Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Μια κούπα καφές


Εντάξει. Ίσως να μην είναι κούπα.  Ίσως να’ναι κι ένα απλό, πλαστικό ποτήρι. Και μπορεί ο καφές να μην είναι και ζεστός, αλλά παγωμένος. Μικρή σημασία έχει. Σήμερα πάντως ήταν κούπα και ο καφές γαλλικός. Με λίγη ζάχαρη και γάλα. Και οι σκέψεις πολλές.

Λοιπόν, πόσες αποφάσεις δε λαμβάνονται πάνω από ένα φλιτζάνι με καφέ; Πόσες σκέψεις δε γίνονται; Πόσα ξεκαθαρίσματα με τον εαυτό μας; Πόσες συζητήσεις διεξοδικές με άλλους;
To λέει κιόλας ξεκάθαρα ένας τύπος, θαρρώ ο καφετζής, στα “Φτηνά Τσιγάρα’’. (hello again- αυτή η ταινία είναι παντού!) Λέει κάτι τέτοιο δηλαδή, πως ο καφές είναι ο καθρέφτης πάνω από τον νιπτήρα κάθε πρωΐ που ξυπνάς και πως πίνουμε αλκοόλ για να ξεχάσουμε, ενώ καφέ για να θυμηθούμε.

Άσε που ξέρω και μια άλλη ταινία που ασχολείται διεξοδικώς με το θέμα, το ‘’
Coffee & Cigarettes”. Αυτή, που λες, έχει να κάνει με ιστορίες αυτοτελείς που παρουσιάζουν ανθρώπους να συζητούν κι ενίοτε, να φιλοσοφούν βοηθώντας τους σ’αυτό τα προφανή: ο καφές και τα τσιγάρα.

Βρέθηκα, το λοιπόν, κι εγώ σήμερα να σκέφτομαι διάφορα – αν θες όσα δεν είχα καθίσει να σκεφτώ εδώ και καιρό πάνω από ένα σοκολατάκι και τη κούπα μου με το γαλλικό. (Σημείωση: Δεν είχα καθίσει να τα σκεφτώ για κάποιο λόγο σοβαρό; Μα, όχι! Ήταν απλώς μια διαδικασία που την απέφευγα τεχνιέντως.) Στο φόντο, να παίζουν οι
Calexico.

Τι φοβερό συγκρότημα παρεμπιπτόντως!

Διάφοροι, το λοιπόν, προβληματισμοί ταλάνιζαν το καημένο το μυαλό μου. Όχι τίποτα το τρομερό, αλλά να, διάφορα σαχλά της ηλικίας. Ας πούμε...  γιατί δε θέλει να μου μιλήσει ο Σ.;  Τι ζητάω εγώ από τον Β.;
Συν κάτι διαπιστώσεις του στυλ, ότι εγώ φταίω περισσότερο για κάποιες καταστάσεις, αν και νόμιζα αρχικά πως οι ευθύνες έπεφταν κυρίως στην άλλη πλευρά.

Μεταξύ μας, ανέκαθεν είχα λανθασμένες εντυπώσεις για τις ευθύνες που μου αναλογούν σε κάθε περίσταση.

Λύσεις τώρα; Ούτε για αστείο! Δεν προλαβαίνω!

Όχι, σοβαρά σου μιλάω. Έχω μπόλικη δουλίτσα για την ερχόμενη εβδομάδα μα  –για λόγους ανεξήγητους- δεν αγχώνομαι. Όλα θα γίνουν.

Ή έτσι θέλω να πιστεύω.

Πότε θα κάνω μια ραδιοφωνική εκπομπή ρε γαμώτο;
Φοβάμαι μην μείνω με το απωθημένο.


Πες μου. Πες μου πως θα ήμουν αν δεν είχα να μεταφράσω εκείνο το κείμενο του Ψελλού που άκρη δε βγάζω ως την Παρασκευή. Αν δεν είχα να παραδώσω δυο κείμενα ως την επόμενη Δευτέρα. Πες μου λίγο, σε παρακαλώ, πως θα ήμουν αν με κοίταζες ακόμα με τον ίδιο τρόπο, όπως παλιά. Πες μου πως θα ήμουν, αν ήσουν μαζί μου. Πες μου λίγο πως θα ήμασταν αν προσπαθούσα όντως με νύχια και με δόντια να μαζέψω τα ασυμμάζευτα.

...Πάλι δεν μιλάς;



Ίσως η λύση να έρθει στον επόμενο καφέ.
Γιατί όχι δηλαδή;


(Ακούστε το, νομίζω πως είναι υπέροχο)