Περί συγγραφής

"Ασχολείσαι χρόνια με τη συγγραφή;"

Ξαφνικά, ένιωσα λες και μου γινόταν κάποιου είδους συνέντευξη. Ίσως να έφταιγε ο αυστηρός τόνος στη φωνή του ανθρώπου που είχα απέναντι μου (ας τον ονομάσουμε Χ. - εξάλλου, θα μας χρειαστεί ελάχιστα), ίσως και το αινιγματικό βλέμμα με το οποίο απροκάλυπτα με κάρφωνε εδώ και ώρα.

Μεταφέρθηκα σχεδόν αμέσως σε ένα φανταστικό και παράλληλο σύμπαν. Προσπαθώ να πάρω μια καλή πόζα στην καρέκλα της καφετέριας. Είναι από τις καρέκλες που αποκαλούμε "καρέκλες του σκηνοθέτη". Τις αγαπώ. Κάθομαι σταυροπόδι. Πίνω από τον καφέ μου παρόλο που τα παγάκια έχουν λιώσει και το αξιοπρεπές ρόφημα έχει μετατραπεί σε ένα πρώτης τάξεως νεροζούμι. Παριστάνω την άνετη και ανοίγω διάπλατα τα ήδη μεγάλα μάτια μου. Πότε θα σταματήσω να πιστεύω ότι αυτή η πλέον αυθόρμητη κίνηση μου προσθέτει πόντους γοητείας; 

• Κάμερες  ✔
• Φώτα  ✔
• Ήχος  ✔

Επιστροφή στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει καμία συνέντευξη. Υπάρχει μόνο ένα γεγονός:
Ναι, γράφω εδώ και πολλά χρόνια. Νομίζω πως γράφω από τα 13 μου και τώρα είμαι 21. Μιλάμε δηλαδή για 8 χρόνια. Αντικειμενικά, ίσως να μην είναι και πολλά. Υποκειμενικά, ξεκίνησα να γράφω στην προεφηβεία και πλέον, βρίσκομαι στην μετεφηβεία. Good job, Danae!

Συνηθίζω επίσης να επιδεικνύω τα καλύτερα δείγματα γραφής μου (σωστότερο: αυτά που εγώ θεωρώ πως είναι τα καλύτερα δείγματα γραφής μου) σε δύο κατηγορίες ανθρώπων :

1. Φίλοι & γνωστοί που συμπαθώ και εκτιμώ ιδιαιτέρως
2. Άνθρωποι που αντιπαθώ, ωστόσο θαυμάζω το τρόπο γραφής τους. 

Για την ιστορία, ο προαναφερθείς Χ.,όπως ίσως καταλάβατε ήδη, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Ο Χ. θέλει να με εξευτελίσει. Το νιώθω, το βλέπω. Γνωριζόμαστε και χρόνια. Μήπως παίζει ρόλο και αυτό;

''Έχεις παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο δημιουργικής γραφής, χρυσό μου;''
(Μα,"χρυσό μου";;;;)

Να το. Διακρίνω ένα ξεκάθαρα ειρωνικό ύφος.
-Ε, να, ξέρετε, όχι.

Εντάξει και γιατί να ντρέπομαι; Έβαλα στο μάτι τον τελευταίο χρόνο δύο τέτοια σεμινάρια. Το ένα είχε περιορισμένες θέσεις (γύρω στις δέκα;), το άλλο κόστιζε 200 ευρώ.

Η αλήθεια είναι μία στην περίπτωσή μου: Νo money, no honey.

Ας περάσουμε σε κάτι άλλο.

Συγγραφικά, θα έλεγα, ότι έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Αρκετές. Σε μία προσπάθεια ώριμης συνειδητοποίησης των πεπραγμένων μου, προσπάθησα να διακρίνω τις σημαντικότερες αυτών :

• Η φάση του μελοδράματος. Για μένα, είναι η περίοδος ''No comments''. Κι όμως, μπορώ να με δικαιολογήσω. Ήμουν μία ερωτευμένη έφηβη που βίωνε το ερωτικό ''δράμα'' σε κάπως υπερβολικές διαστάσεις. Επίσης, διάβαζα καταραμένους κι ερωτικούς ποιητές. Άκουγα έντεχνα και rock μπαλάντες. Ήμουν και πιο ρομαντική σε σχέση με τώρα - εντάξει, αυτό ίσως να είναι και ψέμα.
  Ίσως απλώς να ήμουν μια κλαψιάρα έφηβη. Big deal.
  
• Η φάση του ξεκαρδίσματος. Υπερβολικό χιούμορ σε ολιγοσέλιδα κείμενα = πολύ κακό για το τίποτα. Πέρασα πολύ έντονα τη φάση του ότι τα κείμενα μου πρέπει να βγάζουν γέλιο. Όχι πως πιέστηκα, αλλά διαβάζοντας τα σήμερα, μου φαίνεται κάπως υπερβολικό. Ποια ήμουν,τέλος πάντων; Ο Χαχανούλης; (Για την ακρίβεια, κλείνω τα μάτια μου με αποτροπιασμό και πίνω whiskey σκέτο για να ξεχάσω.)
  
• Η φάση του ημερολογίου. Στη φάση αυτή συμπυκνώνονται όλες οι περίοδοι της ζωής μου που η φαντασία μου δήλωνε πεισματικά απούσα. Ήταν τότε που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα το πρωτότυπο, όσο και αν το ήθελα και το προσπαθούσα. Το μόνο που είχα ήταν η καθημερινότητά μου, που πολλές φορές, θες από σύμπτωση, θες από μοίρα, έχει υπάρξει ιδιαιτέρως σουρεαλιστική. Οπότε, μου πρόσφερε υλικό προς ανάλυση απλόχερα. Ομολογουμένως, τη φάση αυτή την αναλογίζομαι με συμπάθεια. Δεν ήταν και τόσο κακή.
  
• Η φάση του ανολοκλήρωτου. Ιστορίες φανταστικές γραμμένες σε ύφος θεατρικού κειμένου. Ήταν η εποχή που διάβαζα μόνο θεατρικά κείμενα και έτσι, μπορούσα να γράφω μόνο σε τέτοιο ύφος. Η μυθιστορηματική γραφή με τις περιγραφές και τα τοιαύτα δεν μου έβγαινε καθόλου. Η "kinky" λεπτομέρεια : Όλες μου αυτές οι ιστορίες έμειναν ανολοκλήρωτες. Η εξήγηση ήταν κάτι παραπάνω από απλή : τις παρατούσα γιατί τις βαριόμουν. Τη περίοδο αυτή την αναλογίζομαι με μία κάποια ανακούφιση. Ξαναδιαβάζοντας τις ιστορίες μου, μέχρι το σημείο που έφθασαν, δεν μου αρέσουν και πολύ. Μπορώ να κατανοήσω το λόγο που δε τις συνέχισα.
  
  Αναρωτιέμαι ποια φάση μου να διανύω τώρα.
  
  Ποια ιστορική συγκυρία ζω τώρα και δεν έχω τη συναίσθηση;
  
  Το λες και κείμενο αυτοσύστασης.