*Παροξυσμός

Προεκλογικός πυρετός;

Ούτε καν!

Συζητώ με φίλους, γνωστούς, συμφοιτητές και πρώην γκόμενους τι θα κάνουμε με τις επερχόμενες εκλογές. Δηλαδή, θα κατέβουμε στις πόλεις μας να ψηφίσουμε; ΤΙ θα ψηφίσουμε; Ποιος να μας εκπροσωπήσει;

"Φλου φίλε μου, όλα είναι φλου" απαντώ στους περισσότερους σαν άλλος Μπάμπης.

Ο κύκλος των γνωριμιών μου δεν αποτελείται από άτομα αναίσθητα και αδιάφορα απέναντι στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Θα'λέγα πως οι περισσότεροι είναι πολιτικοποιημένοι και "ακομματίκ". "Τα κομματόσκυλα τα καψουρευτήκαμε", είχε πει κάποτε με προβληματισμό μια γνωστή και είχα συμφωνήσει μαζί της πανηγυρικά.

Φωνή φίλου που ξέρει: "Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις, κακομοίρα;!"

Επιστρέφοντας στο ζήτημα, μια φίλη, να την πούμε Ν., δήλωσε πως δεν πάει να ψηφίσει. Θα πάει να δει το γκόμενο επειγόντως! (σ.σ: γιατί τρέχει από πίσω του σε μια κρίση αποβολής της προσωπικότητας της- συμβαίνουν και αυτά.) Ο φίλος Μιχάλης (γιατί ο Μιχάλης είναι παντού) θα γυρίσει να της πει επάνω στο ξεσπάθωμα "Είσαι βιολογικό ράκος, κοπέλα μου!"

Εγώ, λίγο άσχετη-λίγο σχετική (όπως πάντα) και επηρεασμένη από την μετεφηβεία και τον Manu Chao , γύρισα να πω κάτι του στυλ, ''Ας ψηφίσουμε μία ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έναν Λαφαζάνη και μόλις ψηφίσουν το Μνημόνιο IV  θα έχουμε σαν λιμάνι το ΚΚΕ-ΜΛ. " Παραδόξως, γέλασαν πολύ.

Κατά τα άλλα, εξεταστική. Μια εξεταστική που δεν με αγχώνει καθόλου, ενώ υπό κανονικές (!) συνθήκες θα έπρεπε. Θέλω να πω ότι τυπικά είμαι ακόμη φοιτήτρια ογδόου εξαμήνου, αλλά αυτά είναι μαλακίες. Το "επί πτυχίω" έχει ήδη καβαλήσει σε μεγάλο βαθμό το είναι μου και τη συνείδησή μου. Τα χρωστούμενα είναι τόσα, όσα χρειάζονται για να μην επαναπαύομαι.

Το μόνο και πλέον παρήγορο είναι πως (ντρέπομαι και που το λέω) η φιλολογία μετά απ'όλα αυτά και παρ'όλα αυτά μου αρέσει. Δεν μου αρέσει απλώς, με εξιτάρει. Με προκαλεί. Τη βρίσκω γαμάτη. Λιώνω πάνω από τις σημειώσεις, ορισμένες φορές και ακαταλαβίστικες και παρ΄όλα αυτά γουστάρω. Σκεφτόμουν σήμερα με κάποια περηφάνια και με κάποιο προβληματισμό πως σ'αυτή είναι η θέση μου. Είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Και δε ξέρω αν έχω κάνει πιο ουσιαστική διαπίστωση απ'αυτή ως τώρα. Πέραν όλων αυτών, η ζωή μου θα ήταν ολότελα διαφορετική, αν τελικά δεν ήμουν φοιτήτρια φιλολογίας. Τρομακτικό.

Επίσης, η ζωή μου για άλλη μια φορά (okay, πλέον έχω συνηθίσει) βρίσκεται σε μια σχετική ανισορροπία. Διάβασμα σε ακατάστατες ώρες, ύπνος σε ακόμη πιο ακατάστατες , ξενύχτια στη βεράντα με μουσική (τελευταία κολλήματα: KollektivA, Joy Division - Πασχαλίδης & Chao πάντοτε) , ιστορίες που λέω πως τελειώνουν και τελικά, ανακαλύπτω πως έχει και άλλο ζουμί η υπόθεση, φίλοι που εξελίσσονται (good luck, Αναστασία- ξέρεις εσύ- εξαιρετικά περήφανη για σένα) και άλλοι που πάνε προς τα πίσω, ένας γκόμενος που δεν παραδέχεται την κομματική του ταυτότητα και όλο φεύγει και όλο εδώ γυρίζει.

Ξανά "Φτηνά Τσιγάρα". Σαν ευαγγέλιο, για να την παλέψω. " Έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει. Κι εγώ την εμπιστεύομαι." (Ακούω και τη φωνή του προαναφερθέντος γκόμενου να μου ψιθυρίζει τις ατάκες όλης της σκηνής και είναι σαν να βλέπω σκηνές από ένα όνειρο.)

Τέλος, προσπαθώ να γλιτώσω τον εαυτό μου από διάφορες παγίδες εγωϊσμού και ματαιοδοξίας. Μου επαναλαμβάνω κάθε μέρα πως δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο. Μεταξύ μας, δεν με θεωρώ καν καλή περίπτωση. Δε ξέρω γιατί βάλθηκαν αρκετοί τελευταία να μου αποδείξουν το αντίθετο με λόγια, με πράξεις, με βλέμματα. Συν τοις άλλοις, προσπαθώ να μη γίνομαι μισάνθρωπος. Να δίνω ευκαιρίες σε ανθρώπους που παλαιότερα δεν έδινα, να συζητώ μαζί τους, να κάνω ίσως μια βόλτα με αυτούς, να τους κοιτάζω προσεκτικά στα μάτια, να ακούω τι έχουν να μου πουν. να παρατηρώ. Σαν εγχείρημα είναι εξαιρετικό. Μαθαίνω, ηρεμώ, διασκεδάζω και κυρίως, διδάσκομαι να μην εξαρτώμαι από άτομα, να μην είμαι κολλημένη, να βλέπω και πέρα από τα στενά όρια.

Κομπλέ η ζωή, τελικά.

Καλή εβδομάδα!

Οσονούπω, καλό Φθινόπωρο.

Προσωπικό vol2

Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να είμαι αυτό που ήθελες. 

Βασικά, όχι. Ούτε συγγνώμη θα ζητήσω, ούτε πρόκειται να ισχυριστώ ότι λυπάμαι ή κάτι τέτοιο.Οkay. Δεν είμαι αυτή που θες. Απλό. Και μου είναι,σαν γεγονός, κάτι παραπάνω από κατανοητό. Είναι κάτι που το γνώριζα εξ αρχής. Ούτε καν ξαφνιάζομαι.

Παρεμπιπτόντως, θα βάλω να ακούσω και το "Δεν είμαι αυτός που θες" για να βρίσκομαι πλήρως στο κλίμα. Είδα ότι οι Ενδελέχεια σ'άρεσαν πολύ. Το χάρηκα. Ένα πολύτιμο σημείο επαφής.

Παρόλα αυτά (στην ιστορία μας πάντοτε υπήρχε ένα "παρόλα αυτά", αν το προσέξεις) δεν μπορώ να μην παραδεχτώ, πρωτίστως στον εαυτό μου κι έπειτα στους άλλους πως σαν γκόμενος ή ό,τι άλλο (βασικά, δε ξέρω και πως ακριβώς να σε αποκαλέσω) ήσουν καταπληκτικός. Κι εγώ βρέθηκα εύκολα σε μια πολύ καλή εκδοχή του εαυτού μου,αν όχι στην καλύτερη, έπειτα από πολύ καιρό. Θέλω να σου πω δηλαδή πως είναι κάτι που το εκτίμησα.

Okay. Σε πολλά δεν ταιριάζουμε. Για παράδειγμα -καθόλου τυχαίο παράδειγμα, ωστόσο- στις πολιτικές απόψεις. Inside joke να σε κοροϊδεύω για δεξιό κι εσύ εμένα για αριστερή. Inside joke και το να τραγουδάμε ασταμάτητα ένα κάρο τραγούδια που'χει οικειοποιηθεί ο αριστερός χώρος, λες και προετοιμαζόμασταν για το "Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή"- "στο κόκκινο λάβαρο πάντα πιστοί, στη σάλπιγγα πλάι που μας προσκαλεί". 

Ήσουν ωραίος, όμως. Δηλαδή, το να εμφανίζομαι μπροστά σου με τις φόρμες τις φαρδιές και τις λερωμένες από μανό, αμακιγιάριστη και με το μαλλί κιοφτέ και μάλιστα -για να συμπληρώσω το χαοτικό τοπίο- να σου απαγγέλω Λόρκα με αυτή την αμφίεση και να μου λες, χαλαρός "Μωρό μου, είσαι πολύ πιο ωραία γκόμενα έτσι απ'όταν μου φτιάχνεσαι για να βγεις", σαν γεγονός και δήλωση μου άρεσε, γιατί να στο κρύψω;

Το μόνο γαμώτο : Προς τι τόσα φτιασίδια; Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη. Για ποιαν Ελένη, δηλαδή...;

Όπως και το να ξυπνάμε μαζί, εγώ -αυστηρώς και πάντα- ελαφρώς μουτζουρωμένη από την εναπομείνασα μάσκαρα στα μάτια μου κι εσύ να με φιλάς και να μου λες πως είμαι όμορφη.

Πάψε, κόλακα.

Το να βουρκώνεις στο "Νύχτωσε νύχτα" και να μου αλλάζεις το στίχο, να με κοιτάζεις και να μου λες "Μα, απ'όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου πως δε θα συνηθίσω", ήταν επίσης κάτι.

Κι ούτε ήθελα ποτέ να σου μάθω πράγματα ή να σε κάνω να αγαπήσεις πράγματα που μ'αρέσουν εμένα. Και ας έλεγες περιπαικτικά πως είσαι η Κουντουράτου κι εγώ ο Μαρκοράς. Και ας μας δούλευαν φίλοι και από τις δυο πλευρές ότι έχουμε στιγμές που μοιάζουν με σκηνές του σήριαλ.

Κοίτα μη μου γίνεις έντεχνος στα ξαφνικά και το ρίξεις στην ποίηση της Γώγου.
Θέλω να σε θυμάμαι αλλιώς.

Τσιγάρο, πουκάμισα (μαύρο,γαλάζιο και γαλαζωπό ή όπως στο διάλο το αποκαλείς), ουίσκι, συγκεκριμένη παρέα, βλέμμα μπερδεμένο-μελαγχολικό και ελληνάδικο. Δε ζητάω πολλά.

Ποτέ δεν κατάλαβα τις γυναίκες που ψάχνουνε γκόμενους "κουλτουριάρηδες". Στο είπα αυτό;
Ποτέ μου δεν τις συμπόνεσα σε κάποιο ερωτικό τους δράμα.

Η αιώνια μάχη της τέχνης, βλέπεις.

Βλέπεις, θυμάμαι ότι σ'ερωτεύτηκα γιατί μου'χες φανεί διαφορετικός. Γιατί είχα καταλάβει πως δεν έχουμε και πολλά κοινά - και μ'άρεσε αυτό. Κατάλαβα κιόλας πως τελικά ήσουν διαφορετικός ή τέλος πάντων, ασυνήθιστος. Συνειδητοποίησα πως δεν έπεσα έξω σε πολλά στην περίπτωσή σου.

Δυστυχώς, δεν έπεσα έξω.

Μια νύχτα πήγαμε σε ροκάδικο και χορέψαμε το ''Γίνε κομμάτια'' σαν να μας αφορούσε προσωπικά. (Πορτοκάλογλου σε ροκάδικο εν τω μεταξύ, okay) Στο "Για να σε συναντήσω" (να και ο Λυδάκης) υπήρξε μια ξεκάθαρη αφιέρωση. Πόσο κλισέ γίναμε, τέλος πάντων;

Εκείνη την νύχτα μιλήσαμε πολύ για ένα αγαπημένο μου θέμα : την μάχη των φύλων. Θες το μεθύσι, θες η παρουσία σου και δε θυμάμαι πως κατέληξε η συζήτηση.

Με κούρασε η μάχη των φύλων, για να'μαι ειλικρινής. Ο πόλεμος που μου προτείνεις με ιντριγκάρει, αλλά νομίζω πως δε με συγκινεί. Στην παρούσα φάση, δεν μπορώ καν να συμμετάσχω. Με τι άμυνες; Με τι επιθέσεις; Απ'όπου κι αν το εξετάσω, μπάζει. Να σε αφήσω να κερδίσεις; Εντάξει. Θες μια νίκη σικέ; Έλα τώρα.

Δε διαφωνώ καθόλου στο ότι ο έρωτας είναι ΚΑΙ πόλεμος. Αν εξετάσεις προσεκτικά την μεταξύ μας πορεία (το κάνεις μέρα-πάρα μέρα), θα διαπιστώσεις εύκολα πόσο το πιστεύω αυτό. Απλώς, δε θέλω καθόλου να σε "πολεμήσω" στην παρούσα φάση. Κι εσύ θέλεις. Μα, τι κακό να μην συνεννοούμαστε ποτέ.

Μετά από μερικά μουσικά διαλείμματα (διάφανα κρίνα, τρύπες, ενδελέχεια, Σιδηρόπουλος και τέτοια -πως το πάθανε;) το ξαναγύρισαν στον Πορτοκάλογλου και έπαιξαν το μόνο τραγούδι που ήθελα να σου αφιερώσω από τότε που σ'ερωτεύτηκα. Στο "Κλείσε τα μάτια σου" να με σκέφτεσαι.

Στράβωσες στο τέλος και μου'πες ότι δεν αισθάνθηκα τίποτα για σένα, ότι διασκέδασα μαζί σου, (ναι, party, δε βλέπεις;) ότι υπήρξες η καβάντζα μου. Τέλος, ότι την είδα φεμινιστικά. Δε ξέρω τι απ'όλα αυτά πιστεύεις ή αν τα πιστεύεις όλα αυτά (mind-fucking) αλλά παρεμπιπτόντως, μου έβγαλες τον καλύτερο φεμινισμό μου (δεν μπορώ να το θέσω καλύτερα αυτή τη στιγμή) και σ'ευχαριστώ και γι'αυτό.

Έστω ότι τελειώσαμε εδώ. Έστω ότι λήγουν έτσι τέτοιες ιστορίες. Τουλάχιστον επιφανειακά, ρε παιδί μου. Δε θα μιλάμε πια; Δε θα κοιταζόμαστε; Ας παραστήσουμε πως αυτό το καλοκαίρι δεν υπήρξε ποτέ, ίσως να το προτιμώ κι εγώ, όπως κι εσύ.

Μου'πες μεθυσμένος πως φοβάσαι μήπως θα γυρίζεις για καιρό σε μένα. Γέλασα και σου είπα ''Θα δείξει''. Είμαι το ίδιο μπερδεμένη με σένα, μη τρελαίνεσαι.

Αλλά μην ανησυχείς. Είσαι τόσο εγωιστής που θα χειριστείς τα πράγματα αναλόγως.
Μομφή;
Βασικά, πικρία.

Οπότε τι; Τέσσερα χρόνια για ένα καλοκαίρι.
Αν θα το ξαναζούσα; Σίγουρα ναι.

Δεν είμαι καλή στους αποχωρισμούς.
Εις το επανιδείν.

"Κλείσε τα μάτια σου να φύγω, να χαθώ
γι'αυτά τα μάτια σου θα ξαναρθώ..."

Πλάκα είχε. 

Εντελώς προσωπικό: Το κλίμα των ημερών

Το πρώτο μας "ραντεβού" ήταν την ημέρα που έπεσε η κυβέρνηση

Κυριακή πρωί. Υπό κανονικές συνθήκες μισώ τις Κυριακές. Στην παρούσα φάση, τίποτα δεν είναι κανονικό. Με πιάνω κατά βάθος να το απολαμβάνω. Φτιάχνω καφέ για δύο και ταυτόχρονα, έχω να παίζει στη διαπασών ένα τραγουδάκι που το'χω συμπαθήσει πολύ, τώρα τελευταία.

"Είμαι από σπάνιο κι εξωτικό χαρμάνι
και να με ψήνεις, να με καις πια δεν μου φτάνει.
Βαρύ γλυκό τώρα θα πίνεις τον καφέ σου,
να απαλύνεις της καρδιάς σου το αγκάθι..."

Παρόλο που δεν έχω κοιμηθεί πολύ, το κέφι μου βρίσκεται στο ζενίθ. Είναι που ξέρω πως εσύ κοιμάσαι στο κρεβάτι μου. Είναι που λίγο πριν ήμασταν αγκαλιά. Σαν γεγονός μου φαίνεται ανεκδιήγητο. Σκέφτομαι πως αν με ρωτήσει κανείς πως αισθάνομαι τις τελευταίες μέρες, θα δηλώσω πως είμαι καλά, όπως κάνουν όλοι οι διάσημοι και θα απομακρυνθώ γρήγορα από το πλάνο. Χορεύω λοιπόν καθώς κουνάω το shaker, όπως ίσως θα χόρευε κάποιος που δε ξέρει τι του γίνεται και δεν του καίγεται καρφί γι'αυτό - μήπως είναι ανόητο; Μήπως είμαι ανόητη;

Ξυπνάς κι έρχεσαι κοντά μου. Μ'αγκαλιάζεις τρυφερά και μου λες "καλημέρα" αφήνοντας κι ένα φιλί στο λαιμό μου. Ο σαρκασμός ξυπνάει μέσα μου. Είναι λες και βρίσκομαι σε αμερικανική κομεντί των '00s. Και για κάποιο λόγο, το γουστάρω. Τι δεν πάει καλά με εμένα; Μα να ζω το προσωπικό μου κλισέ ρομάντζο και να το απολαμβάνω κιόλας από πάνω;

Παρόλα αυτά, δε γίνεται να μη σκεφτώ ότι είσαι πολύ όμορφος, ότι είμαι τυχερή που ξυπνάς στο σπίτι μου, ότι είσαι... Ω, ΑΣ ΜΟΥ ΚΛΕΙΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ.

Τετάρτη. Ταξίδεψα, γύρισα Ιωάννινα, πήγα σπίτι και σε χρόνο dt άρχισα να ετοιμάζομαι σαν τη τρελή για να σε συναντήσω. Δοκίμαζα ρούχα, βαφόμουν και παράλληλα, άκουγα από τη τηλεόραση το διάγγελμα του Τσίπρα. "Θα βγούμε έπειτα από τόσα χρόνια καψούρας και πέφτει η κυβέρνηση. Μήπως είναι κάποιος οιωνός;", αναρωτιόμουν.

Βρεθήκαμε σε μαγαζί με χαμηλό φωτισμό κι έντεχνη μουσική. Δε γινόταν να μη σκεφτώ και το παράλογο της υπόθεσης. Εμείς σε τέτοιο μαγαζί; Σπάσαμε την μεταξύ μας αμηχανία με βεβιασμένο χιούμορ κι έπειτα, βρεθήκαμε να μιλάμε για τα παλιά. Κι όλο αυτό μας έβγαινε αβίαστα. Σαν να'ταν κουβέντες που τις προετοιμάζαμε εδώ και χρόνια. Κάποια στιγμή, βουρκώσαμε και οι δυο και βρεθήκαμε να σκουπίζουμε ο ένας τα δάκρυα του άλλου και να προσφέρουμε απλόχερα χάδια τρυφερά που τόσα χρόνια τα κρύβαμε με τέχνη. "Μην κλαις, είμαι εδώ τώρα." διαβεβαίωσαμε ο ένας τον άλλο σε διαφορετικές στιγμές. Φιλιόμασταν και γινόμασταν θέαμα στους υπόλοιπους -ήσυχους- θαμώνες του μπαρ.

"Τι κουλό ραντεβού", σκέφτηκα αργότερα και χαμογέλασα ευχαριστημένη.

Μεθύσαμε και βρεθήκαμε σε άλλο μαγαζί χωρίς να καταλάβουμε καλά-καλά το πως. Έπαιζαν τα λαϊκά, τα σκυλάδικα και τα σουξέ που ακούγαμε όλο το προηγούμενο χρόνο στο μπαρ που συχνάζαμε. Γελάγαμε με τη γελοιότητα κάποιων στίχων και εξομολογούμασταν σε ποια ακριβώς τραγούδια σκεφτόμασταν ο ένας τον άλλο. Έπαιξε και το ''λιωμένο παγωτό''.

"...οπότε λέω θα φύγω,
είχα πει θα φύγω, είχα πει...
κι όμως είμαι ακόμα εδώ
και αυτό το καλοκαίρι..."

Ως γνωστόν, το τραγούδι αναφέρεται στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Ωστόσο, εμείς, οι κοινοί θνητοί, το πήραμε και σε εκείνη τη φάση, το χαραμίσαμε για τον έρωτα μας. Μα, τι πεζοί. Ή ίσως και όχι.

Όταν φύγαμε, είχε σχεδόν ξημερώσει και ήμασταν και οι δυο κομμάτια από το ποτό. Με κορόϊδευες για κνίτισσα κι εγώ εσένα για νεοφιλελεύθερο και άρχισα να σου τραγουδάω καταμεσής των άδειων δρόμων το ''Πάγωσε η τσιμινιέρα''. Ήξερες κι εσύ τους στίχους και άρχισες να το τραγουδάς μαζί μου. Με ξάφνιασες.

Στο σπίτι, έβαλες το ''Δε ζητάω πολλά'' και μου ζήτησες να το χορέψουμε, ενώ παράλληλα μου τραγουδούσες τους στίχους. "Σου αφιερώνω Μαραβέγια",μου είπες,"γιατί τον αποκαλείς νεοφιλελεύθερο, όπως άλλωστε κι εμένα. Αν και δεν ήξερα αν ήθελα να σου αφιερώσω αυτό ή τη Λόλα".

Θεέ μου.Είσαι καλύτερος απ'ό,τι φανταζόμουν.
¨
Ύστερα, κάναμε έρωτα και μετά απ'αυτό εσύ δεν μιλούσες και σε ρώτησα -ανόητα- τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις (λες κι εγώ ήξερα...) κι εσύ δίστασες για λίγο μέχρι να μου απαντήσεις με μια ατάκα απ'τα "Φτηνά Τσιγάρα".

"Ίσως το μόνο που θέλω να σου αποδείξω είναι πως δεν είμαι -τελικά- ο άντρας της ζωής σου. Είμαι γελοίος,ε;"

Γαμώτο. Όχι, δεν είσαι γελοίος.

Για να είμαι ειλικρινής, εγώ δε ξέρω πως στο διάολο αισθάνομαι με όλα αυτά. Πάντως, έχω γίνει πιο χαζοχαρούμενη και πιο αλκοολική απ'ό,τι συνήθως.

Το να κοιμόμαστε μαζί και να με κρατάς αγκαλιά ή να με καθησυχάζεις όταν βλέπω εφιάλτες, το να σε κοιτάζω στα μάτια και να διαπιστώνω πως τελικά δεν έπεσα σε τίποτα έξω, το να μαλώνουμε για βλακείες και μετά από δυο ώρες να συναντιόμαστε ξανά μετανιωμένοι, είναι για μένα πράγματα που ακόμα δεν είμαι σε θέση να τα περιγράψω με τις λέξεις που γνωρίζω.Μην νομίζεις πως δε ξέρω που και πως έχουμε μπλέξει. Είναι παράξενα, δύσκολα, μα και όμορφα. 

Κι όσο και αν φοβάμαι να προχωρήσω τυπικά σε κάτι "σοβαρό" μαζί σου, νιώθω συνήθως καλά με αυτό που έχουμε τώρα, παρόλο που δε γίνεται να το χαρακτηρίσουμε κάπως.
Εγώ, δηλαδή, να σου λέω να κόψεις το τσιγάρο για να σε εκνευρίσω κι εσύ να μου λες πως θα προσπαθήσεις και να το σβήνεις βιαστικά. Εσύ να μου κάνεις ανυπόστατες σκηνές ζήλειας για φίλους και γνωστούς,εγώ να προσπαθώ να σε προκαλέσω με τη στάση μου κι εσύ στο τέλος, να παριστάνεις τον άνετο. Να ακούμε τραγούδια μαζί στο μπαλκόνι και να δακρύζουμε με όσα κουβαλάμε μέσα μας ο ένας για τον άλλο και δε τα'χουμε πει ακόμα. -Ξέρουμε πως τις συζητήσεις που θα μας πονέσουν περισσότερο δεν τις κάναμε ακόμη.-

Να, όπως χθες, με το "Μη με φοβάσαι". Στο τέλος με κοίταξες και μου είπες "Παράξενος Αύγουστος,ε;" Και δε γινόταν να μη συμφωνήσω.

Δε ξέρω αν θα καταλήξει κάπου όλο αυτό. Έχω την αίσθηση πως για ιδεολογικούς κυρίως λόγους δε θα μπει σε συμβατικά καλούπια. Έχω, επίσης, το προαίσθημα πως όλα θα πάνε χάλια. Αλλά δεν με νοιάζει, με την έννοια, ότι αυτό που εγώ ζω μαζί σου τώρα, έπειτα από τόσο καιρό που ήμασταν ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο, ίσως να μη το ξαναζήσω και ίσως άλλοι να μη το ζήσουν ποτέ. Εσύ με ευχαρίστησες γι'αυτό, εγώ όχι ακόμα.

Ξημερώνει και τώρα θα'ρθεις πάλι όπου να'ναι. Μαλώσαμε πριν από λίγες ώρες, τα βρήκαμε κι έρχεσαι. Ίσως πάλι να γίνουμε ρεζίλι στην απέναντι.

Με ρώτησες χθες, τι θα γίνει αν πάνε όλα στραβά μεταξύ μας. Πως θα κοιτάμε ο ένας στον άλλο στα μάτια.
Δε θα σε ξανακοιτάξω στα μάτια μετά απ'όλα αυτά, αγάπη μου.

Υ.Γ. Για σένα, που μου πρότεινες να γράψω για τις μέρες αυτές μη τυχόν και τις ξεχάσουμε, κάποτε.
Λες να μπορούσε να συμβεί αυτό;

Το καλοκαίρι έφυγε... σχεδόν

Κοντεύει 5 το πρωί. Βγαίνω στη βεράντα με μια μπύρα, το κινητό μου τηλέφωνο και όλη μου την καλή διάθεση. Έχει δροσιά παρόλο που'ναι προχωρημένος Αύγουστος.

Μουρμουρίζω τους στίχους από ένα τραγούδι και απορώ και μόνο που το θυμάμαι. Πίστευα πως είναι από εκείνα τα τραγούδια που μου πέρασαν ψιλοαδιάφορα κι έτσι, τα καταχώνιασα στα έγκατα της δισκοθήκης του μυαλού μου. Πρόκειται για ένα άσμα της Μοσχολιού που από την αρχή, δε το'χα συμπαθήσει ιδιαίτερα. Κι όμως, κάποτε είχα "λιώσει'' για να μπορέσω να σταθώ σωστά σε αυτό το τραγούδι για ένα θεατρικό που ανεβάζαμε κάποτε. Για δες, ακόμα υποφερτά το λέω. Ο τόνος μου μόνο που'ναι λιγάκι ειρωνικός. Αν και... ο τόνος μου είναι πάντα ειρωνικός, όταν τουλάχιστον, ξέρω τι μου γίνεται. Και τώρα,νομίζω ότι ξέρω.

"Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα,
δεν είμαστε στον ίδιο το σταθμό.
Τα όνειρά μου έχουνε ταυτότητα,
τα όνειρά σου έχουν αριθμό."

Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που τώρα τελευταία, το κινητό έχει γίνει η προέκταση του χεριού μου. Με "ανάγκασαν" οι συνθήκες. Για να'μαι ειλικρινής, ποτέ δεν μου άρεσαν τα αισθήματα εξ αποστάσεως, ακόμα και αν μιλάμε για κάτι το προσωρινό. Τα βρίσκω χλιαρά, πολύ μέτρια και αυστηρώς περιοριστικά. Νιώθω δηλαδή πως το να μιλάω την μισή ημέρα στο κινητό ή τον υπολογιστή με έναν άνθρωπο,  μου κλέβει κάμποσο χρόνο που θα μπορούσα να τον αξιοποιήσω και πιο δημιουργικά και μάλιστα, σε μια παραγωγική ηλικία. Θεωρώ γενικώς πως είναι αλλιώς από κοντά.

Τέλος πάντων. Είναι το αίσθημα χρόνιο, είναι σοβαρό, είναι η ευκαιρία που γύρευα εδώ και κάτι φεγγάρια. Οπότε, κάνω τις προσωπικές μου υποχωρήσεις. Α! Και αυτό με εκνευρίζει.

Επιστροφή στην πραγματικότητα (δηλαδή στη βεράντα)

Μετά από το μικρό, "creepy", ρεσιτάλ μου, συνειδητοποιώ πως το καλοκαίρι σχεδόν τέλειωσε. Νομίζω πως το καλοκαίρι είναι η εποχή του εφήμερου τίποτα. Συν τοις άλλοις -και αυτό είναι το βασικότερο όλων- το καλοκαίρι δεν μου αρέσει καθόλου. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι η εποχή που κάλλιστα μπορούν όλα να συμβούν, ωστόσο τα περισσότερα από αυτά δεν πρόκειται να κρατήσουν. Είναι απλώς ένα διάλειμμα. Ίσως και φαντασμαγορικό, αλλά πόση σημασία έχει αυτό τελικά;

Επίσης, πάνω που είχα πει πως έχω σταματήσει να ακούω "Maraveyas Ilegal'' και μάλιστα, το είχα γιορτάσει

συγγνώμη, συγγνώμη...

παρέμβαση μέσω skype από το φίλο μου, τον Μιχάλη, που συζητάμε live πως πάει η τελευταία μου συγγραφική απόπειρα.
"Έλα μωρέ, ο καημένος ο Μαραβέγιας. Τι σε πειράζει που είναι νεοφιλελεύθερος;"

Τον κλείνω. Τι λέγαμε;

Α, ναι.

...σήμερα έβαλα να παίζει στο τέρμα και μάλιστα, κάμποσες φορές, το "Καλοκαίρι έφυγε". Και το χόρεψα.

Γιατί;

1. γιατί μου είπε πως το καλοκαίρι θα είναι μόνο η αρχή
2. γιατί ο πρώτος ήλιος έσβησε, τον έκλεψε αυτός
3. γιατί και το καλοκαίρι το'χασα, μου το'κλεψε αυτός 
4. γιατί θέλω (λίγο) ό,τι από αυτόν τράβηξα, να το βρει και αυτός μπροστά
5. γιατί η αλήθεια είναι "Jane" (ναι, έτσι τον λέμε τώρα) πως ούτε εγώ είμαι καλά
6. γιατί έχει χορευτικό ρυθμό

Συν τοις άλλοις, το χόρεψα διότι τώρα που το καλοκαίρι σχεδόν τέλειωσε, εγώ νιώθω πως επανέρχομαι στα καλύτερα μου. Το βλέπω, το αισθάνομαι πως επιστρέφω στον πραγματικό μου εαυτό που λίγο μες το καλοκαίρι, τον έχασα. Ή απλώς, μαράζωσε.

Βλέπεις, τα καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων μου στερούν πράγματα σημαντικά : τα Γιάννενα που τα υπεραγαπώ, ανθρώπους που πίνουμε μαζί, μου μαθαίνουν πράγματα, με κάνουν να γελάω και να νιώθω εντάξει που είμαι έτσι όπως είμαι (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), ένα ζευγάρι μάτια που με κατάντησαν παρανοϊκή κατά περιόδους ("δυο μαύρα μάτια χωρίς κακία, γεμάτα λαύρα, μα και βλακεία" κατά τον Γ. Σουρή) και κυρίως, όλο το σουρεαλισμό που μου χαρίζει απλόχερα η φοιτητική μου ζωή.

Οπωσδήποτε, ήταν ένα ασυνήθιστο καλοκαίρι για μένα : με απροσδόκητες εξομολογήσεις, φίλους που βρεθήκαμε να κλαίμε χωρίς προφανείς λόγους, μεθύσια με αστεία (τρόπον τινά) κατάληξη , ξημεροβραδιάσματα με το τηλέφωνο στ'αυτί και τη τσαχπινιά στο μάτι, πεφταστέρια και ευχές που πλέον, εκπληρώθηκαν.

Μια ευχή, λοιπόν, που εκπληρώθηκε και ταυτόχρονα, μια αίσθηση κενού που δημιουργήθηκε. Ένα άγχος για το τι θα γίνει παρακάτω - αν γίνει κάτι δηλαδή. Μια ανείπωτη ακόμα χαρά και ένας φόβος διόλου αόριστος. Τουλάχιστον, τώρα δε φοβάμαι μόνη μου.

Στο μεταξύ, προσπάθειες καθησυχασμού απ'αυτόν, που δεν οδηγούν πουθενά.
"Ποιον θες να καθησυχάσεις;", τολμώ να τον ρωτήσω. "Εμένα ή εσένα;"
"Δε ξέρω", μου απαντά προβληματισμένος και μισογελώντας.

Γελάω κι εγώ. Γελάω γιατί ξέρω ότι έχω μπλέξει.
Ας είναι. 

Περί συγγραφής

"Ασχολείσαι χρόνια με τη συγγραφή;"

Ξαφνικά, ένιωσα λες και μου γινόταν κάποιου είδους συνέντευξη. Ίσως να έφταιγε ο αυστηρός τόνος στη φωνή του ανθρώπου που είχα απέναντι μου (ας τον ονομάσουμε Χ. - εξάλλου, θα μας χρειαστεί ελάχιστα), ίσως και το αινιγματικό βλέμμα με το οποίο απροκάλυπτα με κάρφωνε εδώ και ώρα.

Μεταφέρθηκα σχεδόν αμέσως σε ένα φανταστικό και παράλληλο σύμπαν. Προσπαθώ να πάρω μια καλή πόζα στην καρέκλα της καφετέριας. Είναι από τις καρέκλες που αποκαλούμε "καρέκλες του σκηνοθέτη". Τις αγαπώ. Κάθομαι σταυροπόδι. Πίνω από τον καφέ μου παρόλο που τα παγάκια έχουν λιώσει και το αξιοπρεπές ρόφημα έχει μετατραπεί σε ένα πρώτης τάξεως νεροζούμι. Παριστάνω την άνετη και ανοίγω διάπλατα τα ήδη μεγάλα μάτια μου. Πότε θα σταματήσω να πιστεύω ότι αυτή η πλέον αυθόρμητη κίνηση μου προσθέτει πόντους γοητείας; 

• Κάμερες  ✔
• Φώτα  ✔
• Ήχος  ✔

Επιστροφή στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει καμία συνέντευξη. Υπάρχει μόνο ένα γεγονός:
Ναι, γράφω εδώ και πολλά χρόνια. Νομίζω πως γράφω από τα 13 μου και τώρα είμαι 21. Μιλάμε δηλαδή για 8 χρόνια. Αντικειμενικά, ίσως να μην είναι και πολλά. Υποκειμενικά, ξεκίνησα να γράφω στην προεφηβεία και πλέον, βρίσκομαι στην μετεφηβεία. Good job, Danae!

Συνηθίζω επίσης να επιδεικνύω τα καλύτερα δείγματα γραφής μου (σωστότερο: αυτά που εγώ θεωρώ πως είναι τα καλύτερα δείγματα γραφής μου) σε δύο κατηγορίες ανθρώπων :

1. Φίλοι & γνωστοί που συμπαθώ και εκτιμώ ιδιαιτέρως
2. Άνθρωποι που αντιπαθώ, ωστόσο θαυμάζω το τρόπο γραφής τους. 

Για την ιστορία, ο προαναφερθείς Χ.,όπως ίσως καταλάβατε ήδη, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Ο Χ. θέλει να με εξευτελίσει. Το νιώθω, το βλέπω. Γνωριζόμαστε και χρόνια. Μήπως παίζει ρόλο και αυτό;

''Έχεις παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο δημιουργικής γραφής, χρυσό μου;''
(Μα,"χρυσό μου";;;;)

Να το. Διακρίνω ένα ξεκάθαρα ειρωνικό ύφος.
-Ε, να, ξέρετε, όχι.

Εντάξει και γιατί να ντρέπομαι; Έβαλα στο μάτι τον τελευταίο χρόνο δύο τέτοια σεμινάρια. Το ένα είχε περιορισμένες θέσεις (γύρω στις δέκα;), το άλλο κόστιζε 200 ευρώ.

Η αλήθεια είναι μία στην περίπτωσή μου: Νo money, no honey.

Ας περάσουμε σε κάτι άλλο.

Συγγραφικά, θα έλεγα, ότι έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Αρκετές. Σε μία προσπάθεια ώριμης συνειδητοποίησης των πεπραγμένων μου, προσπάθησα να διακρίνω τις σημαντικότερες αυτών :

• Η φάση του μελοδράματος. Για μένα, είναι η περίοδος ''No comments''. Κι όμως, μπορώ να με δικαιολογήσω. Ήμουν μία ερωτευμένη έφηβη που βίωνε το ερωτικό ''δράμα'' σε κάπως υπερβολικές διαστάσεις. Επίσης, διάβαζα καταραμένους κι ερωτικούς ποιητές. Άκουγα έντεχνα και rock μπαλάντες. Ήμουν και πιο ρομαντική σε σχέση με τώρα - εντάξει, αυτό ίσως να είναι και ψέμα.
  Ίσως απλώς να ήμουν μια κλαψιάρα έφηβη. Big deal.
  
• Η φάση του ξεκαρδίσματος. Υπερβολικό χιούμορ σε ολιγοσέλιδα κείμενα = πολύ κακό για το τίποτα. Πέρασα πολύ έντονα τη φάση του ότι τα κείμενα μου πρέπει να βγάζουν γέλιο. Όχι πως πιέστηκα, αλλά διαβάζοντας τα σήμερα, μου φαίνεται κάπως υπερβολικό. Ποια ήμουν,τέλος πάντων; Ο Χαχανούλης; (Για την ακρίβεια, κλείνω τα μάτια μου με αποτροπιασμό και πίνω whiskey σκέτο για να ξεχάσω.)
  
• Η φάση του ημερολογίου. Στη φάση αυτή συμπυκνώνονται όλες οι περίοδοι της ζωής μου που η φαντασία μου δήλωνε πεισματικά απούσα. Ήταν τότε που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα το πρωτότυπο, όσο και αν το ήθελα και το προσπαθούσα. Το μόνο που είχα ήταν η καθημερινότητά μου, που πολλές φορές, θες από σύμπτωση, θες από μοίρα, έχει υπάρξει ιδιαιτέρως σουρεαλιστική. Οπότε, μου πρόσφερε υλικό προς ανάλυση απλόχερα. Ομολογουμένως, τη φάση αυτή την αναλογίζομαι με συμπάθεια. Δεν ήταν και τόσο κακή.
  
• Η φάση του ανολοκλήρωτου. Ιστορίες φανταστικές γραμμένες σε ύφος θεατρικού κειμένου. Ήταν η εποχή που διάβαζα μόνο θεατρικά κείμενα και έτσι, μπορούσα να γράφω μόνο σε τέτοιο ύφος. Η μυθιστορηματική γραφή με τις περιγραφές και τα τοιαύτα δεν μου έβγαινε καθόλου. Η "kinky" λεπτομέρεια : Όλες μου αυτές οι ιστορίες έμειναν ανολοκλήρωτες. Η εξήγηση ήταν κάτι παραπάνω από απλή : τις παρατούσα γιατί τις βαριόμουν. Τη περίοδο αυτή την αναλογίζομαι με μία κάποια ανακούφιση. Ξαναδιαβάζοντας τις ιστορίες μου, μέχρι το σημείο που έφθασαν, δεν μου αρέσουν και πολύ. Μπορώ να κατανοήσω το λόγο που δε τις συνέχισα.
  
  Αναρωτιέμαι ποια φάση μου να διανύω τώρα.
  
  Ποια ιστορική συγκυρία ζω τώρα και δεν έχω τη συναίσθηση;
  
  Το λες και κείμενο αυτοσύστασης. 

Μεγαλώνουμε;

"Η ενηλικίωση δεν έρχεται απαραιτήτως στα δεκαοκτώ."

Αύγουστος : πόλη ολότελα ήσυχη, μισοάδεια- μια πόλη που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι όπως αυτή που απεικονίζεται στα "Φτηνά Τσιγάρα" (γιατί τα "Φτηνά Τσιγάρα" είναι πάντοτε παντού) . Κι εγώ με λίγους φίλους που ξεμείναμε μαζί εδώ, σε κάποιο μπαλκόνι , να πίνουμε μπύρες και να καταφεύγουμε σε σπουδαίες-σοκαριστικές εξομολογήσεις του στυλ :

• "Δεν μ'αρέσει το «Amelie»"
• "Για μένα η Κάραλη (Μαλβίνα) ήταν αντιφεμινίστρια"
• "Νομίζω πως είμαι ψυχωτικός σε ό,τι αφορά τις μπουγάδες"

Ύστερα απ'όλα αυτά και κατά το ξημέρωμα καταλήξαμε στο θέμα της ενηλικίωσης.
Όχι βέβαια ηλικιακά. Ας πούμε, ψυχικά.  
Υπήρξε,ομολογουμένως,μία διάσταση απόψεων με τους μεν να τάσσονται υπέρ του ''Τελικά,μεγαλώσαμε'' και τους δε υπέρ του ''Πότε θα μεγαλώσουμε;''. Με άλλα λόγια... ''Τελικά,ωρίμασαμε'' ή ''Πότε θα ωριμάσουμε;''.

Το ζήτημα με προβλημάτισε αρκετά και το σκέφτηκα και μόνη μου. Έλαβα πρωτίστως υπ'όψιν τον εαυτό μου και δευτερευόντως, τους γνωστούς και φίλους μου. Με σκέφτηκα,λοιπόν. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με θεωρούσα ποτέ ιδιαιτέρως ώριμη. Θέλω να πω πως είμαι 21 και ιδίως στα προσωπικά μου ζητήματα τείνω να έχω ακόμα εφηβικές αντιδράσεις. Σαν να μην έχω αποτινάξει πλήρως τις αντιδράσεις εκείνης της περιόδου. Εντάξει, δεν είμαι η μόνη. Παρατηρώ την ίδια συμπεριφορά και σε φίλους μου ή ακόμα και σε άσχετους τύπους που έτυχε να συναντήσω σε ανύποπτη στιγμή. Δεν είναι και κάτι το φοβερά πρωτότυπο.

Okay. Και τι είναι στο κάτω-κάτω η ωριμότητα; Πολλοί τη συγχέουν με τις σεξουαλικές εμπειρίες, τις ερωτικές σχέσεις,τις καταχρήσεις. Ας μη λέμε ανοησίες. Δεν μιλάμε για φθορά, μιλάμε για μια ουσιαστική ωριμότητα.

Δίχως να θεωρώ πως το γεγονός της ανωριμότητας μού δημιούργησε ως τώρα σοβαρά προβλήματα -πολλοί τη βρίσκουν και χαριτωμένη, oh, mon dieu- , τελευταία , προβληματίζομαι πολύ. Με παρατηρώ προσεκτικά σε καθρέφτες, δίνω έμφαση στο βλέμμα μου λόγω όλων αυτών που λένε περί καθρεφτίσματος -εν μέρει- του εσωτερικού (ψυχικού) κόσμου και τα τοιαύτα και συνειδητοποιώ πως θέλω να μεγαλώσω. ''Πρέπει'' να μεγαλώσω.

Ως τώρα το φοβόμουν και λίγο όλο αυτό. Την ωριμότητα δηλαδή και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ίσως η στιγμή που ο φόβος μετατρέπεται σε ενθουσιασμό να είναι μαγική. Μπορεί αυτή να είναι η ουσιαστική μετάβαση, το πρώτο βήμα.

Διότι είναι η στιγμή που παύει να σε φοβίζει το όλο πακέτο : οι ευθύνες, τα σημαντικά προβλήματα, οι δυσκολίες, η παρακμή ίσως. Τότε είναι που παρουσιάζονται στη ζωή του καθενός δύο τινά : ή η απλώς αποδοχή της κατάστασης (της ανθρώπινης μοίρας στο κάτω-κάτω) ή ο ενθουσιασμός μ'αυτή.

Φωνή κυνικού φίλου : "Ενθουσιάζεσαι γιατί δε ξέρεις τι σε περιμένει!"
Η απάντησή μου, ένα βλέμμα φόβου & αμφιβολίας.

Είχα πει κάποτε σε έναν φίλο μου πως το θέμα είναι να ξέρεις τι θέλεις να γίνεις και κατά βάση, για ποιον θες να το κάνεις. Προφανώς, θα πρέπει να το θες και για τον εαυτό σου. Ωστόσο, μόνο για αυτόν;

Προσωπικά, νιώθω πως είναι η ιστορική συγκυρία (της ζωής μου) που με καλεί να το κάνω. Θέλω να μεγαλώσω/ωριμάσω ΚΑΙ για κάποιον άλλο. Έχω την ανάγκη να μη φέρομαι (όπως,άλλωστε,προανέφερα) σαν έφηβη μαζί του. Να είμαι σε θέση να σταθώ, εφόσον χρειαστεί , στο ύψος των περιστάσεων σε κάτι που τον αφορά. Να είναι σίγουρος πως θα μπορεί να στηριχτεί πάνω μου, να ξέρει δηλαδή πως δε θα πέσουμε και οι δύο, αν το κάνει. Να μην είμαι, ρε παιδί μου , τόσο επίφοβη σαν άτομο, όσο έχω υπάρξει ως τώρα.

Όχι μόνο γι'αυτόν. Νομίζω πως είναι απλώς μια πολύ καλή αφορμή για να κινητοποιηθώ επί του θέματος.

Αναρωτήθηκα αρχικά μήπως εμπλέκεται το συναίσθημα και με οδηγεί σε συμβιβασμούς. But, I don't think so. Αντιμετωπίζω το όλο σκεπτικό σαν εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι απαραίτητη.

Επιστροφή στην πραγματικότητα & αλλαγή σκηνικού:
Πρωί,καφές,στενός φίλος (ας τον πούμε Α.),εξομολόγηση στο περίπου των παραπάνω σκέψεων και τρία βιβλία στο τραπέζι: από Bukowski,Camus και Σαμαράκη

Δώρα από άλλο φίλο.

Ο Α. : ''Δεν μοιάζει με απελπισμένη προσπάθεια ανύψωσης του πνευματικού σου επίπεδου; Ωστόσο, πάντοτε βάσει της μόδας.''
Γελάω & γνέφω καταφατικά. Έχει συλλάβει τον ειρμό μου.

Οπότε,καταλήγουμε : η ωριμότητα μπορεί να είναι και απλώς μια απόφαση σε κάποια κομβική στιγμή. Σε κάποια συγκυρία που μέσα σου ξέρεις πως μπορεί και να μη ξαναζήσεις γιατί είσαι ήδη σχετικά καλότυχος που τη ζεις τώρα.

Είναι αλλαγή στην αντιμετώπιση καταστάσεων και ανθρώπων.

Ίσως,εν μέρει,αλλαγή και στη θέαση της ζωής.

Οπωσδήποτε, αναπόφευκτη και αναγκαία η εξέλιξη. Εδώ συμφωνούμε και οι δύο.

Με κοιτάζει, του επιστρέφω το βλέμμα.

"Τι λες; Μεγαλώνουμε;", με ρωτάει μισό-σοβαρά, μισό-αστεία.

Ανασηκώνω τους ώμους μου εν μέρει συμφωνόντας, εν μέρει μη ξέροντας τι ακριβώς να απαντήσω.
''Και δεν μεγαλώνουμε;'' του απαντώ τελικά διά ερώτησης.

Είναι κάτι που πρέπει να γίνει.

Γελάμε γιατί σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα. "Τι ανώριμα παιδιά που είμαστε."

Ωστόσο, μου'ρχεται στο μυαλό ένας στίχος του Ορέστη Ντάντου από το "Θα πάω όταν γουστάρω":
"..γιατί στ'αγκάθια μετράει μόνο η προσπάθεια"


Δίκιο έχει.