "στο κόκκινο λάβαρο πάντα πιστοί, στη σάλπιγγα πλάι που μας προσκαλεί". 

Ήσουν ωραίος, όμως. Δηλαδή, το να εμφανίζομαι μπροστά σου με τις φόρμες τις φαρδιές και τις λερωμένες από μανό, αμακιγιάριστη και με το μαλλί κιοφτέ και μάλιστα -για να συμπληρώσω το χαοτικό τοπίο- να σου απαγγέλω Λόρκα με αυτή την αμφίεση και να μου λες, χαλαρός "Μωρό μου, είσαι πολύ πιο ωραία γκόμενα έτσι απ'όταν μου φτιάχνεσαι για να βγεις", σαν γεγονός και δήλωση μου άρεσε, γιατί να στο κρύψω;

Το μόνο γαμώτο : Προς τι τόσα φτιασίδια; Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη. Για ποιαν Ελένη, δηλαδή...;

Όπως και το να ξυπνάμε μαζί, εγώ -αυστηρώς και πάντα- ελαφρώς μουτζουρωμένη από την εναπομείνασα μάσκαρα στα μάτια μου κι εσύ να με φιλάς και να μου λες πως είμαι όμορφη.

Πάψε, κόλακα.

Το να βουρκώνεις στο "Νύχτωσε νύχτα" και να μου αλλάζεις το στίχο, να με κοιτάζεις και να μου λες "Μα, απ'όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου πως δε θα συνηθίσω", ήταν επίσης κάτι.

Κι ούτε ήθελα ποτέ να σου μάθω πράγματα ή να σε κάνω να αγαπήσεις πράγματα που μ'αρέσουν εμένα. Και ας έλεγες περιπαικτικά πως είσαι η Κουντουράτου κι εγώ ο Μαρκοράς. Και ας μας δούλευαν φίλοι και από τις δυο πλευρές ότι έχουμε στιγμές που μοιάζουν με σκηνές του σήριαλ.

Κοίτα μη μου γίνεις έντεχνος στα ξαφνικά και το ρίξεις στην ποίηση της Γώγου.
Θέλω να σε θυμάμαι αλλιώς.

Τσιγάρο, πουκάμισα (μαύρο,γαλάζιο και γαλαζωπό ή όπως στο διάλο το αποκαλείς), ουίσκι, συγκεκριμένη παρέα, βλέμμα μπερδεμένο-μελαγχολικό και ελληνάδικο. Δε ζητάω πολλά.

Ποτέ δεν κατάλαβα τις γυναίκες που ψάχνουνε γκόμενους "κουλτουριάρηδες". Στο είπα αυτό;
Ποτέ μου δεν τις συμπόνεσα σε κάποιο ερωτικό τους δράμα.

Η αιώνια μάχη της τέχνης, βλέπεις.

Βλέπεις, θυμάμαι ότι σ'ερωτεύτηκα γιατί μου'χες φανεί διαφορετικός. Γιατί είχα καταλάβει πως δεν έχουμε και πολλά κοινά - και μ'άρεσε αυτό. Κατάλαβα κιόλας πως τελικά ήσουν διαφορετικός ή τέλος πάντων, ασυνήθιστος. Συνειδητοποίησα πως δεν έπεσα έξω σε πολλά στην περίπτωσή σου.

Δυστυχώς, δεν έπεσα έξω.

Μια νύχτα πήγαμε σε ροκάδικο και χορέψαμε το ''Γίνε κομμάτια'' σαν να μας αφορούσε προσωπικά. (Πορτοκάλογλου σε ροκάδικο εν τω μεταξύ, okay) Στο "Για να σε συναντήσω" (να και ο Λυδάκης) υπήρξε μια ξεκάθαρη αφιέρωση. Πόσο κλισέ γίναμε, τέλος πάντων;

Εκείνη την νύχτα μιλήσαμε πολύ για ένα αγαπημένο μου θέμα : την μάχη των φύλων. Θες το μεθύσι, θες η παρουσία σου και δε θυμάμαι πως κατέληξε η συζήτηση.

Με κούρασε η μάχη των φύλων, για να'μαι ειλικρινής. Ο πόλεμος που μου προτείνεις με ιντριγκάρει, αλλά νομίζω πως δε με συγκινεί. Στην παρούσα φάση, δεν μπορώ καν να συμμετάσχω. Με τι άμυνες; Με τι επιθέσεις; Απ'όπου κι αν το εξετάσω, μπάζει. Να σε αφήσω να κερδίσεις; Εντάξει. Θες μια νίκη σικέ; Έλα τώρα.

Δε διαφωνώ καθόλου στο ότι ο έρωτας είναι ΚΑΙ πόλεμος. Αν εξετάσεις προσεκτικά την μεταξύ μας πορεία (το κάνεις μέρα-πάρα μέρα), θα διαπιστώσεις εύκολα πόσο το πιστεύω αυτό. Απλώς, δε θέλω καθόλου να σε "πολεμήσω" στην παρούσα φάση. Κι εσύ θέλεις. Μα, τι κακό να μην συνεννοούμαστε ποτέ.

Μετά από μερικά μουσικά διαλείμματα (διάφανα κρίνα, τρύπες, ενδελέχεια, Σιδηρόπουλος και τέτοια -πως το πάθανε;) το ξαναγύρισαν στον Πορτοκάλογλου και έπαιξαν το μόνο τραγούδι που ήθελα να σου αφιερώσω από τότε που σ'ερωτεύτηκα. Στο "Κλείσε τα μάτια σου" να με σκέφτεσαι.

Στράβωσες στο τέλος και μου'πες ότι δεν αισθάνθηκα τίποτα για σένα, ότι διασκέδασα μαζί σου, (ναι, party, δε βλέπεις;) ότι υπήρξες η καβάντζα μου. Τέλος, ότι την είδα φεμινιστικά. Δε ξέρω τι απ'όλα αυτά πιστεύεις ή αν τα πιστεύεις όλα αυτά (mind-fucking) αλλά παρεμπιπτόντως, μου έβγαλες τον καλύτερο φεμινισμό μου (δεν μπορώ να το θέσω καλύτερα αυτή τη στιγμή) και σ'ευχαριστώ και γι'αυτό.

Έστω ότι τελειώσαμε εδώ. Έστω ότι λήγουν έτσι τέτοιες ιστορίες. Τουλάχιστον επιφανειακά, ρε παιδί μου. Δε θα μιλάμε πια; Δε θα κοιταζόμαστε; Ας παραστήσουμε πως αυτό το καλοκαίρι δεν υπήρξε ποτέ, ίσως να το προτιμώ κι εγώ, όπως κι εσύ.

Μου'πες μεθυσμένος πως φοβάσαι μήπως θα γυρίζεις για καιρό σε μένα. Γέλασα και σου είπα ''Θα δείξει''. Είμαι το ίδιο μπερδεμένη με σένα, μη τρελαίνεσαι.

Αλλά μην ανησυχείς. Είσαι τόσο εγωιστής που θα χειριστείς τα πράγματα αναλόγως.
Μομφή;
Βασικά, πικρία.

Οπότε τι; Τέσσερα χρόνια για ένα καλοκαίρι.
Αν θα το ξαναζούσα; Σίγουρα ναι.

Δεν είμαι καλή στους αποχωρισμούς.
Εις το επανιδείν.

"Κλείσε τα μάτια σου να φύγω, να χαθώ
γι'αυτά τα μάτια σου θα ξαναρθώ..."

Πλάκα είχε. 

Εντελώς προσωπικό: Το κλίμα των ημερών

Το πρώτο μας "ραντεβού" ήταν την ημέρα που έπεσε η κυβέρνηση

Κυριακή πρωί. Υπό κανονικές συνθήκες μισώ τις Κυριακές. Στην παρούσα φάση, τίποτα δεν είναι κανονικό. Με πιάνω κατά βάθος να το απολαμβάνω. Φτιάχνω καφέ για δύο και ταυτόχρονα, έχω να παίζει στη διαπασών ένα τραγουδάκι που το'χω συμπαθήσει πολύ, τώρα τελευταία.

"Είμαι από σπάνιο κι εξωτικό χαρμάνι
και να με ψήνεις, να με καις πια δεν μου φτάνει.
Βαρύ γλυκό τώρα θα πίνεις τον καφέ σου,
να απαλύνεις της καρδιάς σου το αγκάθι..."

Παρόλο που δεν έχω κοιμηθεί πολύ, το κέφι μου βρίσκεται στο ζενίθ. Είναι που ξέρω πως εσύ κοιμάσαι στο κρεβάτι μου. Είναι που λίγο πριν ήμασταν αγκαλιά. Σαν γεγονός μου φαίνεται ανεκδιήγητο. Σκέφτομαι πως αν με ρωτήσει κανείς πως αισθάνομαι τις τελευταίες μέρες, θα δηλώσω πως είμαι καλά, όπως κάνουν όλοι οι διάσημοι και θα απομακρυνθώ γρήγορα από το πλάνο. Χορεύω λοιπόν καθώς κουνάω το shaker, όπως ίσως θα χόρευε κάποιος που δε ξέρει τι του γίνεται και δεν του καίγεται καρφί γι'αυτό - μήπως είναι ανόητο; Μήπως είμαι ανόητη;

Ξυπνάς κι έρχεσαι κοντά μου. Μ'αγκαλιάζεις τρυφερά και μου λες "καλημέρα" αφήνοντας κι ένα φιλί στο λαιμό μου. Ο σαρκασμός ξυπνάει μέσα μου. Είναι λες και βρίσκομαι σε αμερικανική κομεντί των '00s. Και για κάποιο λόγο, το γουστάρω. Τι δεν πάει καλά με εμένα; Μα να ζω το προσωπικό μου κλισέ ρομάντζο και να το απολαμβάνω κιόλας από πάνω;

Παρόλα αυτά, δε γίνεται να μη σκεφτώ ότι είσαι πολύ όμορφος, ότι είμαι τυχερή που ξυπνάς στο σπίτι μου, ότι είσαι... Ω, ΑΣ ΜΟΥ ΚΛΕΙΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ.

Τετάρτη. Ταξίδεψα, γύρισα Ιωάννινα, πήγα σπίτι και σε χρόνο dt άρχισα να ετοιμάζομαι σαν τη τρελή για να σε συναντήσω. Δοκίμαζα ρούχα, βαφόμουν και παράλληλα, άκουγα από τη τηλεόραση το διάγγελμα του Τσίπρα. "Θα βγούμε έπειτα από τόσα χρόνια καψούρας και πέφτει η κυβέρνηση. Μήπως είναι κάποιος οιωνός;", αναρωτιόμουν.

Βρεθήκαμε σε μαγαζί με χαμηλό φωτισμό κι έντεχνη μουσική. Δε γινόταν να μη σκεφτώ και το παράλογο της υπόθεσης. Εμείς σε τέτοιο μαγαζί; Σπάσαμε την μεταξύ μας αμηχανία με βεβιασμένο χιούμορ κι έπειτα, βρεθήκαμε να μιλάμε για τα παλιά. Κι όλο αυτό μας έβγαινε αβίαστα. Σαν να'ταν κουβέντες που τις προετοιμάζαμε εδώ και χρόνια. Κάποια στιγμή, βουρκώσαμε και οι δυο και βρεθήκαμε να σκουπίζουμε ο ένας τα δάκρυα του άλλου και να προσφέρουμε απλόχερα χάδια τρυφερά που τόσα χρόνια τα κρύβαμε με τέχνη. "Μην κλαις, είμαι εδώ τώρα." διαβεβαίωσαμε ο ένας τον άλλο σε διαφορετικές στιγμές. Φιλιόμασταν και γινόμασταν θέαμα στους υπόλοιπους -ήσυχους- θαμώνες του μπαρ.

"Τι κουλό ραντεβού", σκέφτηκα αργότερα και χαμογέλασα ευχαριστημένη.

Μεθύσαμε και βρεθήκαμε σε άλλο μαγαζί χωρίς να καταλάβουμε καλά-καλά το πως. Έπαιζαν τα λαϊκά, τα σκυλάδικα και τα σουξέ που ακούγαμε όλο το προηγούμενο χρόνο στο μπαρ που συχνάζαμε. Γελάγαμε με τη γελοιότητα κάποιων στίχων και εξομολογούμασταν σε ποια ακριβώς τραγούδια σκεφτόμασταν ο ένας τον άλλο. Έπαιξε και το ''λιωμένο παγωτό''.

"...οπότε λέω θα φύγω,
είχα πει θα φύγω, είχα πει...
κι όμως είμαι ακόμα εδώ
και αυτό το καλοκαίρι..."

Ως γνωστόν, το τραγούδι αναφέρεται στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Ωστόσο, εμείς, οι κοινοί θνητοί, το πήραμε και σε εκείνη τη φάση, το χαραμίσαμε για τον έρωτα μας. Μα, τι πεζοί. Ή ίσως και όχι.

Όταν φύγαμε, είχε σχεδόν ξημερώσει και ήμασταν και οι δυο κομμάτια από το ποτό. Με κορόϊδευες για κνίτισσα κι εγώ εσένα για νεοφιλελεύθερο και άρχισα να σου τραγουδάω καταμεσής των άδειων δρόμων το ''Πάγωσε η τσιμινιέρα''. Ήξερες κι εσύ τους στίχους και άρχισες να το τραγουδάς μαζί μου. Με ξάφνιασες.

Στο σπίτι, έβαλες το ''Δε ζητάω πολλά'' και μου ζήτησες να το χορέψουμε, ενώ παράλληλα μου τραγουδούσες τους στίχους. "Σου αφιερώνω Μαραβέγια",μου είπες,"γιατί τον αποκαλείς νεοφιλελεύθερο, όπως άλλωστε κι εμένα. Αν και δεν ήξερα αν ήθελα να σου αφιερώσω αυτό ή τη Λόλα".

Θεέ μου.Είσαι καλύτερος απ'ό,τι φανταζόμουν.
¨
Ύστερα, κάναμε έρωτα και μετά απ'αυτό εσύ δεν μιλούσες και σε ρώτησα -ανόητα- τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις (λες κι εγώ ήξερα...) κι εσύ δίστασες για λίγο μέχρι να μου απαντήσεις με μια ατάκα απ'τα "Φτηνά Τσιγάρα".

"Ίσως το μόνο που θέλω να σου αποδείξω είναι πως δεν είμαι -τελικά- ο άντρας της ζωής σου. Είμαι γελοίος,ε;"

Γαμώτο. Όχι, δεν είσαι γελοίος.

Για να είμαι ειλικρινής, εγώ δε ξέρω πως στο διάολο αισθάνομαι με όλα αυτά. Πάντως, έχω γίνει πιο χαζοχαρούμενη και πιο αλκοολική απ'ό,τι συνήθως.

Το να κοιμόμαστε μαζί και να με κρατάς αγκαλιά ή να με καθησυχάζεις όταν βλέπω εφιάλτες, το να σε κοιτάζω στα μάτια και να διαπιστώνω πως τελικά δεν έπεσα σε τίποτα έξω, το να μαλώνουμε για βλακείες και μετά από δυο ώρες να συναντιόμαστε ξανά μετανιωμένοι, είναι για μένα πράγματα που ακόμα δεν είμαι σε θέση να τα περιγράψω με τις λέξεις που γνωρίζω.Μην νομίζεις πως δε ξέρω που και πως έχουμε μπλέξει. Είναι παράξενα, δύσκολα, μα και όμορφα. 

Κι όσο και αν φοβάμαι να προχωρήσω τυπικά σε κάτι "σοβαρό" μαζί σου, νιώθω συνήθως καλά με αυτό που έχουμε τώρα, παρόλο που δε γίνεται να το χαρακτηρίσουμε κάπως.
Εγώ, δηλαδή, να σου λέω να κόψεις το τσιγάρο για να σε εκνευρίσω κι εσύ να μου λες πως θα προσπαθήσεις και να το σβήνεις βιαστικά. Εσύ να μου κάνεις ανυπόστατες σκηνές ζήλειας για φίλους και γνωστούς,εγώ να προσπαθώ να σε προκαλέσω με τη στάση μου κι εσύ στο τέλος, να παριστάνεις τον άνετο. Να ακούμε τραγούδια μαζί στο μπαλκόνι και να δακρύζουμε με όσα κουβαλάμε μέσα μας ο ένας για τον άλλο και δε τα'χουμε πει ακόμα. -Ξέρουμε πως τις συζητήσεις που θα μας πονέσουν περισσότερο δεν τις κάναμε ακόμη.-

Να, όπως χθες, με το "Μη με φοβάσαι". Στο τέλος με κοίταξες και μου είπες "Παράξενος Αύγουστος,ε;" Και δε γινόταν να μη συμφωνήσω.

Δε ξέρω αν θα καταλήξει κάπου όλο αυτό. Έχω την αίσθηση πως για ιδεολογικούς κυρίως λόγους δε θα μπει σε συμβατικά καλούπια. Έχω, επίσης, το προαίσθημα πως όλα θα πάνε χάλια. Αλλά δεν με νοιάζει, με την έννοια, ότι αυτό που εγώ ζω μαζί σου τώρα, έπειτα από τόσο καιρό που ήμασταν ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο, ίσως να μη το ξαναζήσω και ίσως άλλοι να μη το ζήσουν ποτέ. Εσύ με ευχαρίστησες γι'αυτό, εγώ όχι ακόμα.

Ξημερώνει και τώρα θα'ρθεις πάλι όπου να'ναι. Μαλώσαμε πριν από λίγες ώρες, τα βρήκαμε κι έρχεσαι. Ίσως πάλι να γίνουμε ρεζίλι στην απέναντι.

Με ρώτησες χθες, τι θα γίνει αν πάνε όλα στραβά μεταξύ μας. Πως θα κοιτάμε ο ένας στον άλλο στα μάτια.
Δε θα σε ξανακοιτάξω στα μάτια μετά απ'όλα αυτά, αγάπη μου.

Υ.Γ. Για σένα, που μου πρότεινες να γράψω για τις μέρες αυτές μη τυχόν και τις ξεχάσουμε, κάποτε.
Λες να μπορούσε να συμβεί αυτό;

Το καλοκαίρι έφυγε... σχεδόν

Κοντεύει 5 το πρωί. Βγαίνω στη βεράντα με μια μπύρα, το κινητό μου τηλέφωνο και όλη μου την καλή διάθεση. Έχει δροσιά παρόλο που'ναι προχωρημένος Αύγουστος.

Μουρμουρίζω τους στίχους από ένα τραγούδι και απορώ και μόνο που το θυμάμαι. Πίστευα πως είναι από εκείνα τα τραγούδια που μου πέρασαν ψιλοαδιάφορα κι έτσι, τα καταχώνιασα στα έγκατα της δισκοθήκης του μυαλού μου. Πρόκειται για ένα άσμα της Μοσχολιού που από την αρχή, δε το'χα συμπαθήσει ιδιαίτερα. Κι όμως, κάποτε είχα "λιώσει'' για να μπορέσω να σταθώ σωστά σε αυτό το τραγούδι για ένα θεατρικό που ανεβάζαμε κάποτε. Για δες, ακόμα υποφερτά το λέω. Ο τόνος μου μόνο που'ναι λιγάκι ειρωνικός. Αν και... ο τόνος μου είναι πάντα ειρωνικός, όταν τουλάχιστον, ξέρω τι μου γίνεται. Και τώρα,νομίζω ότι ξέρω.

"Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα,
δεν είμαστε στον ίδιο το σταθμό.
Τα όνειρά μου έχουνε ταυτότητα,
τα όνειρά σου έχουν αριθμό."

Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που τώρα τελευταία, το κινητό έχει γίνει η προέκταση του χεριού μου. Με "ανάγκασαν" οι συνθήκες. Για να'μαι ειλικρινής, ποτέ δεν μου άρεσαν τα αισθήματα εξ αποστάσεως, ακόμα και αν μιλάμε για κάτι το προσωρινό. Τα βρίσκω χλιαρά, πολύ μέτρια και αυστηρώς περιοριστικά. Νιώθω δηλαδή πως το να μιλάω την μισή ημέρα στο κινητό ή τον υπολογιστή με έναν άνθρωπο,  μου κλέβει κάμποσο χρόνο που θα μπορούσα να τον αξιοποιήσω και πιο δημιουργικά και μάλιστα, σε μια παραγωγική ηλικία. Θεωρώ γενικώς πως είναι αλλιώς από κοντά.

Τέλος πάντων. Είναι το αίσθημα χρόνιο, είναι σοβαρό, είναι η ευκαιρία που γύρευα εδώ και κάτι φεγγάρια. Οπότε, κάνω τις προσωπικές μου υποχωρήσεις. Α! Και αυτό με εκνευρίζει.

Επιστροφή στην πραγματικότητα (δηλαδή στη βεράντα)

Μετά από το μικρό, "creepy", ρεσιτάλ μου, συνειδητοποιώ πως το καλοκαίρι σχεδόν τέλειωσε. Νομίζω πως το καλοκαίρι είναι η εποχή του εφήμερου τίποτα. Συν τοις άλλοις -και αυτό είναι το βασικότερο όλων- το καλοκαίρι δεν μου αρέσει καθόλου. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι η εποχή που κάλλιστα μπορούν όλα να συμβούν, ωστόσο τα περισσότερα από αυτά δεν πρόκειται να κρατήσουν. Είναι απλώς ένα διάλειμμα. Ίσως και φαντασμαγορικό, αλλά πόση σημασία έχει αυτό τελικά;

Επίσης, πάνω που είχα πει πως έχω σταματήσει να ακούω "Maraveyas Ilegal'' και μάλιστα, το είχα γιορτάσει

συγγνώμη, συγγνώμη...

παρέμβαση μέσω skype από το φίλο μου, τον Μιχάλη, που συζητάμε live πως πάει η τελευταία μου συγγραφική απόπειρα.
"Έλα μωρέ, ο καημένος ο Μαραβέγιας. Τι σε πειράζει που είναι νεοφιλελεύθερος;"

Τον κλείνω. Τι λέγαμε;

Α, ναι.

...σήμερα έβαλα να παίζει στο τέρμα και μάλιστα, κάμποσες φορές, το "Καλοκαίρι έφυγε". Και το χόρεψα.

Γιατί;

1. γιατί μου είπε πως το καλοκαίρι θα είναι μόνο η αρχή
2. γιατί ο πρώτος ήλιος έσβησε, τον έκλεψε αυτός
3. γιατί και το καλοκαίρι το'χασα, μου το'κλεψε αυτός 
4. γιατί θέλω (λίγο) ό,τι από αυτόν τράβηξα, να το βρει και αυτός μπροστά
5. γιατί η αλήθεια είναι "Jane" (ναι, έτσι τον λέμε τώρα) πως ούτε εγώ είμαι καλά
6. γιατί έχει χορευτικό ρυθμό

Συν τοις άλλοις, το χόρεψα διότι τώρα που το καλοκαίρι σχεδόν τέλειωσε, εγώ νιώθω πως επανέρχομαι στα καλύτερα μου. Το βλέπω, το αισθάνομαι πως επιστρέφω στον πραγματικό μου εαυτό που λίγο μες το καλοκαίρι, τον έχασα. Ή απλώς, μαράζωσε.

Βλέπεις, τα καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων μου στερούν πράγματα σημαντικά : τα Γιάννενα που τα υπεραγαπώ, ανθρώπους που πίνουμε μαζί, μου μαθαίνουν πράγματα, με κάνουν να γελάω και να νιώθω εντάξει που είμαι έτσι όπως είμαι (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), ένα ζευγάρι μάτια που με κατάντησαν παρανοϊκή κατά περιόδους ("δυο μαύρα μάτια χωρίς κακία, γεμάτα λαύρα, μα και βλακεία" κατά τον Γ. Σουρή) και κυρίως, όλο το σουρεαλισμό που μου χαρίζει απλόχερα η φοιτητική μου ζωή.

Οπωσδήποτε, ήταν ένα ασυνήθιστο καλοκαίρι για μένα : με απροσδόκητες εξομολογήσεις, φίλους που βρεθήκαμε να κλαίμε χωρίς προφανείς λόγους, μεθύσια με αστεία (τρόπον τινά) κατάληξη , ξημεροβραδιάσματα με το τηλέφωνο στ'αυτί και τη τσαχπινιά στο μάτι, πεφταστέρια και ευχές που πλέον, εκπληρώθηκαν.

Μια ευχή, λοιπόν, που εκπληρώθηκε και ταυτόχρονα, μια αίσθηση κενού που δημιουργήθηκε. Ένα άγχος για το τι θα γίνει παρακάτω - αν γίνει κάτι δηλαδή. Μια ανείπωτη ακόμα χαρά και ένας φόβος διόλου αόριστος. Τουλάχιστον, τώρα δε φοβάμαι μόνη μου.

Στο μεταξύ, προσπάθειες καθησυχασμού απ'αυτόν, που δεν οδηγούν πουθενά.
"Ποιον θες να καθησυχάσεις;", τολμώ να τον ρωτήσω. "Εμένα ή εσένα;"
"Δε ξέρω", μου απαντά προβληματισμένος και μισογελώντας.

Γελάω κι εγώ. Γελάω γιατί ξέρω ότι έχω μπλέξει.
Ας είναι. 

Περί συγγραφής

"Ασχολείσαι χρόνια με τη συγγραφή;"

Ξαφνικά, ένιωσα λες και μου γινόταν κάποιου είδους συνέντευξη. Ίσως να έφταιγε ο αυστηρός τόνος στη φωνή του ανθρώπου που είχα απέναντι μου (ας τον ονομάσουμε Χ. - εξάλλου, θα μας χρειαστεί ελάχιστα), ίσως και το αινιγματικό βλέμμα με το οποίο απροκάλυπτα με κάρφωνε εδώ και ώρα.

Μεταφέρθηκα σχεδόν αμέσως σε ένα φανταστικό και παράλληλο σύμπαν. Προσπαθώ να πάρω μια καλή πόζα στην καρέκλα της καφετέριας. Είναι από τις καρέκλες που αποκαλούμε "καρέκλες του σκηνοθέτη". Τις αγαπώ. Κάθομαι σταυροπόδι. Πίνω από τον καφέ μου παρόλο που τα παγάκια έχουν λιώσει και το αξιοπρεπές ρόφημα έχει μετατραπεί σε ένα πρώτης τάξεως νεροζούμι. Παριστάνω την άνετη και ανοίγω διάπλατα τα ήδη μεγάλα μάτια μου. Πότε θα σταματήσω να πιστεύω ότι αυτή η πλέον αυθόρμητη κίνηση μου προσθέτει πόντους γοητείας; 

• Κάμερες  ✔
• Φώτα  ✔
• Ήχος  ✔

Επιστροφή στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει καμία συνέντευξη. Υπάρχει μόνο ένα γεγονός:
Ναι, γράφω εδώ και πολλά χρόνια. Νομίζω πως γράφω από τα 13 μου και τώρα είμαι 21. Μιλάμε δηλαδή για 8 χρόνια. Αντικειμενικά, ίσως να μην είναι και πολλά. Υποκειμενικά, ξεκίνησα να γράφω στην προεφηβεία και πλέον, βρίσκομαι στην μετεφηβεία. Good job, Danae!

Συνηθίζω επίσης να επιδεικνύω τα καλύτερα δείγματα γραφής μου (σωστότερο: αυτά που εγώ θεωρώ πως είναι τα καλύτερα δείγματα γραφής μου) σε δύο κατηγορίες ανθρώπων :

1. Φίλοι & γνωστοί που συμπαθώ και εκτιμώ ιδιαιτέρως
2. Άνθρωποι που αντιπαθώ, ωστόσο θαυμάζω το τρόπο γραφής τους. 

Για την ιστορία, ο προαναφερθείς Χ.,όπως ίσως καταλάβατε ήδη, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Ο Χ. θέλει να με εξευτελίσει. Το νιώθω, το βλέπω. Γνωριζόμαστε και χρόνια. Μήπως παίζει ρόλο και αυτό;

''Έχεις παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο δημιουργικής γραφής, χρυσό μου;''
(Μα,"χρυσό μου";;;;)

Να το. Διακρίνω ένα ξεκάθαρα ειρωνικό ύφος.
-Ε, να, ξέρετε, όχι.

Εντάξει και γιατί να ντρέπομαι; Έβαλα στο μάτι τον τελευταίο χρόνο δύο τέτοια σεμινάρια. Το ένα είχε περιορισμένες θέσεις (γύρω στις δέκα;), το άλλο κόστιζε 200 ευρώ.

Η αλήθεια είναι μία στην περίπτωσή μου: Νo money, no honey.

Ας περάσουμε σε κάτι άλλο.

Συγγραφικά, θα έλεγα, ότι έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Αρκετές. Σε μία προσπάθεια ώριμης συνειδητοποίησης των πεπραγμένων μου, προσπάθησα να διακρίνω τις σημαντικότερες αυτών :

• Η φάση του μελοδράματος. Για μένα, είναι η περίοδος ''No comments''. Κι όμως, μπορώ να με δικαιολογήσω. Ήμουν μία ερωτευμένη έφηβη που βίωνε το ερωτικό ''δράμα'' σε κάπως υπερβολικές διαστάσεις. Επίσης, διάβαζα καταραμένους κι ερωτικούς ποιητές. Άκουγα έντεχνα και rock μπαλάντες. Ήμουν και πιο ρομαντική σε σχέση με τώρα - εντάξει, αυτό ίσως να είναι και ψέμα.
  Ίσως απλώς να ήμουν μια κλαψιάρα έφηβη. Big deal.
  
• Η φάση του ξεκαρδίσματος. Υπερβολικό χιούμορ σε ολιγοσέλιδα κείμενα = πολύ κακό για το τίποτα. Πέρασα πολύ έντονα τη φάση του ότι τα κείμενα μου πρέπει να βγάζουν γέλιο. Όχι πως πιέστηκα, αλλά διαβάζοντας τα σήμερα, μου φαίνεται κάπως υπερβολικό. Ποια ήμουν,τέλος πάντων; Ο Χαχανούλης; (Για την ακρίβεια, κλείνω τα μάτια μου με αποτροπιασμό και πίνω whiskey σκέτο για να ξεχάσω.)
  
• Η φάση του ημερολογίου. Στη φάση αυτή συμπυκνώνονται όλες οι περίοδοι της ζωής μου που η φαντασία μου δήλωνε πεισματικά απούσα. Ήταν τότε που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα το πρωτότυπο, όσο και αν το ήθελα και το προσπαθούσα. Το μόνο που είχα ήταν η καθημερινότητά μου, που πολλές φορές, θες από σύμπτωση, θες από μοίρα, έχει υπάρξει ιδιαιτέρως σουρεαλιστική. Οπότε, μου πρόσφερε υλικό προς ανάλυση απλόχερα. Ομολογουμένως, τη φάση αυτή την αναλογίζομαι με συμπάθεια. Δεν ήταν και τόσο κακή.
  
• Η φάση του ανολοκλήρωτου. Ιστορίες φανταστικές γραμμένες σε ύφος θεατρικού κειμένου. Ήταν η εποχή που διάβαζα μόνο θεατρικά κείμενα και έτσι, μπορούσα να γράφω μόνο σε τέτοιο ύφος. Η μυθιστορηματική γραφή με τις περιγραφές και τα τοιαύτα δεν μου έβγαινε καθόλου. Η "kinky" λεπτομέρεια : Όλες μου αυτές οι ιστορίες έμειναν ανολοκλήρωτες. Η εξήγηση ήταν κάτι παραπάνω από απλή : τις παρατούσα γιατί τις βαριόμουν. Τη περίοδο αυτή την αναλογίζομαι με μία κάποια ανακούφιση. Ξαναδιαβάζοντας τις ιστορίες μου, μέχρι το σημείο που έφθασαν, δεν μου αρέσουν και πολύ. Μπορώ να κατανοήσω το λόγο που δε τις συνέχισα.
  
  Αναρωτιέμαι ποια φάση μου να διανύω τώρα.
  
  Ποια ιστορική συγκυρία ζω τώρα και δεν έχω τη συναίσθηση;
  
  Το λες και κείμενο αυτοσύστασης. 

Μεγαλώνουμε;

"Η ενηλικίωση δεν έρχεται απαραιτήτως στα δεκαοκτώ."

Αύγουστος : πόλη ολότελα ήσυχη, μισοάδεια- μια πόλη που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι όπως αυτή που απεικονίζεται στα "Φτηνά Τσιγάρα" (γιατί τα "Φτηνά Τσιγάρα" είναι πάντοτε παντού) . Κι εγώ με λίγους φίλους που ξεμείναμε μαζί εδώ, σε κάποιο μπαλκόνι , να πίνουμε μπύρες και να καταφεύγουμε σε σπουδαίες-σοκαριστικές εξομολογήσεις του στυλ :

• "Δεν μ'αρέσει το «Amelie»"
• "Για μένα η Κάραλη (Μαλβίνα) ήταν αντιφεμινίστρια"
• "Νομίζω πως είμαι ψυχωτικός σε ό,τι αφορά τις μπουγάδες"

Ύστερα απ'όλα αυτά και κατά το ξημέρωμα καταλήξαμε στο θέμα της ενηλικίωσης.
Όχι βέβαια ηλικιακά. Ας πούμε, ψυχικά.  
Υπήρξε,ομολογουμένως,μία διάσταση απόψεων με τους μεν να τάσσονται υπέρ του ''Τελικά,μεγαλώσαμε'' και τους δε υπέρ του ''Πότε θα μεγαλώσουμε;''. Με άλλα λόγια... ''Τελικά,ωρίμασαμε'' ή ''Πότε θα ωριμάσουμε;''.

Το ζήτημα με προβλημάτισε αρκετά και το σκέφτηκα και μόνη μου. Έλαβα πρωτίστως υπ'όψιν τον εαυτό μου και δευτερευόντως, τους γνωστούς και φίλους μου. Με σκέφτηκα,λοιπόν. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με θεωρούσα ποτέ ιδιαιτέρως ώριμη. Θέλω να πω πως είμαι 21 και ιδίως στα προσωπικά μου ζητήματα τείνω να έχω ακόμα εφηβικές αντιδράσεις. Σαν να μην έχω αποτινάξει πλήρως τις αντιδράσεις εκείνης της περιόδου. Εντάξει, δεν είμαι η μόνη. Παρατηρώ την ίδια συμπεριφορά και σε φίλους μου ή ακόμα και σε άσχετους τύπους που έτυχε να συναντήσω σε ανύποπτη στιγμή. Δεν είναι και κάτι το φοβερά πρωτότυπο.

Okay. Και τι είναι στο κάτω-κάτω η ωριμότητα; Πολλοί τη συγχέουν με τις σεξουαλικές εμπειρίες, τις ερωτικές σχέσεις,τις καταχρήσεις. Ας μη λέμε ανοησίες. Δεν μιλάμε για φθορά, μιλάμε για μια ουσιαστική ωριμότητα.

Δίχως να θεωρώ πως το γεγονός της ανωριμότητας μού δημιούργησε ως τώρα σοβαρά προβλήματα -πολλοί τη βρίσκουν και χαριτωμένη, oh, mon dieu- , τελευταία , προβληματίζομαι πολύ. Με παρατηρώ προσεκτικά σε καθρέφτες, δίνω έμφαση στο βλέμμα μου λόγω όλων αυτών που λένε περί καθρεφτίσματος -εν μέρει- του εσωτερικού (ψυχικού) κόσμου και τα τοιαύτα και συνειδητοποιώ πως θέλω να μεγαλώσω. ''Πρέπει'' να μεγαλώσω.

Ως τώρα το φοβόμουν και λίγο όλο αυτό. Την ωριμότητα δηλαδή και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ίσως η στιγμή που ο φόβος μετατρέπεται σε ενθουσιασμό να είναι μαγική. Μπορεί αυτή να είναι η ουσιαστική μετάβαση, το πρώτο βήμα.

Διότι είναι η στιγμή που παύει να σε φοβίζει το όλο πακέτο : οι ευθύνες, τα σημαντικά προβλήματα, οι δυσκολίες, η παρακμή ίσως. Τότε είναι που παρουσιάζονται στη ζωή του καθενός δύο τινά : ή η απλώς αποδοχή της κατάστασης (της ανθρώπινης μοίρας στο κάτω-κάτω) ή ο ενθουσιασμός μ'αυτή.

Φωνή κυνικού φίλου : "Ενθουσιάζεσαι γιατί δε ξέρεις τι σε περιμένει!"
Η απάντησή μου, ένα βλέμμα φόβου & αμφιβολίας.

Είχα πει κάποτε σε έναν φίλο μου πως το θέμα είναι να ξέρεις τι θέλεις να γίνεις και κατά βάση, για ποιον θες να το κάνεις. Προφανώς, θα πρέπει να το θες και για τον εαυτό σου. Ωστόσο, μόνο για αυτόν;

Προσωπικά, νιώθω πως είναι η ιστορική συγκυρία (της ζωής μου) που με καλεί να το κάνω. Θέλω να μεγαλώσω/ωριμάσω ΚΑΙ για κάποιον άλλο. Έχω την ανάγκη να μη φέρομαι (όπως,άλλωστε,προανέφερα) σαν έφηβη μαζί του. Να είμαι σε θέση να σταθώ, εφόσον χρειαστεί , στο ύψος των περιστάσεων σε κάτι που τον αφορά. Να είναι σίγουρος πως θα μπορεί να στηριχτεί πάνω μου, να ξέρει δηλαδή πως δε θα πέσουμε και οι δύο, αν το κάνει. Να μην είμαι, ρε παιδί μου , τόσο επίφοβη σαν άτομο, όσο έχω υπάρξει ως τώρα.

Όχι μόνο γι'αυτόν. Νομίζω πως είναι απλώς μια πολύ καλή αφορμή για να κινητοποιηθώ επί του θέματος.

Αναρωτήθηκα αρχικά μήπως εμπλέκεται το συναίσθημα και με οδηγεί σε συμβιβασμούς. But, I don't think so. Αντιμετωπίζω το όλο σκεπτικό σαν εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι απαραίτητη.

Επιστροφή στην πραγματικότητα & αλλαγή σκηνικού:
Πρωί,καφές,στενός φίλος (ας τον πούμε Α.),εξομολόγηση στο περίπου των παραπάνω σκέψεων και τρία βιβλία στο τραπέζι: από Bukowski,Camus και Σαμαράκη

Δώρα από άλλο φίλο.

Ο Α. : ''Δεν μοιάζει με απελπισμένη προσπάθεια ανύψωσης του πνευματικού σου επίπεδου; Ωστόσο, πάντοτε βάσει της μόδας.''
Γελάω & γνέφω καταφατικά. Έχει συλλάβει τον ειρμό μου.

Οπότε,καταλήγουμε : η ωριμότητα μπορεί να είναι και απλώς μια απόφαση σε κάποια κομβική στιγμή. Σε κάποια συγκυρία που μέσα σου ξέρεις πως μπορεί και να μη ξαναζήσεις γιατί είσαι ήδη σχετικά καλότυχος που τη ζεις τώρα.

Είναι αλλαγή στην αντιμετώπιση καταστάσεων και ανθρώπων.

Ίσως,εν μέρει,αλλαγή και στη θέαση της ζωής.

Οπωσδήποτε, αναπόφευκτη και αναγκαία η εξέλιξη. Εδώ συμφωνούμε και οι δύο.

Με κοιτάζει, του επιστρέφω το βλέμμα.

"Τι λες; Μεγαλώνουμε;", με ρωτάει μισό-σοβαρά, μισό-αστεία.

Ανασηκώνω τους ώμους μου εν μέρει συμφωνόντας, εν μέρει μη ξέροντας τι ακριβώς να απαντήσω.
''Και δεν μεγαλώνουμε;'' του απαντώ τελικά διά ερώτησης.

Είναι κάτι που πρέπει να γίνει.

Γελάμε γιατί σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα. "Τι ανώριμα παιδιά που είμαστε."

Ωστόσο, μου'ρχεται στο μυαλό ένας στίχος του Ορέστη Ντάντου από το "Θα πάω όταν γουστάρω":
"..γιατί στ'αγκάθια μετράει μόνο η προσπάθεια"


Δίκιο έχει.