Εκείνο το βράδυ

Κάποιο βράδυ - και να, δεν πάει καιρός - ένιωσα πως σε ξέρω περισσότερο από τον καθένα.
Κι ύστερα, είναι και το άλλο. Και την μεταξύ μας σύνδεση την αισθάνθηκα δυνατότερη από ποτέ.

Ενός λεπτού σιγή για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Γιατί ξέρουμε.
Ξέρουμε πως ώρες - ώρες κοιτιόμαστε και σκεφτόμαστε με απορία ''ποιος να'ναι αυτός ο άγνωστος;''. Αλλά τότε δεν ήταν έτσι.

[Μια φορά μου'χες πει πως δεν είμαστε διαφορετικοί "μωρέ".
Είχες πει πως "απλώς'' είσαι ο καταπιεσμένος εαυτός μου κι εγώ ο απελευθερωμένος δικός σου.
Γι'αυτό και "κλειδώνουμε" στα σημεία.]


Ήμασταν σπίτι μου κι ήταν, αν το δούμε ρεαλιστικά, μια νύχτα κακιά. Μα,αν το δούμε πιο καλλιτεχνικά, αν ήτανε δηλαδή η ζωή λιγάκι σινεμά ,θα'τανε μια νύχτα ιδανική. Έβρεχε λυσσασμένα. Γινότανε χαμός. Αλλά εμάς δεν μας ένοιαζε. Θεέ μου, πόσο δεν μας ένοιαζε!

Το σκηνικό ήταν σχεδόν συζυγικό. Όχι όμως με την κακή έννοια, τη ξεφτισμένη, την μέτρια. Θα'λεγα με την όμορφη, τη ρομαντική, την ανόητη. Εγώ να ξεβάφομαι στο αυτοσχέδιο μπουντουάρ μου (εκτός απ'τα μάτια! Δεν μ'αρέσει να με βλέπεις με μάτια αμακιγιάριστα, σου νιώθω σχεδόν εκτεθειμένη) κι εσύ να περιεργάζεσαι τις κρέμες, τα αρώματα και τα καλλυντικά μου.

Να σου ρίχνω κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη και να νιώθω τυχερή που μπορώ και το κάνω, που έχω το δικαίωμα. Να μου κόβεται λιγάκι η ανάσα από την ομορφιά σου. "Έπιασες" τα βλέμματα μου και ξεκίνησες να φοράς τα κολιέ μου και να καμαρώνεις στον καθρέφτη. Πολλά κολιέ μου μαζί. Να τσεκάρεις, έπειτα , τις αντιδράσεις μου.

Δε γέλασα πολύ. Μειδίασα και υποδύθηκα την ατάραχη.
Σε ρώτησα ποια η γνώμη σου για τον Ντοστογιέφσκι.
Έπειτα αναρωτήθηκα -εύλογα- αν είμαι ηλίθια.

Δεν έχεις διαβάσει Ντοστογιέφσκι, είπες.
Μόνο Σαρτρ και γι'αυτό θεωρείς πως μπορείς να σταθείς στο πλάι μου.
Σε κάποια συζήτηση φερ'ειπείν.

Εκείνο το βράδυ είχαμε μπει σε ωραία τροχιά. Υπήρχαμε ο ένας για τον άλλο.
Τουλάχιστον, εγώ υπήρχα για σένα και ξέρεις, εγωισμοί και λοιπές μαλακίες δεν μου επιτρέπουν να υπεισέρχομαι συχνά σε τέτοιες διαδικασίες.

Μιλήσαμε πολύ, κάναμε έρωτα (λεπτολογίες) λες και θέλαμε να ξορκίσουμε όσα μας κρατούσαν/κρατάνε χώρια - τους ίδιους μας τους εαυτούς δηλαδή, σου έκανα την κωμικιά για να σε βλέπω να γελάς και να με βλέπω να σε ερωτεύομαι απ'την αρχή, μου έκανες τον δραματικό για να ψαρώσω και το χάρηκες, βριστήκαμε , τραγουδήσαμε Γιοκαρίνη - θέλω να πω πως το ζήσαμε στα στενά!

Λίγες ώρες πριν το σκηνικό διαφορετικό. Έξω, σε παρέες διαφορετικές, κοινοί γνωστοί υπήρχαν κι εμείς να παριστάνουμε ότι δε γνωριζόμαστε. Έπειτα, στρίμωγμα στις τουαλέτες σαν δεκαεξάχρονα που καπνίζουν κρυφά με μουσική υπόκρουση ένα μελό τραγούδι του Χατζηγιάννη.

Είσαι εδώ στον καπνό που με ζαλίζει - είσαι εδώ στο τραγούδι αυτό που σε θυμίζει και πάει λέγοντας.

"Πες μου ότι νιώθεις την παρακμή που ρέει μέσα μας αυτή τη στιγμή" σε ρώτησα ηδονικά και γελώντας με τη ψυχή μου.

Κάτι γύρισες και είπες για την παράνοιά μας.

Λόγος σε κανέναν. Το μυστικό είναι δικό μας.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Αν ήταν η φάση μεταξύ μας αλλιώς, τι;
Αν δεν ήμουν -έστω- ιδιότροπη κι αν καταδεχόμουν- αν σου'κανα τη χάρη να μπω σε κάτι σταθερό που θα το θεωρούσα κατά τα άλλα μέτριο, θα ήταν όλα εντάξει;
Θα ήμουν λογική; Ώριμη;

Θα σου άρεσα; Θα με ήθελες; Όχι περισσότερο από τώρα, μωρό μου.

Το ξέρω. Το ξέρεις.

Θέλω να πω πως η ζωή είναι ωραία έτσι όπως είναι. Με ό,τι ζήσαμε, με ό,τι ζούμε , με ό,τι θα ζήσουμε-  μαζί ή χώρια.

(Ναι, πάντα θα κλείνω αισιόδοξα, είναι η υπογραφή μου - με αυτό πορεύομαι. )

Θέλω να πω πως τέτοια βράδια- ερωτικά, ασυνήθιστα και ταυτοχρόνως μποέμικα υπάρχουν για να μου θυμίζουν γιατί είσαι εσύ και όχι κάποιος άλλος. Γιατί θα είσαι πάντα (!) εσύ - τρόπον τινά.

Άσε για άλλους τα καλούπια.
Πάντα θα πιστεύω ότι δεν είναι για ανθρώπους σαν και μας.

Καμία αίσθηση ανωτερότητας.
Απλώς, δεν είναι.