Μεγαλώνουμε;

"Η ενηλικίωση δεν έρχεται απαραιτήτως στα δεκαοκτώ."

Αύγουστος : πόλη ολότελα ήσυχη, μισοάδεια- μια πόλη που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι όπως αυτή που απεικονίζεται στα "Φτηνά Τσιγάρα" (γιατί τα "Φτηνά Τσιγάρα" είναι πάντοτε παντού) . Κι εγώ με λίγους φίλους που ξεμείναμε μαζί εδώ, σε κάποιο μπαλκόνι , να πίνουμε μπύρες και να καταφεύγουμε σε σπουδαίες-σοκαριστικές εξομολογήσεις του στυλ :

• "Δεν μ'αρέσει το «Amelie»"
• "Για μένα η Κάραλη (Μαλβίνα) ήταν αντιφεμινίστρια"
• "Νομίζω πως είμαι ψυχωτικός σε ό,τι αφορά τις μπουγάδες"

Ύστερα απ'όλα αυτά και κατά το ξημέρωμα καταλήξαμε στο θέμα της ενηλικίωσης.
Όχι βέβαια ηλικιακά. Ας πούμε, ψυχικά.  
Υπήρξε,ομολογουμένως,μία διάσταση απόψεων με τους μεν να τάσσονται υπέρ του ''Τελικά,μεγαλώσαμε'' και τους δε υπέρ του ''Πότε θα μεγαλώσουμε;''. Με άλλα λόγια... ''Τελικά,ωρίμασαμε'' ή ''Πότε θα ωριμάσουμε;''.

Το ζήτημα με προβλημάτισε αρκετά και το σκέφτηκα και μόνη μου. Έλαβα πρωτίστως υπ'όψιν τον εαυτό μου και δευτερευόντως, τους γνωστούς και φίλους μου. Με σκέφτηκα,λοιπόν. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με θεωρούσα ποτέ ιδιαιτέρως ώριμη. Θέλω να πω πως είμαι 21 και ιδίως στα προσωπικά μου ζητήματα τείνω να έχω ακόμα εφηβικές αντιδράσεις. Σαν να μην έχω αποτινάξει πλήρως τις αντιδράσεις εκείνης της περιόδου. Εντάξει, δεν είμαι η μόνη. Παρατηρώ την ίδια συμπεριφορά και σε φίλους μου ή ακόμα και σε άσχετους τύπους που έτυχε να συναντήσω σε ανύποπτη στιγμή. Δεν είναι και κάτι το φοβερά πρωτότυπο.

Okay. Και τι είναι στο κάτω-κάτω η ωριμότητα; Πολλοί τη συγχέουν με τις σεξουαλικές εμπειρίες, τις ερωτικές σχέσεις,τις καταχρήσεις. Ας μη λέμε ανοησίες. Δεν μιλάμε για φθορά, μιλάμε για μια ουσιαστική ωριμότητα.

Δίχως να θεωρώ πως το γεγονός της ανωριμότητας μού δημιούργησε ως τώρα σοβαρά προβλήματα -πολλοί τη βρίσκουν και χαριτωμένη, oh, mon dieu- , τελευταία , προβληματίζομαι πολύ. Με παρατηρώ προσεκτικά σε καθρέφτες, δίνω έμφαση στο βλέμμα μου λόγω όλων αυτών που λένε περί καθρεφτίσματος -εν μέρει- του εσωτερικού (ψυχικού) κόσμου και τα τοιαύτα και συνειδητοποιώ πως θέλω να μεγαλώσω. ''Πρέπει'' να μεγαλώσω.

Ως τώρα το φοβόμουν και λίγο όλο αυτό. Την ωριμότητα δηλαδή και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ίσως η στιγμή που ο φόβος μετατρέπεται σε ενθουσιασμό να είναι μαγική. Μπορεί αυτή να είναι η ουσιαστική μετάβαση, το πρώτο βήμα.

Διότι είναι η στιγμή που παύει να σε φοβίζει το όλο πακέτο : οι ευθύνες, τα σημαντικά προβλήματα, οι δυσκολίες, η παρακμή ίσως. Τότε είναι που παρουσιάζονται στη ζωή του καθενός δύο τινά : ή η απλώς αποδοχή της κατάστασης (της ανθρώπινης μοίρας στο κάτω-κάτω) ή ο ενθουσιασμός μ'αυτή.

Φωνή κυνικού φίλου : "Ενθουσιάζεσαι γιατί δε ξέρεις τι σε περιμένει!"
Η απάντησή μου, ένα βλέμμα φόβου & αμφιβολίας.

Είχα πει κάποτε σε έναν φίλο μου πως το θέμα είναι να ξέρεις τι θέλεις να γίνεις και κατά βάση, για ποιον θες να το κάνεις. Προφανώς, θα πρέπει να το θες και για τον εαυτό σου. Ωστόσο, μόνο για αυτόν;

Προσωπικά, νιώθω πως είναι η ιστορική συγκυρία (της ζωής μου) που με καλεί να το κάνω. Θέλω να μεγαλώσω/ωριμάσω ΚΑΙ για κάποιον άλλο. Έχω την ανάγκη να μη φέρομαι (όπως,άλλωστε,προανέφερα) σαν έφηβη μαζί του. Να είμαι σε θέση να σταθώ, εφόσον χρειαστεί , στο ύψος των περιστάσεων σε κάτι που τον αφορά. Να είναι σίγουρος πως θα μπορεί να στηριχτεί πάνω μου, να ξέρει δηλαδή πως δε θα πέσουμε και οι δύο, αν το κάνει. Να μην είμαι, ρε παιδί μου , τόσο επίφοβη σαν άτομο, όσο έχω υπάρξει ως τώρα.

Όχι μόνο γι'αυτόν. Νομίζω πως είναι απλώς μια πολύ καλή αφορμή για να κινητοποιηθώ επί του θέματος.

Αναρωτήθηκα αρχικά μήπως εμπλέκεται το συναίσθημα και με οδηγεί σε συμβιβασμούς. But, I don't think so. Αντιμετωπίζω το όλο σκεπτικό σαν εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι απαραίτητη.

Επιστροφή στην πραγματικότητα & αλλαγή σκηνικού:
Πρωί,καφές,στενός φίλος (ας τον πούμε Α.),εξομολόγηση στο περίπου των παραπάνω σκέψεων και τρία βιβλία στο τραπέζι: από Bukowski,Camus και Σαμαράκη

Δώρα από άλλο φίλο.

Ο Α. : ''Δεν μοιάζει με απελπισμένη προσπάθεια ανύψωσης του πνευματικού σου επίπεδου; Ωστόσο, πάντοτε βάσει της μόδας.''
Γελάω & γνέφω καταφατικά. Έχει συλλάβει τον ειρμό μου.

Οπότε,καταλήγουμε : η ωριμότητα μπορεί να είναι και απλώς μια απόφαση σε κάποια κομβική στιγμή. Σε κάποια συγκυρία που μέσα σου ξέρεις πως μπορεί και να μη ξαναζήσεις γιατί είσαι ήδη σχετικά καλότυχος που τη ζεις τώρα.

Είναι αλλαγή στην αντιμετώπιση καταστάσεων και ανθρώπων.

Ίσως,εν μέρει,αλλαγή και στη θέαση της ζωής.

Οπωσδήποτε, αναπόφευκτη και αναγκαία η εξέλιξη. Εδώ συμφωνούμε και οι δύο.

Με κοιτάζει, του επιστρέφω το βλέμμα.

"Τι λες; Μεγαλώνουμε;", με ρωτάει μισό-σοβαρά, μισό-αστεία.

Ανασηκώνω τους ώμους μου εν μέρει συμφωνόντας, εν μέρει μη ξέροντας τι ακριβώς να απαντήσω.
''Και δεν μεγαλώνουμε;'' του απαντώ τελικά διά ερώτησης.

Είναι κάτι που πρέπει να γίνει.

Γελάμε γιατί σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα. "Τι ανώριμα παιδιά που είμαστε."

Ωστόσο, μου'ρχεται στο μυαλό ένας στίχος του Ορέστη Ντάντου από το "Θα πάω όταν γουστάρω":
"..γιατί στ'αγκάθια μετράει μόνο η προσπάθεια"


Δίκιο έχει.