Προσωπικό vol2

Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να είμαι αυτό που ήθελες. 

Βασικά, όχι. Ούτε συγγνώμη θα ζητήσω, ούτε πρόκειται να ισχυριστώ ότι λυπάμαι ή κάτι τέτοιο.Οkay. Δεν είμαι αυτή που θες. Απλό. Και μου είναι,σαν γεγονός, κάτι παραπάνω από κατανοητό. Είναι κάτι που το γνώριζα εξ αρχής. Ούτε καν ξαφνιάζομαι.

Παρεμπιπτόντως, θα βάλω να ακούσω και το "Δεν είμαι αυτός που θες" για να βρίσκομαι πλήρως στο κλίμα. Είδα ότι οι Ενδελέχεια σ'άρεσαν πολύ. Το χάρηκα. Ένα πολύτιμο σημείο επαφής.

Παρόλα αυτά (στην ιστορία μας πάντοτε υπήρχε ένα "παρόλα αυτά", αν το προσέξεις) δεν μπορώ να μην παραδεχτώ, πρωτίστως στον εαυτό μου κι έπειτα στους άλλους πως σαν γκόμενος ή ό,τι άλλο (βασικά, δε ξέρω και πως ακριβώς να σε αποκαλέσω) ήσουν καταπληκτικός. Κι εγώ βρέθηκα εύκολα σε μια πολύ καλή εκδοχή του εαυτού μου,αν όχι στην καλύτερη, έπειτα από πολύ καιρό. Θέλω να σου πω δηλαδή πως είναι κάτι που το εκτίμησα.

Okay. Σε πολλά δεν ταιριάζουμε. Για παράδειγμα -καθόλου τυχαίο παράδειγμα, ωστόσο- στις πολιτικές απόψεις. Inside joke να σε κοροϊδεύω για δεξιό κι εσύ εμένα για αριστερή. Inside joke και το να τραγουδάμε ασταμάτητα ένα κάρο τραγούδια που'χει οικειοποιηθεί ο αριστερός χώρος, λες και προετοιμαζόμασταν για το "Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή"- "στο κόκκινο λάβαρο πάντα πιστοί, στη σάλπιγγα πλάι που μας προσκαλεί". 

Ήσουν ωραίος, όμως. Δηλαδή, το να εμφανίζομαι μπροστά σου με τις φόρμες τις φαρδιές και τις λερωμένες από μανό, αμακιγιάριστη και με το μαλλί κιοφτέ και μάλιστα -για να συμπληρώσω το χαοτικό τοπίο- να σου απαγγέλω Λόρκα με αυτή την αμφίεση και να μου λες, χαλαρός "Μωρό μου, είσαι πολύ πιο ωραία γκόμενα έτσι απ'όταν μου φτιάχνεσαι για να βγεις", σαν γεγονός και δήλωση μου άρεσε, γιατί να στο κρύψω;

Το μόνο γαμώτο : Προς τι τόσα φτιασίδια; Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη. Για ποιαν Ελένη, δηλαδή...;

Όπως και το να ξυπνάμε μαζί, εγώ -αυστηρώς και πάντα- ελαφρώς μουτζουρωμένη από την εναπομείνασα μάσκαρα στα μάτια μου κι εσύ να με φιλάς και να μου λες πως είμαι όμορφη.

Πάψε, κόλακα.

Το να βουρκώνεις στο "Νύχτωσε νύχτα" και να μου αλλάζεις το στίχο, να με κοιτάζεις και να μου λες "Μα, απ'όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου πως δε θα συνηθίσω", ήταν επίσης κάτι.

Κι ούτε ήθελα ποτέ να σου μάθω πράγματα ή να σε κάνω να αγαπήσεις πράγματα που μ'αρέσουν εμένα. Και ας έλεγες περιπαικτικά πως είσαι η Κουντουράτου κι εγώ ο Μαρκοράς. Και ας μας δούλευαν φίλοι και από τις δυο πλευρές ότι έχουμε στιγμές που μοιάζουν με σκηνές του σήριαλ.

Κοίτα μη μου γίνεις έντεχνος στα ξαφνικά και το ρίξεις στην ποίηση της Γώγου.
Θέλω να σε θυμάμαι αλλιώς.

Τσιγάρο, πουκάμισα (μαύρο,γαλάζιο και γαλαζωπό ή όπως στο διάλο το αποκαλείς), ουίσκι, συγκεκριμένη παρέα, βλέμμα μπερδεμένο-μελαγχολικό και ελληνάδικο. Δε ζητάω πολλά.

Ποτέ δεν κατάλαβα τις γυναίκες που ψάχνουνε γκόμενους "κουλτουριάρηδες". Στο είπα αυτό;
Ποτέ μου δεν τις συμπόνεσα σε κάποιο ερωτικό τους δράμα.

Η αιώνια μάχη της τέχνης, βλέπεις.

Βλέπεις, θυμάμαι ότι σ'ερωτεύτηκα γιατί μου'χες φανεί διαφορετικός. Γιατί είχα καταλάβει πως δεν έχουμε και πολλά κοινά - και μ'άρεσε αυτό. Κατάλαβα κιόλας πως τελικά ήσουν διαφορετικός ή τέλος πάντων, ασυνήθιστος. Συνειδητοποίησα πως δεν έπεσα έξω σε πολλά στην περίπτωσή σου.

Δυστυχώς, δεν έπεσα έξω.

Μια νύχτα πήγαμε σε ροκάδικο και χορέψαμε το ''Γίνε κομμάτια'' σαν να μας αφορούσε προσωπικά. (Πορτοκάλογλου σε ροκάδικο εν τω μεταξύ, okay) Στο "Για να σε συναντήσω" (να και ο Λυδάκης) υπήρξε μια ξεκάθαρη αφιέρωση. Πόσο κλισέ γίναμε, τέλος πάντων;

Εκείνη την νύχτα μιλήσαμε πολύ για ένα αγαπημένο μου θέμα : την μάχη των φύλων. Θες το μεθύσι, θες η παρουσία σου και δε θυμάμαι πως κατέληξε η συζήτηση.

Με κούρασε η μάχη των φύλων, για να'μαι ειλικρινής. Ο πόλεμος που μου προτείνεις με ιντριγκάρει, αλλά νομίζω πως δε με συγκινεί. Στην παρούσα φάση, δεν μπορώ καν να συμμετάσχω. Με τι άμυνες; Με τι επιθέσεις; Απ'όπου κι αν το εξετάσω, μπάζει. Να σε αφήσω να κερδίσεις; Εντάξει. Θες μια νίκη σικέ; Έλα τώρα.

Δε διαφωνώ καθόλου στο ότι ο έρωτας είναι ΚΑΙ πόλεμος. Αν εξετάσεις προσεκτικά την μεταξύ μας πορεία (το κάνεις μέρα-πάρα μέρα), θα διαπιστώσεις εύκολα πόσο το πιστεύω αυτό. Απλώς, δε θέλω καθόλου να σε "πολεμήσω" στην παρούσα φάση. Κι εσύ θέλεις. Μα, τι κακό να μην συνεννοούμαστε ποτέ.

Μετά από μερικά μουσικά διαλείμματα (διάφανα κρίνα, τρύπες, ενδελέχεια, Σιδηρόπουλος και τέτοια -πως το πάθανε;) το ξαναγύρισαν στον Πορτοκάλογλου και έπαιξαν το μόνο τραγούδι που ήθελα να σου αφιερώσω από τότε που σ'ερωτεύτηκα. Στο "Κλείσε τα μάτια σου" να με σκέφτεσαι.

Στράβωσες στο τέλος και μου'πες ότι δεν αισθάνθηκα τίποτα για σένα, ότι διασκέδασα μαζί σου, (ναι, party, δε βλέπεις;) ότι υπήρξες η καβάντζα μου. Τέλος, ότι την είδα φεμινιστικά. Δε ξέρω τι απ'όλα αυτά πιστεύεις ή αν τα πιστεύεις όλα αυτά (mind-fucking) αλλά παρεμπιπτόντως, μου έβγαλες τον καλύτερο φεμινισμό μου (δεν μπορώ να το θέσω καλύτερα αυτή τη στιγμή) και σ'ευχαριστώ και γι'αυτό.

Έστω ότι τελειώσαμε εδώ. Έστω ότι λήγουν έτσι τέτοιες ιστορίες. Τουλάχιστον επιφανειακά, ρε παιδί μου. Δε θα μιλάμε πια; Δε θα κοιταζόμαστε; Ας παραστήσουμε πως αυτό το καλοκαίρι δεν υπήρξε ποτέ, ίσως να το προτιμώ κι εγώ, όπως κι εσύ.

Μου'πες μεθυσμένος πως φοβάσαι μήπως θα γυρίζεις για καιρό σε μένα. Γέλασα και σου είπα ''Θα δείξει''. Είμαι το ίδιο μπερδεμένη με σένα, μη τρελαίνεσαι.

Αλλά μην ανησυχείς. Είσαι τόσο εγωιστής που θα χειριστείς τα πράγματα αναλόγως.
Μομφή;
Βασικά, πικρία.

Οπότε τι; Τέσσερα χρόνια για ένα καλοκαίρι.
Αν θα το ξαναζούσα; Σίγουρα ναι.

Δεν είμαι καλή στους αποχωρισμούς.
Εις το επανιδείν.

"Κλείσε τα μάτια σου να φύγω, να χαθώ
γι'αυτά τα μάτια σου θα ξαναρθώ..."

Πλάκα είχε.