Τέλη του μηνός

Τρελός Σεπτέμβρης ο συγκεκριμένος. Από την μια, ένα πέμπτο έτος που αχνοφαίνεται πλέον απελπιστικά, συμφοιτητές που φεύγουν οριστικά και εγώ μετανιώνω που δεν μπήκα στη διαδικασία να τους μάθω καλύτερα, να δεθώ περισσότερο μαζί τους, τρελά ξενύχτια κι εγώ να νιώθω περισσότερο 18χρονη από ποτέ, φιλίες που συνέχισαν από κει που'χαν σταματήσει και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, που λέει και ο αοιδός, ένας έρωτας σχεδόν κινηματογραφικός και αφιερώσεις τραγουδιών που πάντα ήθελα να μου γίνουν.

Από την άλλη, φίλοι που εμφανέστατα αλλοτριώθηκαν με κάποιους να κοιτάζουν τραγικά την πάρτη τους και να χάνουν πολλή από τη γοητεία της προσωπικότητάς τους κι άλλους να μπλέκουν σε καταστάσεις κατώτερες των δυνατοτήτων τους κι εγώ να νιώθω κακιά που πια δεν καίγομαι για να τους "σώσω" και απλώς, παρακολουθώ τα τεκταινόμενα με ένα σχετικό ενδιαφέρον. Ακόμη, μια εξεταστική που βγήκε με τα χίλια ζόρια (ενώ για άλλη μια φορά υπήρχε plan και το plan ήταν ολότελα διαφορετικό) , χωρισμοί απελπιστικά προσωρινοί σε μια σχέση που δεν υφίσταται βάσει του ό,τι θεωρείται κανονικό, σπαραξικάρδιες δηλώσεις κι υποσχέσεις και το κενό που αφήνει πίσω του ένα όνειρο που εκπληρώθηκε. Αχ, αυτό το κενό.

Στην μέση όλων αυτών, εγώ που αισθάνομαι πως έχω κατακτήσει την απόλυτη ηρεμία χωρίς να αντιλαμβάνομαι κάποια υποβόσκουσα, επερχόμενη τρικυμία - γεγονός που κάπως με ανησυχεί. Εγώ που χορεύω, πίνω, ενίοτε καπνίζω (ελπίζω πως αυτό δεν πρόκειται να συνεχιστεί, μου φαίνεται χαζό να το αρχίσω στα σχεδόν 22) και κυρίως διαλαλώ πως όλα είναι καλά και πως όλα θα πάνε (σίγουρα!) καλά. Ταυτόχρονα, να δαγκώνω τα χείλη μου με ανησυχία. "Σύμπαν, μην με προδώσεις."

Α! Και μια πτυχή του εαυτού μου που μου ψιθυρίζει με αγανάκτηση "Δανάη, δεν σε καταλαβαίνω καθόλου πια." κι ύστερα, εμφανώς πιο ήρεμα, "αλλά θα'μαι μαζί σου". Ηρεμώ και πάλι.

Κι έπειτα, αυτός. Γιατί αυτός είναι πάντοτε γύρω μου τα τελευταία χρόνια σε ό,τι σκεφτώ και σε ό,τι κάνω, όσο και αν νιώθω φερέφωνο των τραγουδιών της Μποφίλιου όποτε γράφω κάτι τέτοια. Κι ώρες-ώρες που παρεκκλίνω από την πορεία μου αυτή, νιώθω τόσο πολύ σαν απολωλώσα κορασίδα. Κι είναι που δε ξέρω αν οι αποκλίσεις μου οι ερωτικές είναι συνειδητές ή είναι απλώς, αντιδράσεις για το τίποτα. Αντιδράσεις για το γαμώτο. Γιατί εγώ είμαι αυτή που έλεγα πως δεν κολλάω για καιρό και ότι οι γκόμενοι έρχονται και παρέρχονται.

Γιατί με αυτόν θέλω-δε θέλω (που βασικά, όντως και θέλω και δε θέλω) τα πράγματα είναι αλλιώς.
Γιατί θέλησε να μου ξεκαθαρίσει εξ αρχής πως με αυτόν δε θα είναι όπως με τους άλλους. Γιατί και μαζί και χώρια - αλληλεπιδρώντας κάνουμε τρελά πράγματα και γινόμαστε ρεζίλι. Γιατί φτάνει να διασταυρωθούν για ένα δευτερόλεπτο τα βλέμματά μας για να καταλάβω πως όλα έχουν το λόγο τους που είναι έτσι. Κι εδώ που βρίσκομαι τώρα, είναι το σωστό.

Γιατί είμαστε γαμάτοι μαζί. Απλά.

Κι όλο ξεκόβουμε κι όλο στα ίδια θε να γυρνάμε.
Α, ναι. Κι όλα καλά (θα) πάνε.

Ήταν ωραίος ο Σεπτέμβρης, τελικά.

"Τέρμα τα ψέματα, πέσανε βλέμματα
ανάψαν αίματα κι ανοίξανε μπουκάλια
Πες το και μη ρωτάς, έπεσε έρωτας
έπεσε έρωτας, μεγάλη ανασφάλεια.

Όλα είναι τέλεια και απ'την εμβέλεια
ήρθε η συντέλεια, βραχήκαν προσκεφάλια
πες το και μη ρωτάς, έπεσε έρωτας
έπεσε έρωτας κι ανοίξανε μπουκάλια..."
(Ξέρεις εσύ)