*Παροξυσμός

Προεκλογικός πυρετός;

Ούτε καν!

Συζητώ με φίλους, γνωστούς, συμφοιτητές και πρώην γκόμενους τι θα κάνουμε με τις επερχόμενες εκλογές. Δηλαδή, θα κατέβουμε στις πόλεις μας να ψηφίσουμε; ΤΙ θα ψηφίσουμε; Ποιος να μας εκπροσωπήσει;

"Φλου φίλε μου, όλα είναι φλου" απαντώ στους περισσότερους σαν άλλος Μπάμπης.

Ο κύκλος των γνωριμιών μου δεν αποτελείται από άτομα αναίσθητα και αδιάφορα απέναντι στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Θα'λέγα πως οι περισσότεροι είναι πολιτικοποιημένοι και "ακομματίκ". "Τα κομματόσκυλα τα καψουρευτήκαμε", είχε πει κάποτε με προβληματισμό μια γνωστή και είχα συμφωνήσει μαζί της πανηγυρικά.

Φωνή φίλου που ξέρει: "Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις, κακομοίρα;!"

Επιστρέφοντας στο ζήτημα, μια φίλη, να την πούμε Ν., δήλωσε πως δεν πάει να ψηφίσει. Θα πάει να δει το γκόμενο επειγόντως! (σ.σ: γιατί τρέχει από πίσω του σε μια κρίση αποβολής της προσωπικότητας της- συμβαίνουν και αυτά.) Ο φίλος Μιχάλης (γιατί ο Μιχάλης είναι παντού) θα γυρίσει να της πει επάνω στο ξεσπάθωμα "Είσαι βιολογικό ράκος, κοπέλα μου!"

Εγώ, λίγο άσχετη-λίγο σχετική (όπως πάντα) και επηρεασμένη από την μετεφηβεία και τον Manu Chao , γύρισα να πω κάτι του στυλ, ''Ας ψηφίσουμε μία ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έναν Λαφαζάνη και μόλις ψηφίσουν το Μνημόνιο IV  θα έχουμε σαν λιμάνι το ΚΚΕ-ΜΛ. " Παραδόξως, γέλασαν πολύ.

Κατά τα άλλα, εξεταστική. Μια εξεταστική που δεν με αγχώνει καθόλου, ενώ υπό κανονικές (!) συνθήκες θα έπρεπε. Θέλω να πω ότι τυπικά είμαι ακόμη φοιτήτρια ογδόου εξαμήνου, αλλά αυτά είναι μαλακίες. Το "επί πτυχίω" έχει ήδη καβαλήσει σε μεγάλο βαθμό το είναι μου και τη συνείδησή μου. Τα χρωστούμενα είναι τόσα, όσα χρειάζονται για να μην επαναπαύομαι.

Το μόνο και πλέον παρήγορο είναι πως (ντρέπομαι και που το λέω) η φιλολογία μετά απ'όλα αυτά και παρ'όλα αυτά μου αρέσει. Δεν μου αρέσει απλώς, με εξιτάρει. Με προκαλεί. Τη βρίσκω γαμάτη. Λιώνω πάνω από τις σημειώσεις, ορισμένες φορές και ακαταλαβίστικες και παρ΄όλα αυτά γουστάρω. Σκεφτόμουν σήμερα με κάποια περηφάνια και με κάποιο προβληματισμό πως σ'αυτή είναι η θέση μου. Είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Και δε ξέρω αν έχω κάνει πιο ουσιαστική διαπίστωση απ'αυτή ως τώρα. Πέραν όλων αυτών, η ζωή μου θα ήταν ολότελα διαφορετική, αν τελικά δεν ήμουν φοιτήτρια φιλολογίας. Τρομακτικό.

Επίσης, η ζωή μου για άλλη μια φορά (okay, πλέον έχω συνηθίσει) βρίσκεται σε μια σχετική ανισορροπία. Διάβασμα σε ακατάστατες ώρες, ύπνος σε ακόμη πιο ακατάστατες , ξενύχτια στη βεράντα με μουσική (τελευταία κολλήματα: KollektivA, Joy Division - Πασχαλίδης & Chao πάντοτε) , ιστορίες που λέω πως τελειώνουν και τελικά, ανακαλύπτω πως έχει και άλλο ζουμί η υπόθεση, φίλοι που εξελίσσονται (good luck, Αναστασία- ξέρεις εσύ- εξαιρετικά περήφανη για σένα) και άλλοι που πάνε προς τα πίσω, ένας γκόμενος που δεν παραδέχεται την κομματική του ταυτότητα και όλο φεύγει και όλο εδώ γυρίζει.

Ξανά "Φτηνά Τσιγάρα". Σαν ευαγγέλιο, για να την παλέψω. " Έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει. Κι εγώ την εμπιστεύομαι." (Ακούω και τη φωνή του προαναφερθέντος γκόμενου να μου ψιθυρίζει τις ατάκες όλης της σκηνής και είναι σαν να βλέπω σκηνές από ένα όνειρο.)

Τέλος, προσπαθώ να γλιτώσω τον εαυτό μου από διάφορες παγίδες εγωϊσμού και ματαιοδοξίας. Μου επαναλαμβάνω κάθε μέρα πως δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο. Μεταξύ μας, δεν με θεωρώ καν καλή περίπτωση. Δε ξέρω γιατί βάλθηκαν αρκετοί τελευταία να μου αποδείξουν το αντίθετο με λόγια, με πράξεις, με βλέμματα. Συν τοις άλλοις, προσπαθώ να μη γίνομαι μισάνθρωπος. Να δίνω ευκαιρίες σε ανθρώπους που παλαιότερα δεν έδινα, να συζητώ μαζί τους, να κάνω ίσως μια βόλτα με αυτούς, να τους κοιτάζω προσεκτικά στα μάτια, να ακούω τι έχουν να μου πουν. να παρατηρώ. Σαν εγχείρημα είναι εξαιρετικό. Μαθαίνω, ηρεμώ, διασκεδάζω και κυρίως, διδάσκομαι να μην εξαρτώμαι από άτομα, να μην είμαι κολλημένη, να βλέπω και πέρα από τα στενά όρια.

Κομπλέ η ζωή, τελικά.

Καλή εβδομάδα!

Οσονούπω, καλό Φθινόπωρο.