Το καλοκαίρι έφυγε... σχεδόν

Κοντεύει 5 το πρωί. Βγαίνω στη βεράντα με μια μπύρα, το κινητό μου τηλέφωνο και όλη μου την καλή διάθεση. Έχει δροσιά παρόλο που'ναι προχωρημένος Αύγουστος.

Μουρμουρίζω τους στίχους από ένα τραγούδι και απορώ και μόνο που το θυμάμαι. Πίστευα πως είναι από εκείνα τα τραγούδια που μου πέρασαν ψιλοαδιάφορα κι έτσι, τα καταχώνιασα στα έγκατα της δισκοθήκης του μυαλού μου. Πρόκειται για ένα άσμα της Μοσχολιού που από την αρχή, δε το'χα συμπαθήσει ιδιαίτερα. Κι όμως, κάποτε είχα "λιώσει'' για να μπορέσω να σταθώ σωστά σε αυτό το τραγούδι για ένα θεατρικό που ανεβάζαμε κάποτε. Για δες, ακόμα υποφερτά το λέω. Ο τόνος μου μόνο που'ναι λιγάκι ειρωνικός. Αν και... ο τόνος μου είναι πάντα ειρωνικός, όταν τουλάχιστον, ξέρω τι μου γίνεται. Και τώρα,νομίζω ότι ξέρω.

"Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα,
δεν είμαστε στον ίδιο το σταθμό.
Τα όνειρά μου έχουνε ταυτότητα,
τα όνειρά σου έχουν αριθμό."

Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που τώρα τελευταία, το κινητό έχει γίνει η προέκταση του χεριού μου. Με "ανάγκασαν" οι συνθήκες. Για να'μαι ειλικρινής, ποτέ δεν μου άρεσαν τα αισθήματα εξ αποστάσεως, ακόμα και αν μιλάμε για κάτι το προσωρινό. Τα βρίσκω χλιαρά, πολύ μέτρια και αυστηρώς περιοριστικά. Νιώθω δηλαδή πως το να μιλάω την μισή ημέρα στο κινητό ή τον υπολογιστή με έναν άνθρωπο,  μου κλέβει κάμποσο χρόνο που θα μπορούσα να τον αξιοποιήσω και πιο δημιουργικά και μάλιστα, σε μια παραγωγική ηλικία. Θεωρώ γενικώς πως είναι αλλιώς από κοντά.

Τέλος πάντων. Είναι το αίσθημα χρόνιο, είναι σοβαρό, είναι η ευκαιρία που γύρευα εδώ και κάτι φεγγάρια. Οπότε, κάνω τις προσωπικές μου υποχωρήσεις. Α! Και αυτό με εκνευρίζει.

Επιστροφή στην πραγματικότητα (δηλαδή στη βεράντα)

Μετά από το μικρό, "creepy", ρεσιτάλ μου, συνειδητοποιώ πως το καλοκαίρι σχεδόν τέλειωσε. Νομίζω πως το καλοκαίρι είναι η εποχή του εφήμερου τίποτα. Συν τοις άλλοις -και αυτό είναι το βασικότερο όλων- το καλοκαίρι δεν μου αρέσει καθόλου. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι η εποχή που κάλλιστα μπορούν όλα να συμβούν, ωστόσο τα περισσότερα από αυτά δεν πρόκειται να κρατήσουν. Είναι απλώς ένα διάλειμμα. Ίσως και φαντασμαγορικό, αλλά πόση σημασία έχει αυτό τελικά;

Επίσης, πάνω που είχα πει πως έχω σταματήσει να ακούω "Maraveyas Ilegal'' και μάλιστα, το είχα γιορτάσει

συγγνώμη, συγγνώμη...

παρέμβαση μέσω skype από το φίλο μου, τον Μιχάλη, που συζητάμε live πως πάει η τελευταία μου συγγραφική απόπειρα.
"Έλα μωρέ, ο καημένος ο Μαραβέγιας. Τι σε πειράζει που είναι νεοφιλελεύθερος;"

Τον κλείνω. Τι λέγαμε;

Α, ναι.

...σήμερα έβαλα να παίζει στο τέρμα και μάλιστα, κάμποσες φορές, το "Καλοκαίρι έφυγε". Και το χόρεψα.

Γιατί;

1. γιατί μου είπε πως το καλοκαίρι θα είναι μόνο η αρχή
2. γιατί ο πρώτος ήλιος έσβησε, τον έκλεψε αυτός
3. γιατί και το καλοκαίρι το'χασα, μου το'κλεψε αυτός 
4. γιατί θέλω (λίγο) ό,τι από αυτόν τράβηξα, να το βρει και αυτός μπροστά
5. γιατί η αλήθεια είναι "Jane" (ναι, έτσι τον λέμε τώρα) πως ούτε εγώ είμαι καλά
6. γιατί έχει χορευτικό ρυθμό

Συν τοις άλλοις, το χόρεψα διότι τώρα που το καλοκαίρι σχεδόν τέλειωσε, εγώ νιώθω πως επανέρχομαι στα καλύτερα μου. Το βλέπω, το αισθάνομαι πως επιστρέφω στον πραγματικό μου εαυτό που λίγο μες το καλοκαίρι, τον έχασα. Ή απλώς, μαράζωσε.

Βλέπεις, τα καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων μου στερούν πράγματα σημαντικά : τα Γιάννενα που τα υπεραγαπώ, ανθρώπους που πίνουμε μαζί, μου μαθαίνουν πράγματα, με κάνουν να γελάω και να νιώθω εντάξει που είμαι έτσι όπως είμαι (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), ένα ζευγάρι μάτια που με κατάντησαν παρανοϊκή κατά περιόδους ("δυο μαύρα μάτια χωρίς κακία, γεμάτα λαύρα, μα και βλακεία" κατά τον Γ. Σουρή) και κυρίως, όλο το σουρεαλισμό που μου χαρίζει απλόχερα η φοιτητική μου ζωή.

Οπωσδήποτε, ήταν ένα ασυνήθιστο καλοκαίρι για μένα : με απροσδόκητες εξομολογήσεις, φίλους που βρεθήκαμε να κλαίμε χωρίς προφανείς λόγους, μεθύσια με αστεία (τρόπον τινά) κατάληξη , ξημεροβραδιάσματα με το τηλέφωνο στ'αυτί και τη τσαχπινιά στο μάτι, πεφταστέρια και ευχές που πλέον, εκπληρώθηκαν.

Μια ευχή, λοιπόν, που εκπληρώθηκε και ταυτόχρονα, μια αίσθηση κενού που δημιουργήθηκε. Ένα άγχος για το τι θα γίνει παρακάτω - αν γίνει κάτι δηλαδή. Μια ανείπωτη ακόμα χαρά και ένας φόβος διόλου αόριστος. Τουλάχιστον, τώρα δε φοβάμαι μόνη μου.

Στο μεταξύ, προσπάθειες καθησυχασμού απ'αυτόν, που δεν οδηγούν πουθενά.
"Ποιον θες να καθησυχάσεις;", τολμώ να τον ρωτήσω. "Εμένα ή εσένα;"
"Δε ξέρω", μου απαντά προβληματισμένος και μισογελώντας.

Γελάω κι εγώ. Γελάω γιατί ξέρω ότι έχω μπλέξει.
Ας είναι.