Τέλη του μηνός

Τρελός Σεπτέμβρης ο συγκεκριμένος. Από την μια, ένα πέμπτο έτος που αχνοφαίνεται πλέον απελπιστικά, συμφοιτητές που φεύγουν οριστικά και εγώ μετανιώνω που δεν μπήκα στη διαδικασία να τους μάθω καλύτερα, να δεθώ περισσότερο μαζί τους, τρελά ξενύχτια κι εγώ να νιώθω περισσότερο 18χρονη από ποτέ, φιλίες που συνέχισαν από κει που'χαν σταματήσει και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, που λέει και ο αοιδός, ένας έρωτας σχεδόν κινηματογραφικός και αφιερώσεις τραγουδιών που πάντα ήθελα να μου γίνουν.

Από την άλλη, φίλοι που εμφανέστατα αλλοτριώθηκαν με κάποιους να κοιτάζουν τραγικά την πάρτη τους και να χάνουν πολλή από τη γοητεία της προσωπικότητάς τους κι άλλους να μπλέκουν σε καταστάσεις κατώτερες των δυνατοτήτων τους κι εγώ να νιώθω κακιά που πια δεν καίγομαι για να τους "σώσω" και απλώς, παρακολουθώ τα τεκταινόμενα με ένα σχετικό ενδιαφέρον. Ακόμη, μια εξεταστική που βγήκε με τα χίλια ζόρια (ενώ για άλλη μια φορά υπήρχε plan και το plan ήταν ολότελα διαφορετικό) , χωρισμοί απελπιστικά προσωρινοί σε μια σχέση που δεν υφίσταται βάσει του ό,τι θεωρείται κανονικό, σπαραξικάρδιες δηλώσεις κι υποσχέσεις και το κενό που αφήνει πίσω του ένα όνειρο που εκπληρώθηκε. Αχ, αυτό το κενό.

Στην μέση όλων αυτών, εγώ που αισθάνομαι πως έχω κατακτήσει την απόλυτη ηρεμία χωρίς να αντιλαμβάνομαι κάποια υποβόσκουσα, επερχόμενη τρικυμία - γεγονός που κάπως με ανησυχεί. Εγώ που χορεύω, πίνω, ενίοτε καπνίζω (ελπίζω πως αυτό δεν πρόκειται να συνεχιστεί, μου φαίνεται χαζό να το αρχίσω στα σχεδόν 22) και κυρίως διαλαλώ πως όλα είναι καλά και πως όλα θα πάνε (σίγουρα!) καλά. Ταυτόχρονα, να δαγκώνω τα χείλη μου με ανησυχία. "Σύμπαν, μην με προδώσεις."

Α! Και μια πτυχή του εαυτού μου που μου ψιθυρίζει με αγανάκτηση "Δανάη, δεν σε καταλαβαίνω καθόλου πια." κι ύστερα, εμφανώς πιο ήρεμα, "αλλά θα'μαι μαζί σου". Ηρεμώ και πάλι.

Κι έπειτα, αυτός. Γιατί αυτός είναι πάντοτε γύρω μου τα τελευταία χρόνια σε ό,τι σκεφτώ και σε ό,τι κάνω, όσο και αν νιώθω φερέφωνο των τραγουδιών της Μποφίλιου όποτε γράφω κάτι τέτοια. Κι ώρες-ώρες που παρεκκλίνω από την πορεία μου αυτή, νιώθω τόσο πολύ σαν απολωλώσα κορασίδα. Κι είναι που δε ξέρω αν οι αποκλίσεις μου οι ερωτικές είναι συνειδητές ή είναι απλώς, αντιδράσεις για το τίποτα. Αντιδράσεις για το γαμώτο. Γιατί εγώ είμαι αυτή που έλεγα πως δεν κολλάω για καιρό και ότι οι γκόμενοι έρχονται και παρέρχονται.

Γιατί με αυτόν θέλω-δε θέλω (που βασικά, όντως και θέλω και δε θέλω) τα πράγματα είναι αλλιώς.
Γιατί θέλησε να μου ξεκαθαρίσει εξ αρχής πως με αυτόν δε θα είναι όπως με τους άλλους. Γιατί και μαζί και χώρια - αλληλεπιδρώντας κάνουμε τρελά πράγματα και γινόμαστε ρεζίλι. Γιατί φτάνει να διασταυρωθούν για ένα δευτερόλεπτο τα βλέμματά μας για να καταλάβω πως όλα έχουν το λόγο τους που είναι έτσι. Κι εδώ που βρίσκομαι τώρα, είναι το σωστό.

Γιατί είμαστε γαμάτοι μαζί. Απλά.

Κι όλο ξεκόβουμε κι όλο στα ίδια θε να γυρνάμε.
Α, ναι. Κι όλα καλά (θα) πάνε.

Ήταν ωραίος ο Σεπτέμβρης, τελικά.

"Τέρμα τα ψέματα, πέσανε βλέμματα
ανάψαν αίματα κι ανοίξανε μπουκάλια
Πες το και μη ρωτάς, έπεσε έρωτας
έπεσε έρωτας, μεγάλη ανασφάλεια.

Όλα είναι τέλεια και απ'την εμβέλεια
ήρθε η συντέλεια, βραχήκαν προσκεφάλια
πες το και μη ρωτάς, έπεσε έρωτας
έπεσε έρωτας κι ανοίξανε μπουκάλια..."
(Ξέρεις εσύ)

My bestie

Αριάδνη: η ετυμολογία του ονόματος σημαίνει την πολύ αγνή (Αριάδνη > Αριάγνη > Άρια+Αγνή). Ο λεξάριθμος του είναι 9. Τώρα, το αρχαίο story είναι λίγο-πολύ γνωστό. Ήταν κόρη του Μίνωα, την είδε ο Θησέας και την καψουρεύτηκε, μετά αυτός μπήκε στο λαβύρινθο, αυτή τον βοήθησε με τον περιβόητο μίτο της και τα τοιαύτα.

Αριάδνη λένε την καλύτερη μου φίλη. Βέβαια, ο όρος ''καλύτερη φίλη'' μου φαίνεται πολύ γυμνασιακός. Ακόμη χειρότερα, το ''κολλητή''. Ωστόσο, εντάξει, δε ξέρω πως αλλιώς να το θέσω. Είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου; Meh. Γάμα το. Είναι η καλύτερη μου φίλη.

Γράφω αυτή την ανάρτηση (παρεμπιπτόντως, χάθηκα λίγο λόγω εξεταστικής, ατελείωτων parties και μιας κουλής ερωτικής ιστορία, αλλά , guess what, I'M BAAACK ) με αφορμή τη γιορτή της που πέρασε και που δεν ήξερα καν πως υπήρχε-για να'μαι ειλικρινής. Λοιπόν, καταρχήν και κατά τη γνώμη μου, σαν όνομα το ''Αριάδνη'' είναι υπέροχο και επίσης, νιώθω πως στη συγκεκριμένη κοπέλα ταιριάζει απολύτως. Το δεύτερο όνομά της νομίζω πως δεν υπήρχε καν ποτέ για μένα γιατί δε θεωρώ πως της ταιριάζει και μου φαίνεται και πολύ μικροαστικό για την ύπαρξή της (δεν μπαίνω καν στο κόπο να το αναφέρω) , αλλά το Αριάδνη είναι το κάτι άλλο: ποιητικό, αέρινο, με μία εσάνς νοσταλγίας (έμφαση στη χρήση του ''εσάνς'', παρακαλώ) και συγχρόνως, μπερδεμένο λόγω της ιστορίας με τον μίτο που λέγαμε.

Ντάξει. Τι να πρωτοπώ γι'αυτή την κοπέλα; Έχω πει ήδη πολλά και στην ίδια και στους άλλους. Απλώς, ίσως το πιο βασικό είναι ότι νιώθω πραγματικά, πολύ τυχερή που βρίσκεται στη ζωή μου, με όποιον τρόπο και αν βρίσκεται. Νομίζω ότι την αγαπάω, ότι την εκτιμάω και ότι ώρες-ώρες, την αντιπαθώ όσο ελάχιστους ανθρώπους στην παρούσα φάση. Η συχνότητά της είναι τελείως διαφορετική από τη δικιά μου και πολλές φορές δυσκολεύομαι να την πιάσω, αντιστοίχως κι εκείνη να πιάσει τη δική μου. Αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε εύκολο, αλλά δε θα μπορούσα να πω πως για μένα τουλάχιστον δεν αξίζει και τον κόπο.

Και ok. Ίσως να τη γουστάρω τόσο σαν άτομο γιατί είναι "φευγάτη" με έναν τρόπο αλλιώτικο από το δικό μου. Κι είναι με τις φάσεις της. Πότε προγραμματίζει τη ζωή της με έναν τρόπο απόλυτο και σχεδόν "γερμανικό", θα'λεγα, κι άλλοτε ζει σε απόλυτες χύμα καταστάσεις, σχεδόν συνειδητά. Πότε ξέρει ακριβώς τι θέλει και παλεύει γι'αυτό με θράσος και πότε δείχνει να μη ξέρει τι της γίνεται. Έχει συγκεκριμένες ιδέες και αρχές και πορεύεται βάσει αυτών, γεγονός που το βρίσκω καταπληκτικό. Το ότι είναι ώριμη για την ηλικία της, προσωπικά, δεν μου λέει τίποτα. Το ότι είναι έξυπνη, ταλαντούχα, σαρκαστική και ώρες-ώρες κυνική με κάνουν να την πηγαίνω με χίλια. Κι ίσως να μ'αρέσουν υπερβολικά οι αντιθέσεις της. Οι διπλές της όψεις. Το ότι μία είναι σκύλα και μία, χαζογκόμενα, ας πούμε. Πόσο φιλολογικοί όροι...

Anyway, αντικειμενικά δεν είναι η καλύτερη φίλη που είχα ποτέ. Ξέρω γω, δεν είναι γλυκούλα, δεν μου κάνει κοπλιμέντα συνέχεια, δεν έχουμε βγει μαζί για να χτυπήσουμε γκόμενους, δε διαβάζουμε cosmopolitan, δεν με'χει στηρίξει σε κάθε ασήμαντο γκομενικό ζήτημα, γκρινιάζει συχνά, μου εκφράζει ανοιχτά τα παράπονά της και ώρες-ώρες δεν μ'αντέχει γιατί μιλάω πολύ, γελάω περισσότερο, κάνω χαζογκομενιές , δε ξέρω τι θέλω και είμαι και εγωίστρια. (ωστόσο, έχω ωραίο χαμόγελο)

Παρόλα αυτά ή ίσως και για όλα αυτά είναι η πιο γαμάτη φίλη που είχα ποτέ. Με έχει στηρίξει ουσιαστικά με πολύ όμορφο τρόπο, μου έχει δώσει ώθηση σε κάποια πράγματα και σε μια περίοδο που η ζωή μου ήταν σκατά μου πρόσφερε άπλετο φως παρά το δικό της σκοτάδι. (τόσο ποιητικό που θα με κοροϊδέψει). Βασικά, αυτό κάνει ακόμα, απλώς η ζωή μου δεν είναι και τόσο σκατά, γενικότερα.

Ελπίζω κι εγώ να την έχω κάνει να γελάσει λίγο, να διασκεδάσει και να της έχω σταθεί σε ορισμένα και να μην είμαι τόσο άχρηστο βάρος στη ζωή της όσο με βρίσκω ώρες-ώρες.

Εύχομαι να είναι σε όλη της τη ζωή σκληροπυρηνική φεμινίστρια, ανήσυχη φύση , να μην κρέμεται από τα αρχίδια κανενός, να διατηρήσει το δυναμισμό της και να χαμογελάει περισσότερο.

Απλώς, την αγαπάω πολύ και τη θέλω στη ζωή μου. Αυτό.

Παίζει να θεωρήσει ότι λέω υπερβολές, αλλά βλάκα, δε λέω.

Μήπως τα'χω χαμένα;

Στα "Φτηνά Τσιγάρα" (όχι, δεν είναι η μόνη ταινία που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου - θέλω να το πιστέψετε) υπάρχει η εξής ατάκα η οποία με ακολουθεί εδώ και χρόνια :

"Πλησιάζει μια στιγμή που πρέπει να πάρω μια σημαντική απόφαση.
Και απ'ό,τι ξέρεις τις σημαντικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουμε μόνοι μας."

Λοιπόν, έχω κι εγώ ορισμένους φίλους τους οποίους σέβομαι αληθινά. Θέλω να πω πως βρίσκονται στη ζωή μου συνειδητά και δεν μιλώ για το στάδιο του να'χω μια παρέα να βγαίνω ή ανθρώπους πάνω στους οποίους να εκτονώνω τα ψυχολογικά μου αδιέξοδα . Παρατηρώ πως αυτό το τελευταίο είναι και λίγο της μόδας. Αλλά όχι. Τίποτα τέτοιο.

Οι φίλοι μου είναι άνθρωποι που με στηρίζουν, με συμβουλεύουν , με βοηθούν στο να διατηρώ έναν έλεγχο στη ζωή μου. Όσοι δε με ξέρουν, δεν μπορούν να διανοηθούν πόσο δύσκολη είναι για μένα η διατήρηση της παραμικρής ισορροπίας σε ζητήματα που με αφορούν. Όχι πως είμαι και καμιά παθιάρα δηλαδή. Eίμαι όμως πολύ ανισόρροπη. Με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.

Τέλος πάντων. Στα τελευταία αξιοσημείωτα γεγονότα της ζωής μου και στο τρόπο με τον οποίο εγώ τα χειρίζομαι, η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων μου προβαίνει κατηγορηματικά σε δηλώσεις που ταιριάζουν καταπληκτικά μεταξύ τους. Α! Και βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τη δική μου οπτική.

Ξαφνικά, έγινα αψυχολόγητη και λιγάκι αυτοκαταστροφική. Άσε που σιγουρεύτηκαν οι πάντες πως τελικά είμαι σίγουρα τρελή. Έχουν πλέον την εντύπωση πως είμαι ο τύπος ανθρώπου που μόλις αποκτήσει αυτό που θέλει, "ξενερώνει" και το παρατάει.

Σκέψη: Λες να'μαι τελικά άνθρωπος του ταξιδιού και όχι του προορισμού;

Έλα όμως που εμένα δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Είναι μία απ'τις (πολύ) λίγες φορές στη ζωή μου που με βρίσκω τρομακτικά ψύχραιμη. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι επιφανειακή αυτή η ηρεμία. Εσωτερικά, θεωρώ πως βρίσκομαι σε nirvana. Απλώς, -ένα "απλώς" που δεν απλοποιεί καθόλου τελικά τα πράγματα- αποφεύγω να απαντήσω ξεκάθαρα σε όλα αυτά, γιατί δε ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Γιατί δε ξέρω, προς το παρόν, αν μπορώ να εκφέρω κατανοητά με λέξεις τα όσα σκέφτομαι. Έτσι, σε κάποια κρίση αβάσιμης-αδικαιολόγητης αυτοπεποίθησης, τους έστειλα στίχους απ'το ''Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.'' Μήπως είμαι προκλητικά αδικαιολόγητη;

Και το θέμα είναι άλλο : πως η συνείδησή μου έπειτα από αρκετά χρόνια μου δίνει ένα απολαυστικό "οk". Ότι έχω εγώ το δίκιο σε όλα αυτά. Όχι πως οι φίλοι μου είναι λάθος, απλώς πως δεν μπορούν να με αισθανθούν πλήρως. Άλλωστε, στη συγκεκριμένη φάση, λειτουργώ κυρίως βάσει ενστίκτου και παρατηρητικότητας  παρά εγωισμού ή άλλου ματαιόδοξου συναισθήματος.

Γιατί τα όνειρα είναι όμορφα, "απλώς", κάποια στιγμή ξυπνάμε.
(So deep....)

Σκέψη νο2: Θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία να βαλθώ να πείσω τους πάντες πως δεν είμαι παράλογη, αναίσθητη, ανώριμη, πως δεν είμαι γυναίκα-δηλητήριο. Ποιο το νόημα; Ξέρω ότι δεν είμαι. Πάμε παρακάτω. 

Ο Μιχάλης (όχι που δε θα γινόταν αναφορά σ'αυτόν, είναι viral πια) βρίσκει τις τελευταίες μου πράξεις έντιμες και ηθικές. Ζω, δηλαδή, μεγάλες στιγμές. Βρίσκει πως έχω ψυχή. Η αλήθεια είναι πως ευτυχώς έχω.
(Άλλη μια σκηνή αβάσιμης αυτοπεποίθησης.)

"Δεν είσαι και κανένα κτήνος στο κάτω-κάτω!", μου'πε στη τελική ο φίλος.

Και τότε, εγώ θυμήθηκα μια ατάκα από μία άλλη ταινία του Ρένου Χαλαραμπίδη (διότι είμαι και άνθρωπος της ποικιλίας), την "Καρδιά του κτήνους". Η οποία και έχει ως εξής : "Σε όλων τα στήθη, κάποια στιγμή, θα χτυπήσει η καρδιά του κτήνους. Θα διψά για κέρδος, προδοσία, εκδίκηση. Κάποιοι την ακολουθούν και κάποιοι όχι. Αυτό είναι όλο."

Κι εκείνος (όχι ο Μιχάλης, ο "έτσι")  -γιατί εκείνος ξέρει- μου'πε πως μου αφιερώνει το "Ανθρώπων έργα". Διότι,την είδαμε και κάπως έντεχνοι, τώρα τελευταία.

Δεν είχε και άδικο, πάντως.

Αδιόρθωτα τα μάτια και οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα.
Δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
και αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα. 

Παρ'τε και μια διασκευή του γνωστού τραγουδιού που πολύ μ'αρέσει γιατί θεωρώ ότι έχει μια δυναμική που λείπει από την κλασική version του κομματιού.

Το θέμα είναι πως νιώθω πολύ,
ωστόσο δεν νιώθω όπως ένιωθα. 

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!