Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Μήπως τα'χω χαμένα;

Στα "Φτηνά Τσιγάρα" (όχι, δεν είναι η μόνη ταινία που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου - θέλω να το πιστέψετε) υπάρχει η εξής ατάκα η οποία με ακολουθεί εδώ και χρόνια :

"Πλησιάζει μια στιγμή που πρέπει να πάρω μια σημαντική απόφαση.
Και απ'ό,τι ξέρεις τις σημαντικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουμε μόνοι μας."

Λοιπόν, έχω κι εγώ ορισμένους φίλους τους οποίους σέβομαι αληθινά. Θέλω να πω πως βρίσκονται στη ζωή μου συνειδητά και δεν μιλώ για το στάδιο του να'χω μια παρέα να βγαίνω ή ανθρώπους πάνω στους οποίους να εκτονώνω τα ψυχολογικά μου αδιέξοδα . Παρατηρώ πως αυτό το τελευταίο είναι και λίγο της μόδας. Αλλά όχι. Τίποτα τέτοιο.

Οι φίλοι μου είναι άνθρωποι που με στηρίζουν, με συμβουλεύουν , με βοηθούν στο να διατηρώ έναν έλεγχο στη ζωή μου. Όσοι δε με ξέρουν, δεν μπορούν να διανοηθούν πόσο δύσκολη είναι για μένα η διατήρηση της παραμικρής ισορροπίας σε ζητήματα που με αφορούν. Όχι πως είμαι και καμιά παθιάρα δηλαδή. Eίμαι όμως πολύ ανισόρροπη. Με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.

Τέλος πάντων. Στα τελευταία αξιοσημείωτα γεγονότα της ζωής μου και στο τρόπο με τον οποίο εγώ τα χειρίζομαι, η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων μου προβαίνει κατηγορηματικά σε δηλώσεις που ταιριάζουν καταπληκτικά μεταξύ τους. Α! Και βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τη δική μου οπτική.

Ξαφνικά, έγινα αψυχολόγητη και λιγάκι αυτοκαταστροφική. Άσε που σιγουρεύτηκαν οι πάντες πως τελικά είμαι σίγουρα τρελή. Έχουν πλέον την εντύπωση πως είμαι ο τύπος ανθρώπου που μόλις αποκτήσει αυτό που θέλει, "ξενερώνει" και το παρατάει.

Σκέψη: Λες να'μαι τελικά άνθρωπος του ταξιδιού και όχι του προορισμού;

Έλα όμως που εμένα δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Είναι μία απ'τις (πολύ) λίγες φορές στη ζωή μου που με βρίσκω τρομακτικά ψύχραιμη. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι επιφανειακή αυτή η ηρεμία. Εσωτερικά, θεωρώ πως βρίσκομαι σε nirvana. Απλώς, -ένα "απλώς" που δεν απλοποιεί καθόλου τελικά τα πράγματα- αποφεύγω να απαντήσω ξεκάθαρα σε όλα αυτά, γιατί δε ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Γιατί δε ξέρω, προς το παρόν, αν μπορώ να εκφέρω κατανοητά με λέξεις τα όσα σκέφτομαι. Έτσι, σε κάποια κρίση αβάσιμης-αδικαιολόγητης αυτοπεποίθησης, τους έστειλα στίχους απ'το ''Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.'' Μήπως είμαι προκλητικά αδικαιολόγητη;

Και το θέμα είναι άλλο : πως η συνείδησή μου έπειτα από αρκετά χρόνια μου δίνει ένα απολαυστικό "οk". Ότι έχω εγώ το δίκιο σε όλα αυτά. Όχι πως οι φίλοι μου είναι λάθος, απλώς πως δεν μπορούν να με αισθανθούν πλήρως. Άλλωστε, στη συγκεκριμένη φάση, λειτουργώ κυρίως βάσει ενστίκτου και παρατηρητικότητας  παρά εγωισμού ή άλλου ματαιόδοξου συναισθήματος.

Γιατί τα όνειρα είναι όμορφα, "απλώς", κάποια στιγμή ξυπνάμε.
(So deep....)

Σκέψη νο2: Θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία να βαλθώ να πείσω τους πάντες πως δεν είμαι παράλογη, αναίσθητη, ανώριμη, πως δεν είμαι γυναίκα-δηλητήριο. Ποιο το νόημα; Ξέρω ότι δεν είμαι. Πάμε παρακάτω. 

Ο Μιχάλης (όχι που δε θα γινόταν αναφορά σ'αυτόν, είναι viral πια) βρίσκει τις τελευταίες μου πράξεις έντιμες και ηθικές. Ζω, δηλαδή, μεγάλες στιγμές. Βρίσκει πως έχω ψυχή. Η αλήθεια είναι πως ευτυχώς έχω.
(Άλλη μια σκηνή αβάσιμης αυτοπεποίθησης.)

"Δεν είσαι και κανένα κτήνος στο κάτω-κάτω!", μου'πε στη τελική ο φίλος.

Και τότε, εγώ θυμήθηκα μια ατάκα από μία άλλη ταινία του Ρένου Χαλαραμπίδη (διότι είμαι και άνθρωπος της ποικιλίας), την "Καρδιά του κτήνους". Η οποία και έχει ως εξής : "Σε όλων τα στήθη, κάποια στιγμή, θα χτυπήσει η καρδιά του κτήνους. Θα διψά για κέρδος, προδοσία, εκδίκηση. Κάποιοι την ακολουθούν και κάποιοι όχι. Αυτό είναι όλο."

Κι εκείνος (όχι ο Μιχάλης, ο "έτσι")  -γιατί εκείνος ξέρει- μου'πε πως μου αφιερώνει το "Ανθρώπων έργα". Διότι,την είδαμε και κάπως έντεχνοι, τώρα τελευταία.

Δεν είχε και άδικο, πάντως.

Αδιόρθωτα τα μάτια και οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα.
Δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
και αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα. 



Παρ'τε και μια διασκευή του γνωστού τραγουδιού που πολύ μ'αρέσει γιατί θεωρώ ότι έχει μια δυναμική που λείπει από την κλασική version του κομματιού.



Το θέμα είναι πως νιώθω πολύ,
ωστόσο δεν νιώθω όπως ένιωθα. 


Καλημέρα και καλή εβδομάδα! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου